Elle est un peu folle

Laatst waren we in de buurt slaplantjes halen. Het is alweer een weekje terug inmiddels. Het gaat helemaal niet meer over die slaplantjes, die groeien inmiddels als kool, nee, het gaat over wat er de andere kant van de weg te zien was.

Twee Peugeots 404 familiale en een  Ford Cortina, in verregaande staat van ontbinding.

Dat zie je hier wel vaker, ze nemen niet de moeite om die oude karretjes naar de sloop te brengen, terrein genoeg om ze te laten staan. En zo worden het prachtige museumstukjes in de natuur. Reden genoeg om er een paar foto's van te maken.

Tot er ineens geschreeuwd werd, wat we daar deden en dat we wel op privedomein stonden en of we wel toestemming hadden gevraagd. Het leek een beetje op de Muppet show, Dokter Bob, het kwam van overal en nergens. Nadat we drie keer om onze as waren gedraaid zagen we de bron van alle herrie, een vrouw (denk ik) die vanuit een slaapkamerraam stond te gillen.

Een beetje gniffelend dropen we af, terug naar onze auto, waar we werden opgevangen door een vriendelijke baas. "Elle est un peu folle", de buurtgek dus,  ja, dat hadden we inmiddels door.