Vol is vol

Vol is vol, het heeft nu zoveel geregend de afgelopen tijd dat het zwembad aan het overlopen is en dat is niet goed. De skimmers kunnen hun werk niet meer doen op deze manier en dan wordt het wateroppervlak niet gereinigd, dus we zullen er wat water uit moeten laten lopen een dezer dagen.

Normaal gezien moeten we rond deze tijd water bijvullen omdat het verdampt door de zon. Tsja, ik weet het wel, het is een eerste-wereld probleem, maar toch.

Ik heb net nog even de weersvoorspellingen bekeken en er is hoop. Morgen misschien nog een enkel buitje, maar vanaf dan ... zomerse temperaturen en ZON. Het wordt tijd.

... Komt regen

Houdt het dan nooit eens op? Nu zeikt het verdorie weer ... nee ... correctie ... nog steeds van de regen en hebben we weer ... nee ... nog een correctie ... nog steeds de kachel dagelijks aan. Dit wordt een zomer om nooit te vergeten.

Ze hebben het al over el Niño, dat zou de boosdoener moeten zijn volgens sommigen. Ze zeggen dat het een waardeloze zomer gaat worden, het stond in de almanak. Maar ik weet het niet hoor, ik hou het liever op puur toeval, ik ben niet bijgelovig.

Maar ja, ik moet toch schoorvoetend toegeven dat ze tot nu toe wel gelijk aan het krijgen zijn.

Na regen ...

... komt zonneschijn.

Vierluik

Na drie jaar en 24 dagen ingepakt te hebben gezeten hangt het vierluik weer op een prominente plek in onze woonkamer. Het is niet bepaald een makkelijk plekje om een kunstwerk van twee meter lang en totaal twee meter breed op te hangen, maar het is gelukt.

Heel even ging het fout, van vijf meter hoog kwamen ze met een klap ongecontroleerd naar beneden. Ik kan je vertellen dat we enorm schrokken. We vreesden het ergste, maar wonder boven wonder is er nauwelijks schade door ontstaan.

Het geheel is overigens ontworpen en gemaakt door mijn wederhelft himself. Het vierluik heeft als thema "Aarde, Water, Lucht, Vuur". Het is een object waar je moeilijk je ogen vanaf kunt houden. Er is zoveel op te zien, elke keer ontdek je wat anders, het wordt nooit saai.

Ja ja, we hebben hier te maken met een echte "van Rijn", een afstammeling van (een oom van) Rembrandt.

Edel vocht

Ik stond vandaag een flesje wijn uit te zoeken, niet voor een speciale gelegenheid of zo, maar gewoon voor thuis. Ook niet voor een speciale dag, maar om er eentje klaar te hebben liggen voor het geval we er zin in krijgen. We wonen tenslotte in Frankrijk, het land van kaas en wijn, waar water bijna duurder is of allicht minder lekker. Het water uit de kraan wil nog wel eens naar chloor smaken, iets wat je van wijn over het algemeen niet kan zeggen. Wijn kan dan weer naar kurk smaken, iets wat je van water dan weer niet kan zeggen.

Voor een doordeweeks slobberwijntje geven we meestal een eurootje of vier vijf uit. Voor dat bedrag heb je voldoende redelijke wijntjes in de schappen liggen hier. Willen we eens wat anders, dan geven we wel wat meer uit, maar veel hoger dan een tientje hoef je niet te gaan voor een uitstekend flesje rood of wit.

Dus ik stond een beetje rond te draaien op de wijnafdeling, er liggen hier enorm veel soorten in de supermarkt, je bent er altijd wel even zoet mee. Ik bestudeer ze graag even aandachtig, voor de schijn vooral, want verstand heb ik er niet of nauwelijks van. Nou vooruit, ik zal het maar meteen toegeven, ik scan een beetje op de prijs, kijk waar er nog maar een paar flessen van op de plank staan (want die zal wel lekker zijn) en sla toe. Meestal gaat dat wel goed.

Maar vandaag was ik wat langer aan het dwalen en kwam langs een afgesloten glazen kast met speciale wijnen, met namen die me wel bekend in de oren klonken, Chateau Latour, Lafitte Rothschild, dat werk. Dure wijnen, dat besefte ik meteen, ook zonder het prijskaartje te zien, maar toch kon ik mijn ogen niet geloven. Ben ik nu toch echt aan een bril toe? Stond de komma niet verkeerd? 1520 euro! Voor één enkel flesje welteverstaan.

Jammer, die zullen vast nooit mijn smaakpapillen mogen strelen.

In de wei

En dat staat hier allemaal gewoon in de wei ... is het niet geweldig?

Het is winter

Ja zeg, wat is dat hier toch ... negen graden vandaag en de hele dag miezerige regen ... ik ga denk ik maar emigreren naar het warme zuiden... Oeps, we zijn al geëmigreerd geloof ik ... dat valt even tegen.

We  hebben maar weer de kachel aan, ik ga er geen doekjes omwinden, het is gewoon koud en we zijn die kou meer dan beu. De winkels hangen vol met kleurige zomertopjes en bikini's, in plaats daarvan lopen we weer in dikke truien en winterjassen, het is echt triest. Als er één dezer dagen sneeuw zou vallen zou het me niet eens verbazen.

Kijk, luister en geniet

Dit is té leuk. Vandaag gespot in Albi, grappige muziekdoosjes. Er stonden er een stuk of vijftig. Ik zal niet zeggen dat we ze allemaal geprobeerd hebben, maar de meeste wel.

De ene was nog grappiger dan de andere, maar deze twee spanden de kroon. Kijk, luister en geniet.

Kijk, luister en geniet

Dit is té leuk. Vandaag gespot in Albi, grappige muziekdoosjes. Er stonden er een stuk of vijftig. Ik zal niet zeggen dat we ze allemaal geprobeerd hebben, maar de meeste wel.

De ene was nog grappiger dan de andere, maar deze twee spanden de kroon. Kijk, luister en geniet.

Impécable?

Had ik jullie al verteld over onze internetproblemen? Ja toch? Of toch niet? Nou ja, hoe dan ook, we hadden dus internetproblemen. Al sinds een paar maanden valt de verbinding om de haverklap weg. Af en toe was het zo erg dat we elke vijf minuten een dip hadden van een kwartier, of zo voelde het. Je kon er goed beschouwd niets meer mee. Heel vervelend allemaal.

En dan ga je bellen. Eerst proberen ze je nog te doen geloven dat het wel aan jezelf zal liggen. Heel lang lukt ze dat overigens niet, we hebben hier mister internet himself in huis, die maak je niks wijs. Dan gaan ze maar op afstand de lijn testen en merken dat er toch wel iets niet helemaal snor zit. Er wordt een monteur langs gestuurd.

Of beter, twee monteurs. Twee vriendelijke, ietwat boerse mannen in een spiksplinternieuwe auto, met doorwerkpakken aan van minstens duizend euro per stuk mompelen onbegrijpelijke lange zinnen. Ergens vang je nog net op tijd het woordje reseau op, het probleem zit in het netwerk of zo. Er wordt links en rechts wat met schroevendraaiers gezwaaid waarmee de zaak volgens de mannen verholpen zou moeten zijn.

Negen dagen later is er eigenlijk nog steeds weinig of geen verbetering, dus maar weer bellen. De ietwat bozige toon helpt, ze sturen weer een monteur langs.

Niet één, niet twee, maar een half leger zeer zwijgzame monteurs staat deze keer op de stoep, gewapend met een dragline. Grof geschut dus. Om 9 uur 's ochtends ligt internet er uit, het ziet er niet naar uit dat het snel verholpen zal zijn. Er worden greppels gegraven, putten vol electronica worden blootgelegd. De mannen zwoegen een uur lang, en dan blijkt dat het euvel in een klein kastje zit wat aan een paal is geschroefd, gewoon op ooghoogte. Er was water in gekomen en daar kan de electronica niet echt goed tegen.

Zo, het is weer impécable, de draadjes zijn weer stevig vastgemaakt, alles zou weer moeten werken. Nog even bij ons binnen checken of de verbinding nu wat stabieler is.

Geen kwestie van stabiel of niet. Niets, maar dan ook helemaal niets, geen verbinding, dood. Maar bij onze buurman Michel, die nog nooit een internetaansluiting heeft gehad, werkte het feilloos ... dat dan weer wel.

Ffffffff

Zo lief

Aaahhh wat zijn ze toch lief ...

Kon hesi baka

Ach wat lief, ik krijg al vragen of het wel goed met gaat, hoe het komt dat ik de afgelopen dagen weinig of niets geschreven heb. Of ik toch niet ziek ben, of erger... Is het waar, missen jullie me?

Vrees niet, er is niets aan de hand, ik ben even het land uit voor een korte ... noem het ... vakantie en dan heb ik weinig verhaal. We gunnen onszelf nauwelijks vrije dagen, het komt zelden voor dat er een dag is dat we helemaal niets doen. Ook al nemen we het ons af en toe voor, we zijn altijd wel bezig met één of andere klus. Eigenlijk is de enige manier waarop dat wel lukt even ons stekje verlaten. En dat is exact wat ik gedaan heb.

En hoewel het heel leuk is allemaal, je zoekt je familie en vrienden op, je maakt plezier, je babbelt, je feest, toch knaagt er ook wat. Ik mis ons plekje op de heuvel, de wijdse uitzichten, de rust, de bloemetjes, de poezen, de schapen, de koeien, de cicades, de vogels, het hoge gras. Maar bovenal ... mis ik mijn maatje die thuis op me wacht.

Yep, het moest maar eens gezegd.

Kersen à volonté

Moet je dit toch zien. Na vorig jaar niet één kers te hebben gehad staan de bomen nu weer vol met mini-kersjes. De bijtjes hebben hun werk weer uitstekend gedaan. Nog een paar weken en we kunnen ons letterlijk ziek eten.

We willen zon

Mensen toch, wat is dat met dat weer, waar is toch die zon!

Het is inmiddels half mei en het houdt niet over. Wolken, buien en ik kan niet zeggen dat het echt warm is. OK, vandaag was best aangenaam, maar als ik naar de voorspellingen kijk word ik niet bepaald vrolijk.

Onze buurman is overigens wel degelijk blij met dit weer. Nou ja, blij, hij heeft er gemengde gevoelens bij. Hij moppert dat de zomer nu echt wel eens mag beginnen, maar hij is in zijn nopjes met de groei van het gras. Veel gras betekent veel hooi, veel hooi betekent veel voer, veel voer betekent veel schaapjes die kunnen overwinteren, veel schaapjes betekent volgend jaar veel lammetjes.

Kijk, zo geven we er toch weer een positieve draai aan. Maar het neemt niet weg ... WE WILLEN ZON!

Nog even

Missen jullie me al? Ik ben een beetje afwezig he de laatste dagen. Maar vrees niet, ik kom binnenkort full swing terug.

En nog meer

We gaan gewoon door

Nog een

Bloemen

Het staat weer vol met wilde bloemen ... ik ben op stap met de camera. Ik laat jullie de komende dagen mee genieten.

Toe dan

Het bad ligt er mooi bij, het water is helder, de PH is perfect, het chloorpercentage mag nog iets omhoog, het terras is schoon, de parasollen staan, de ligbedden liggen gereed ... alles wat nog rest is warmte.

Toe dan zonneke ...

Pauze

Les Fontanelles had er even geen zin in ....

Terug van weggeweest

Koek-koek ... koek-koek ... woep woep woep ... woep woep woep ... prrrrrt ... prrrrrt ... tjilp tjilp tjilp ... tok tok tok tok tok ... dudeljoho ... dudeljoho ...

Ze zijn er weer allemaal, terug van weggeweest. De koekkoek, de hop, de specht, de wielewaal, de mezen, de merels, de gaaien, de sijzen en de drijfsijzen. Hoewel, drijfsijzen zijn een zeldzaamheid hier, weinig drijfgelegenheid in de buurt. Maar voor de rest, ze zijn er weer en er wordt weer vrolijk gefloten de hele dag door.

Ook weer terug van weggeweest zijn de cicaden. Jeminee wat kunnen die een kabaal maken. Het zijn de mannetjes die met hun getjilp de vrouwtjes proberen te lokken. Ik zou er persoonlijk doof van worden als de mannen zo naar mij zouden fluiten de hele dag. Het schijnt er bij te horen. Ze doen hun best maar, van mij mogen ze, het heeft wel iets zomers.

Ja, kijk, nu vinden we het nog leuk, maar over een paar maanden denken we daar wel anders over.

Nog te koud zegt het eendje

Joepie, we zijn zomers aan het doen, het zwembad is geopend! Het werd wel eens tijd, het is al begin mei.

Zoals al verwacht was het weer een pittig klusje. Ik stond vanochtend al op met spierpijn in mijn rug van het jongleren met zware stenen, nu is er nog spierpijn in mijn rechterarm bijgekomen en gegarandeerd dat mijn benen morgen ook van zich laten horen. Puh, wie heeft er nu een sportschool nodig, elke dag is het hier conditietraining op het moment. 

Ik liep tijdens het schoonmaken op blote voeten over dat zeil, verbrandde ik toch bijna mijn voetzolen! Het donkergroene zeil was verdorie echt gloeiend heet in de zon, ik kan wel wat hebben maar dit was echt too much. Waarschijnlijk zijn mijn schouders ook verbrand vandaag, ondanks het insmeren met zonnebrandcreme. Ik zal het zo meteen eens gaan inspecteren.

Het valt altijd tegen hoe vies het winterzeil wordt na een paar maanden erop gelegen te hebben. De onderkant gaat nog wel, maar op de bovenkant ligt een plakkerige laag van ik weet niet wat allemaal. Maar soit, daarvoor ligt het erop, om de smurrie tegen te houden die anders je bad in zou vallen. Het viel dan ook reuze mee hoe schoon het water was gebleven. Relatief dan he, natuurlijk ligt er wat bezinksel op de bodem, maar het mag geen naam hebben. Als de pomp een dag of twee heeft gedraaid zal het er al een stuk beter uitzien. 

Tja, en nu is het wachten tot het water een beetje opwarmt. Veertien graden zei het eindje daarnet, veel te koud zegt Marleentje daarop.

Kilootjes

Kolere, wat is dat zwaar werk zo'n muurtje bouwen. Nu is dat kantoorruggetje van me na drie jaar op het platteland al aardig wat gewend, maar dit is toch wel de limiet van wat ik aan kan. Kijk, wat zal zo'n grote steen wegen, een kilootje of 35 à 40 denk ik. Ja echt, er zijn joepers bij die verdorie bijna zoveel wegen als ikzelf.

Voor je de stenen bij de muur in spe hebt liggen moeten ze eerst nog gehaald worden van wat verderop op het erf. Dat is de eerste keer dat je ze optilt, om ze in de bak van de trekker te leggen. Vervolgens rij je ze wheelies makend naar de muur, het is maar een klein trekkertje en de paar contragewichtjes kunnen het maar net bijbenen.

En dan begint het. Passen en meten, trekken en duwen, schuiven en slepen. Mijn hemel, het past gewoon nooit, je doet uren over een stukje van niets en als je niet oppast staat het allemaal nog wiebel ook. Het wordt droog gestapeld dus je moet het wel netjes doen wil het een beetje stevig worden. Hier en daar wat kleine steentjes ertussen frotten tegen het kantelen helpt wel. Ik ga er, als het klaar is, waar nodig nog wel wat cement tussen doen en als het daarna ook nog ingevoegd wordt kan het er wel tegen.

Ik denk dat ik wel blij ben met het resultaat tot nu toe. Nu eerst de spiertjes eens wat rust gunnen, morgen verder.

Werk aan de winkel

OEI! Ineens is daar het besef dat het niet meer zo heel lang is voor de eerste gite-gasten arriveren, werk aan de winkel.

Op zich zijn we er wel klaar voor hoor, de gite is helemaal in orde, een bijkomend voordeeltje van de keuring een paar weken geleden. We mogen alleen nog wel wat aan de tuin doen hier en daar, en dan met name daar waar de gasten rondlopen. De oprit, de toegang tot het erf, de rand rond het zwembad, de randen van het gras, het kan allemaal nog wel wat aandacht gebruiken.

En dan zijn er nog de muurtjes waar we al aan begonnen waren. Het hoeft dan wel niet tot in detail afgewerkt te zijn maar een halve muur is ook geen gezicht, dus daar mogen we wel even aan doorwerken de komende dagen.

En tja, dat zwembad zal binnenkort toch eens open moeten, al is het op dit moment bepaald niet warm genoeg om te zwemmen. De zon laat zich niet echt veel zien de laatste dagen, maar het is al mei, hoe lang kan je nog wachten.

Het is zo'n klus waar ik niet bepaald naar uit kijk. Het is zwaar werk, het winterzeil is enorm groot en weegt lekker door. Bovendien is het een oppervlakte van meer dan honderd vierkante meter om schoon te maken.

Heb je'm? Of denk je nu dat het een zwembad is van tien bij tien meter? Nee nee, het bad is tien bij vijf, maar een zeil heeft twee kanten, boven en onder.

Er is geen ontkomen aan, één dezer dagen is het zover. Ik ga me alvast moed indrinken.

Frans

Fransje heeft een nieuw thuis gevonden. Fransje, het puppy wat hier gisteren was komen aanwaaien. Zijn nieuw adoptiegezin heeft hem die naam gegeven. Schattig he.

We weten het niet met zekerheid te zeggen maar we hebben wel een flauw vermoeden van wie hij is geweest. Als dat inderdaad zo is dan is het maar goed dat hij daar ontsnapt is, dat beestje was daar geen fijn leven tegemoet gegaan.

Ik zeg wel "ontsnapt" maar de kans is groot dat hij op onze oprit is gedumpt. Een pup van 6 a 8 weken oud gaat niet zo ver alleen op stap, die blijft in de buurt van de moeder rondhangen. Wellicht dat de eigenaar gedacht heeft, ach, die rare buitenlanders hebben geen hond, die zorgen er wel voor. Op zijn minst is dat stijlloos te noemen, maar liever zou ik woorden als hufterig willen gebruiken.

Fransje is nu liefdevol opgenomen bij vrienden die al een oudere hond hebben, die kan hem de benodigde dierenmanieren bijbrengen. Hij wordt goed verzorgd en dat doet me deugd. Deze kleine jongen heeft de mazzel van zijn leven gehad.

All's well that ends well.

Wat een schatje

We zijn poezenmensen, we hebben er twee en we zijn er gek op. We hebben altijd poezen gehad en een goeie kans dat we altijd poezen zullen hebben. Hondjes hebben we niet veel mee. Leuk hoor, bij anderen, maar voor onszelf, nou nee.

Maar wat doe je als er ineens uit het niets een puppy voor je neus staat, een heel lief schattig klein mini-hondje, uitgehongerd en bang. Aaaahhhh ... juist ja ... 

Ik liep wat met de bloemen buiten te doen en zag vanuit mijn oog iets zwarts-wits rond de auto lopen. Kleiner dan een kat, groter dan een rat, maar niet veel. Ik liep er naartoe en hij begon meteen te kwispelen maar desondanks liet hij zich niet meteen pakken. Hij verstopte zich onder de auto, toch wel een beetje bang voor me. Hij loopt wat instabiel, dus echt lang duurde het niet voor ik hem te pakken had. Ik keek hem aan en hij keek terug, met van die zwarte vochtige ogen, ken je dat.

Om een lang verhaal kort te maken, er zit hier nu een hondje in een poezenmandje, zijn buikje rond gegeten aan de hondenbrokjes die we altijd voor noodgevallen als deze op de plank hebben staan. Hij is gekalmeerd en ligt inmiddels rustig te slapen. 

Ach arm beestje, wat moeten we toch met jou.