Ik stond vandaag een flesje wijn uit te zoeken, niet voor een speciale gelegenheid of zo, maar gewoon voor thuis. Ook niet voor een speciale dag, maar om er eentje klaar te hebben liggen voor het geval we er zin in krijgen. We wonen tenslotte in Frankrijk, het land van kaas en wijn, waar water bijna duurder is of allicht minder lekker. Het water uit de kraan wil nog wel eens naar chloor smaken, iets wat je van wijn over het algemeen niet kan zeggen. Wijn kan dan weer naar kurk smaken, iets wat je van water dan weer niet kan zeggen.
Voor een doordeweeks slobberwijntje geven we meestal een eurootje of vier vijf uit. Voor dat bedrag heb je voldoende redelijke wijntjes in de schappen liggen hier. Willen we eens wat anders, dan geven we wel wat meer uit, maar veel hoger dan een tientje hoef je niet te gaan voor een uitstekend flesje rood of wit.
Dus ik stond een beetje rond te draaien op de wijnafdeling, er liggen hier enorm veel soorten in de supermarkt, je bent er altijd wel even zoet mee. Ik bestudeer ze graag even aandachtig, voor de schijn vooral, want verstand heb ik er niet of nauwelijks van. Nou vooruit, ik zal het maar meteen toegeven, ik scan een beetje op de prijs, kijk waar er nog maar een paar flessen van op de plank staan (want die zal wel lekker zijn) en sla toe. Meestal gaat dat wel goed.
Maar vandaag was ik wat langer aan het dwalen en kwam langs een afgesloten glazen kast met speciale wijnen, met namen die me wel bekend in de oren klonken, Chateau Latour, Lafitte Rothschild, dat werk. Dure wijnen, dat besefte ik meteen, ook zonder het prijskaartje te zien, maar toch kon ik mijn ogen niet geloven. Ben ik nu toch echt aan een bril toe? Stond de komma niet verkeerd? 1520 euro! Voor één enkel flesje welteverstaan.
Jammer, die zullen vast nooit mijn smaakpapillen mogen strelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten