Ach wat lief, ik krijg al vragen of het wel goed met gaat, hoe het komt dat ik de afgelopen dagen weinig of niets geschreven heb. Of ik toch niet ziek ben, of erger... Is het waar, missen jullie me?
Vrees niet, er is niets aan de hand, ik ben even het land uit voor een korte ... noem het ... vakantie en dan heb ik weinig verhaal. We gunnen onszelf nauwelijks vrije dagen, het komt zelden voor dat er een dag is dat we helemaal niets doen. Ook al nemen we het ons af en toe voor, we zijn altijd wel bezig met één of andere klus. Eigenlijk is de enige manier waarop dat wel lukt even ons stekje verlaten. En dat is exact wat ik gedaan heb.
En hoewel het heel leuk is allemaal, je zoekt je familie en vrienden op, je maakt plezier, je babbelt, je feest, toch knaagt er ook wat. Ik mis ons plekje op de heuvel, de wijdse uitzichten, de rust, de bloemetjes, de poezen, de schapen, de koeien, de cicades, de vogels, het hoge gras. Maar bovenal ... mis ik mijn maatje die thuis op me wacht.
Yep, het moest maar eens gezegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten