Veiligheidsvoorschriften

Ik neem het niet zo nauw met de veiligheidsvoorschriften. Ik weet het, slim is het niet maar ja, ken je dat. Als het mooi weer is ga ik gerust op flipflops met een pikhouweel aan de gang, wie trekt er nou stevige werkschoenen aan tenslotte, ik niet. Schrik niet, ik heb alle tien mijn tenen nog. Nog wel.

Als ik met kalk of cement ga spelen doe ik altijd handschoenen aan, dat dan weer wel. Ik heb al een keer een handpeeling ondergaan en behalve dat het zeer effectief is tegen eelt is het toch niet aan te bevelen. Soms komt je toch nog met een restje specie in aanraking en het resultaat toont zich al na een paar uur. Voorzichtigheid is geboden dus.

Wat ik blijkbaar wat beter moet gaan beschermen is mijn hoofd. Ik weet niet wat het is maar ik heb de bizarre neiging om dat overal tegenaan te stoten. Ik heb mezelf al twee keer in mijn leven een hersenschudding geslagen. De eerste keer was zo suf dat ik het hier niet eens durf te vertellen. De tweede keer was december vorig jaar. Een balk van een dakje stak toen zonder te waarschuwen over. Dat niemand daar iets aan doet!

En nu heb ik het weer voor elkaar gekregen, alleen is het resultaat deze keer een zere nek. Tijdens het naar boven klimmen op de steiger heb ik een plank geraakt met mijn achterhoofd. Dat gaf zo'n dreun dat de halve steiger stond te trillen. Ik heb er vreemd genoeg geen hoofdpijn van gekregen, de krachten hebben zich verplaatst naar mijn nekspieren.

Tja, risico van het vak zeker he. Op kantoor krijg je RSI, daar heb je hier dan weer geen last van.

Het betere voegwerk

Alweer een hele tijd geleden heb ik hier eens vermeld dat de gevel van ons huis opnieuw moet worden ingevoegd. Geloof het of niet, maar we zijn er aan begonnen.

Het is een forse klus. Ik weet niet meer hoeveel vierkante meter ik toen berekend heb maar dat het er veel zijn mag wel duidelijk zijn. Op de foto bovenaan dit blog zie je dat zo en daarop is niet eens alles te zien. Dat het even gaat duren voordat dit klusje geklaard is lijkt me evident. Maar dat geeft niet, we hebben de tijd aan onze zijde.

We zijn begonnen aan de oostkant van het huis. Het is het eerste wat je ziet als je het terrein op komt rijden en dat mag best wat opgemoffeld worden. Daarbij komt dat het nog een beetje te warm is om op het zuiden in de volle zon te staan werken, dat kan later in het jaar altijd nog.

Stap 1 is alle restanten van het oude voegwerk weghalen. Er komt nogal wat rommel uit de muur, vooral een poederig kalkmengsel en aarde. Niet het leukste klusje, het maakt een hoop kabaal en je komt onder het stof te zitten. Zeker als je na het wegbikken met een pneumatische beitel het stof wegblaast met een luchtspuit, iets wat noodzakelijk is om alles goed schoon te krijgen.

Stap 2 is het invoegen met nieuwe specie. Drie delen zand op één deel witte kalk. Ik duw de smurrie met mijn handen in de voegen, dat gaat sneller dan met een troffel en kost minder moeite. Wel even een dubbel paar handschoenen aantrekken tenzij je een chemische peeling op prijs stelt.

Stap 3 is het borstelen van de voegen als ze bijna droog zijn. Met een staalborstel wordt een toplaagje weggehaald waardoor de voeg een meer zanderige kleur krijgt en er een mooier effect ontstaat.

Moeilijk is het allemaal niet, het is typisch zoiets wat je even moet weten. Ik denk er al een tijdje aan om er eens een filmpje van te maken, compleet met uitleg. Ik herinner me nog dat ik de eerste keer heb zitten zoeken of er niets te vinden was over de techniek. Er was wel wat maar ik werd er niet veel wijzer van. Dat moet beter kunnen lijkt me.

Dus wie weet, binnenkort een filmpje op Youtube. Altijd leuk om anderen te kunnen helpen.

Zomer?

Weinig gedaan afgelopen zomer, maar ja, daar zijn zomers voor zeker hé. Ik weet zeker dat jullie ons de rust gegund hebben.

Mag ik het eigenlijk wel zomer noemen? Meteorologisch gezien wel maar het weer liet een beetje te wensen over. Niet dat we echt slecht weer hadden overigens. Toegegeven, we hebben minder zonne-uren gehad dan wat we gewend zijn en regelmatig werden we getrakteerd op een regenbui maar ach, voor ons noorderlingen viel het eigenlijk allemaal wel mee, wij zijn wel wat gewend tenslotte.

De lokale bevolking daarentegen klaagt steen en been. De groententuintjes zijn mislukt dit jaar, tomatenplanten houden niet zo van water op hun blaadjes en dus is de oogst mager. Ook de onze helaas, niets aan te doen, dan maar naar Leclerc voor de broodnodige vitamientjes. Niet zo lekker als zongerijpte coeur de boeuf uit eigen tuin maar een mens moet wat.

Allemaal peanuts als je weet wat er in het noorden is gebeurd deze "zomer". Allesvernietegende hagelstenen zo groot als citroenen, rivieren die buiten hun oevers treedden, ondergelopen kelders, in-het-water-gevallen buitenfeesten, nee, dan hebben we hier weinig of niets te klagen gehad.

Nog minder hebben we te klagen over de komende tijd. Er wordt een fantastische nazomer voorspeld. Morgen wellicht nog een klein buitje maar dan ...

Bijverschijnselen

Ik ben weer druk bezig in de goententuin. Het is lange van perfect maar ik ben tot nu toe blij met hoe het er uitziet. Ik had een beetje late start maar nu zijn we dan toch echt goed vertrokken.

Eigenlijk had ik een te vroege start. Het was nog veel te koud toen ik al allerlei zaadjes in de grond stopte die vervolgens niet ontkiemd zijn. Wist ik veel, ik dacht dat ze wel zouden vertrekken zodra het warm genoeg was, maar zo werkt het dus blijkbaar niet.

Wat het heel erg goed doet zijn de tomatenplanten. Ik ben begonnen met zes en inmiddels staan er nu twaalf. Ik heb van de buurman geleerd hoe ik zelf de planten kan vermeerderen. Het is heel simpel eigenlijk. Tomatenplanten moet je dieven. Als je dat pas doet als de scheuten al een centimeter of dertig groot zijn dan kan je die scheuten gewoon in de aarde zetten, flink water geven, en dan heb je vanzelf nieuwe planten erbij.

Maar een groententuin is geen groententuin zonder wat bloemen hier en daar. Een doorgeschoten ui, kamille, een zonnebloem of uitgebloeide juffertjes-in-het-groen, van mij mag het allemaal.

Geluksvogel

Af en toe vliegen vogeltjes tegen een raam, uit pure dommigheid. Vaak loopt dat verkeerd af, PATS, nekje gebroken, op slag morsdood.

Maar deze zwarte mees had geluk, die heeft het overleefd.

En ik had ook geluk. Wie krijgt er in hemelsnaam de kans om een wilde zwarte mees over de bol te aaien. Deze geluksvogel dus.

Gemaaid en gerold

De tegenpartij

Zondag 25 mei 2014, dag van de Europese verkiezingen. Maar we hadden een veel belangrijker plicht op die dag. We mochten tevens gaan stemmen voor de tweede ronde van de gemeenteraad. De drie opengevallen plekken moesten worden opgevuld (zie blog van 23 maart).

En voor het opvullen van die plekken waren er 2 lijsten. La liste d'union, ofwel de lijst met kandidaten die voor de nieuwe burgemeester zijn, en la liste de transparence, de lijst van de kandidaten die voor de aan-de-kant-gezette burgemeester zijn. Die laatste lijst streeft ernaar om een oogje in het zeil te houden de komende zes jaar.

We waren eigenlijk van plan om ons neutraal te houden. Het is al erg genoeg dat er een tweedeling is ontstaan, daar hoeven wij niet aan mee te doen vonden we. Maar we hebben moeten constateren dat dit gods onmogelijk is. Ik had me aangemeld als onafhankelijk waarnemer, wat er op neerkomt dat je in een hoekje gaat zitten, je mond houdt en een boekje gaat zitten lezen. Best, iemand moet het doen, nietwaar? Ik was niet alleen, er zaten er nog drie. Omdat mijn shift aan het einde van de dag was ben ik maar even gebleven tot de telling voorbij was. Ik was stiekem toch wel een beetje benieuwd.

Welgeteld 57 stemmen zijn er uitgebracht. Dat is voor ons dorp met slechts 63 stemgerechtigden een bijzonder hoge opkomst. Een teken dat men wel betrokken is dus. Het tellen duurde maar een paar minuten. Het ging een beetje gelijk op in het begin, twee voor de Union, twee voor Transparence, maar uiteindelijk werd het duidelijk dat Transparence het zou winnen. Met meer dan 30 stemmen hadden alledrie de kandidaten een meerderheid behaald.

Maar toen begon het feest. De man van de nieuwe burgemeester begon te dreigen, te provoceren, te schelden. Het was een genante vertoning. Het was duidelijk dat ze deze klap niet hadden zien aankomen. Heel even leek het er op dat er een ordinaire vechtpartij zou ontstaan. Ik had mijn camera al in de aanslag om het geheel op film vast te leggen maar het bleek niet nodig.

Hoe dan ook, wij van de tegenpartij, want daar reken ik ons nu wel toe, wij hebben gewonnen. Blij toe.

Nog even genieten

Nog even genieten van het lange gras voordat het gemaaid wordt.

Het zwembad ontwaakt

Het is weer zover, het zwembad is aan het ontwaken uit een diepe winterslaap.

Vandaag het winterdek eraf gehaald, nog een paar litertjes water erbij tot het niveau van de skimmers en vanaf morgen kunnen de pompen aan. Over een paar dagen kunnen we zwemmen ... als de zon een beetje meewerkt, maar zo te zien gaat die haar best doen.

O+

Zij - Bonjour madame Meert, u spreekt met het laboratorium. We hebben uw buisjes bloed ontvangen voor de bepaling van uw bloedgroep, maar op die buisjes staat uw meisjesnaam. Bent u niet getrouwd?

Ik - Jawel hoor, ik ben getrouwd.

Zij - Maar dan moet het over, want nu staat er Meert op de buisjes bloed en u bent getrouwd.

Ik - Huh ... wat moet ik dan doen?

Zij - Nou dan moet er opnieuw bloed afgenomen worden en dan moet de achternaam van uw man op de buisjes gezet worden.

Ik - Hm ... van mijn man? Ik snap het niet zo goed.

Zij - Het zit zo, op de bloedgroepkaart moet absoluut de naam staan zoals die ook in uw paspoort vermeld staat.

Ik - Nou dat treft, want ik heet officieel gewoon Meert ...

Ze blijven het onbegrijpelijk vinden dat ik mijn eigen naam gehouden heb ... maar ondanks dat is het toch gelukt.

Marnaves, the sequel

Donderwolken pakken zich boven ons dorpje, het rommelt vanuit alle hoeken. Hoe lang nog voor de ontlading volgt... , het burgemeester-débacle is nog verre van afgelopen.

We kregen onlangs weer een brief in de bus, een soort van nieuwsbrief. Deze keer niet van een (ex-) burgemeester, maar van één van de opgestapte gemeenteraadsleden die trouw is gebleven aan de aan-de-kant-gezette burgemeester. Het wordt er allemaal niet fraaier op, beschuldigingen vliegen over en weer. Niemand die weet waar dit gaat eindigen.

Niemand die nog weet wat we nog moeten geloven. Wat we inmiddels wel weten is dat dit schattig klein Frans plattelandsdorpje voor de komende zes jaar verdeeld is. Er wordt met scheve ogen naar elkaar gekeken, er schijnt zelfs al een ruzie door te zijn ontstaan tussen twee broers.

Hoe moet dat nu verder? Er zijn naar ik begrepen heb drie mogelijkheden.

1. Er komen verkiezingen om de drie opengevallen plekken op te vullen. Dan moeten er wel drie personen gevonden worden die deze taak op zich willen nemen. Wie wil dat nu nog doen in deze roerige tijden? Mij niet gezien.
2. We worden administratief voor de komende zes jaar toegevoegd aan een buurgemeente. Kan, maar ons kent ons, dus ook hiermee voorkom je de scheven ogen niet.
3. We worden bestuurd door een "externe" die aangewezen wordt door de Prefect.

Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar de derde optie. Iemand van buitenaf kan zonder vooroordelen de taak op zich nemen en wellicht de rust doen wederkeren.

Misschien dat ik zo vrij mag zijn om meteen maar een kandidaat aan te dragen. Ik heb vernomen dat er in Sas-Laweit iemand zit te springen om een nieuwe uitdaging aan te gaan (klik hier).

Die vliegenmepper komt nog goed van pas ook, we hadden laatst een spontane vliegenexplosie, kunnen we mooi onze interim-burgermoeder voor inschakelen in het vervolg.

Big trouble in little Marnaves

Tja, de titel van deze post zegt het al, er is hier iets goed mis.

Niet met ons persoonlijk hoor, maar het raakt ons ergens wel. Het is allemaal begonnen een maandje geleden, met de gemeenteraardsverkiezingen. Ik heb er hier zelfs melding van gemaakt, het was appeltje-eitje, er stonden zeven kandidaten op de lijst en we hadden ook zeven kandidaten nodig. Hoe moeilijk kan het zijn.

Het was ook niet moeilijk, totdat de burgemeester moest worden gekozen in de eerste gemeenteraardsvergadering na de verkiezingen. Ook dat had een appeltje-eitje moeten zijn ... maar het werd anders, zo anders dat nu tout-Marnaves op zijn kop staat. Ja echt, dit verzin je niet.

Het zit zo. De zittende burgemeester wilde enkel op de lijst staan als hij de garantie kreeg van de overige zes kandidaten dat hij herkozen zou worden als burgemeester voor de komende zes jaar. Daar had iedereen in toegestemd tot ... juist ja ... tot die bewuste dag dat ze de burgemeester kozen. Er stond een dame op die verkondigde zich kandidaat te stellen. Bleek dat drie van de zeven haar nog steunden ook en ze dus zomaar de sjerp binnenhaalde. Dit tot grote woede van de zittende burgemeester, die opstapte, de twee raadsleden die vóór hem hadden gestemd meenemend.

Tja, ergens nog wel enigszins begrijpelijk. Dit was natuurlijk wel een beetje een laffe daad. Ik kan me heel goed voorstellen dat hij zich verraden voelde. Maar of dit nu in het voordeel is van ons dorp allemaal, ik vraag het me af.

Maar als je denkt dat het hierbij blijft dan heb je het goed mis. De misère begint pas. Er worden brieven uitgestuurd naar alle inwoners. Van de vorige burgemeester, hoe laf en onbetrouwbaar "die vier" wel niet zijn. Maar ook van de nieuwe burgemeester (op officieel briefpapier van de mairie), hoe gemeen "die drie" wel niet zijn, met name uiteraard de vertrekkende burgemeester.

Kortom, er wordt flink met modder gegooid. Jammer, heel jammer. Ik geloof dat dit "politiek" heet. We gaan ons er verre van houden, of allicht, dat gaan we proberen. Een schisma binnen een gemeente met een goeie 70 inwoners is geen pretje, daar wint niemand bij. Maar één ding is duidelijk, er komt nog een woelige tijd aan voor ons Marnaves.

Politiek ... if you can't stand the heat, get out of the kitchen.

Als een wilde orchidee

Ik liep een rondje door onze wei, zomaar, het is prachtig weer de laatste tijd en dan is er niets mis met een wandelingetje op eigen terrein. Het gras begint aardig hoog te staan en overal verschijnen alweer wilde bloemen.

Toen mijn oog op deze beauty viel moest ik onwillekeurig aan een heel oud liedje denken.



En nu krijg ik dat met geen mogelijkheid meer uit mijn hoofd. Ach ja, er zijn ergere dingen zeker.

Fait accompli

Zo, ik heb mijn plicht als goede burger van Marnaves gedaan. Ik heb gestemd.

Het waren vandaag in heel Frankrijk gemeenteraadsverkiezingen. Als niet-Franse ingezetenen mogen we daar gewoon aan meedoen. Sterker nog, we kunnen ons zelfs verkiesbaar stellen, alleen mogen we geen burgemeester worden. Nu hebben we niet de ambitie om burgemeester te worden, maar wie weet, ooit eens een periode in de gemeenteraad zou misschien wel goed zijn.

Wel meteen zes jaar waar je aan vastzit, dus bezint eer ge begint is hier het devies. En hoe weet je waar je aan begint, niet dus, da's een beetje het probleem. Af en toe hoor je wel eens wat, vooral de mindere puntjes, en dan denk je al gauw, laat maar, heb ik zin om me daarmee te bemoeien. Het is in een klein dorpje als het onze niet eenvoudig om iedereen te vriend te houden, er zijn nogal wat verschillende meningen hier en daar, zoals overal neem ik aan.

Maar goed, ik ging dus naar de mairie, het stemlokaal voor de gelegenheid. Ik wist eigenlijk niet eens zeker of we wel mochten meedoen, we hadden geen oproep gekregen of niks. Beetje raar. Ik herinnerde me nog vaag dat we ons hadden opgegeven voor de verkiezingen maar dat was alweer een paar jaar geleden, dus of dat nog steeds geldig was ... Maar dat was het, ik werd met open armen ontvangen. Mijn wederhelft moest verstek laten gaan, te bed al een paar dagen met bronchitis, dan ga je niet het halve dorp aansteken door massaal te gaan zoenen daar. Ik hoop maar dat ik me daar niet al te schuldig aan heb gemaakt nu.

Maar OK, dat stemmen, dat gaat hier wel een beetje raar. Ik kreeg een briefje met zeven namen erop. Daar mocht ik naar hartelust op doorstrepen. Doorstrepen? Ik dacht dat ik kwam kiezen, maar blijkbaar kom je hier om te elimineren. Nou goed. Ik had geen enkele reden om ook maar iemand te willen doorstrepen, dus alles wat me te doen stond was in het hokje gaan staan (ja dat moest) en het "kiesbriefje" met de namen erop twee keer dubbel vouwen om het in het mini-envelopje te kunnen doen en het daarna in de glazen bus te deponeren.

Eigenlijk is het gewoon een fait accompli, er is maar één kieslijst, er staan maar zeven namen op en je hebt voor ons kleine dorpje zeven gemeenteraadsleden inclusief burgemeester nodig. Je kan schrappen wat je wilt, maar die zeven worden het gewoon. Ach ja, het maakt ook niet uit, het is gewoon goed om mee te doen en je belangstelling te tonen. En dat wordt zeer gewaardeerd. We zijn dan wel allochtoon maar we horen er bij. Fijn gevoel.

Op de latten

De muizen zijn weg, wij ook. Onze allereerste vakantie samen sinds we hier wonen, een kleine vermelding waard dacht ik zo.

Carnaval in Albi

We werden er een beetje door overvallen ... duidelijk te zien aan de beroerde foto's vanuit de auto.

Maar toch even weg van alle muizenissen.

Magere oogst

Drie vallen op drie verschillende plekken waar duidelijk muizenactiviteit was geweest, dus ik had gerekend op minstens twee succesjes. Maar niets van al dat, nul, zero, niets, nada, noppes! De kaas was er wel vanaf gegeten bij eentje terwijl de val op spanning was blijven staan. Ik moet toegeven dat dat toch wel knap is van ze. Als je er nog maar naar kijkt klappen die dingen al dicht.

Mijn teleurstelling was dan ook groot. Hoewel, ik zag er eerlijk gezegd toch ook wel tegenop om daar in het gunstigste geval een lijkje aan te treffen. En stel je eens voor dat er nog leven in had gezeten, worstelend om vrij te komen. Brrrr ik mag er niet aan denken. Wat doe je in zo'n geval? Doodslaan? Ik zou het niet kunnen. Eigenlijk heb ik al moeite genoeg met die vallen, het liefste zou ik ze gewoon op de een of andere manier het huis uitjagen.

Ik zie me niet meteen fluitspelend door het huis lopen, ik vraag me ook af hoe succesvol dat zou zijn. Als ik vals genoeg speel heb je natuurlijk een kans dat ze alle kanten opgejaagd worden, maar het is juist de bedoeling dat ze me zouden volgen.

Dat wegjagen is trouwens niet eens zo'n raar idee. Nu kan ik natuurlijk niet 24 uur per dag vals spelen, maar dat hoeft ook niet. Er bestaan elektrische muizenverjagers die een hoge toon uitzenden die voor mens en kat onhoorbaar is maar de muizen de stuipen op het lijf jaagt. Zeggen ze. Maar hoe weet je of zoiets werkt? Dat weet je niet dus. Tja, je moet wat. Voor alle zekerheid hebben we er daar maar een paar van aangeschaft. Ik doe er het liefste alles aan om die vallen leeg te houden.

C'est la guerre!

Ik ben de afgelopen dagen weer buiten aan het werk. De groentetuin heeft aandacht nodig, hij ligt er verwilderd bij na afgelopen winter. Beetje bij beetje spit ik de grond om, elke dag een metertje. Ik geef het niet graag toe maar ik ben ook niet meer de jongste tenslotte, ik moet wat oppassen met mijn rug, die protesteert al wat makkelijker de laatste tijd.

Het is intussen ook al tijd geworden om te zaaien, te planten en te leggen. Nog niet alles kan de grond in, er zou nog nachtvorst kunnen komen namelijk, maar de boontjes kunnen daar wel tegen denk ik, die kunnen best wel al gelegd worden.

Dat wou ik dan ook gaan doen vandaag maar ik werd ernstig gedwarsboomd. Blijkt dat ook in de abri muizen zich verschanst hebben. Ze hebben al mijn zaaigoed verorberd!

Nu is het menens. Niet langer getreuzeld en meteen muizenvallen gehaald bij de Unicor. De kleintjes waren op, dan maar grote. Ik heb de laatste drie meegenomen. Blijkbaar zijn we niet de enige hier in de buurt met dat probleem. 

We zullen eens zien wie hier wint. C'est la guerre!

Gloeiende gloeiende!

We krijgen regelmatig vrienden te logeren, meestal vrienden uit België of Nederland. Los van het feit dat we dat altijd heel gezellig vinden is het voor ons een ideale gelegenheid om wat spulletjes te laten meenemen die we hier niet kunnen vinden en die we een beetje missen. Denk aan  Hemaworst bijvoorbeeld, vet, zout en ongezond, maar toch wel erg lekker, en geen vergelijkbare variant te vinden hier.

Maar wat we ook bestellen, Nederlandse vrienden brengen ook altijd ongevraagd drop mee. We zijn er gek op, mijn wederhelft nog meer dan ik, dat weten ze. Salmiak riksen, muntdrop, engelse drop, we hebben het meestal in rijke hoeveelheden in huis. We moeten onszelf een beetje beheersen willen we niet tonnetje rond worden van al dat lekkers, dus verstoppen is de enige manier om onszelf een beetje te beschermen.

Dat hadden we ook gedaan met twee makro-zakken muntdrop. Die lagen te wachten tot het moment daar was om aan te vallen, tot we het niet langer hielden. Ze lagen hoog en droog op een plank in de bijkeuken, daar waar we ze niet meteen zagen liggen en we ook niet te snel in de verleiding zouden komen om ernaar te grijpen.

Vanochtend kom ik de bijkeuken binnen en vind tot mijn grote verbazing twee lege zakken op de vloer, van muntdrop. Ik geef toe dat mijn eerste reactie was om mijn wederhelft te beschuldigen van buitensporig vreetgedrag, maar die slechte gedachte hield maar een paar seconden stand. Dit kon niet, in een nacht een hele kilo drop verorberen terwijl ik daar niets van gemerkt had is op zijn zachts gezegd zeer onwaarschijnlijk.

Een nadere inspectie leerde mij echter dat dit een soortgelijk voorval betrof als de nacht ervoor (het lavendeldrama) maar dan op kleinere schaal. De dropjes bleken vervangen door muizenkeutels. Hemeltje lief, we wonen hier nu bijna vier jaar en voor het eerst hebben we muizen die overal aan gaan knagen. En dat terwijl we hier twee poezen hebben rondlopen!

Het bleek niet het enige te zijn waar ze zich tegoed aan hadden gedaan. Wisten jullie dat ze ook dol zijn op ketoembar, gemalen korianderzaad. Ik ook niet, nu dus wel. En op torkrol!

Gloeiende gloeiende gloeiende! De oorlog is verklaard! Binnenkort melding van de maatregelen hier op dit weblog.

Merde!

Ze komen ongevraagd op je terrein, ze eten je lavendel helemaal kaal ...

en als dank laten ze overal flatsen achter ...

Tijd voor een tegenaanval!

Les agneaux

Jaaaaa, ze zijn er weer ...

Groen gras

Het is nu al maart en nog steeds hebben we geen winters weer van betekenis gehad. Die twee vlokken sneeuw die gevallen zijn tel ik niet mee, die stelden werkelijk niks voor. De natuur is gewoon blijven doorgaan, ik heb nog nooit zo'n milde winter meegemaakt.

Ik vrees dat we wel wat meer mugjes en vliegjes zullen hebben dit jaar. Dat is dan weer goed voor de vogels, iets minder voor ons. Hoewel, ik moet zeggen dat we heel weinig last hebben van vliegend ongemak. We zullen zien hoe het dit jaar verloopt.

Dat de natuur gewoon doorgaat merken we vooral aan het gras, vandaag voor het eerst de maaier uit de abri moeten halen. Het is begonnen.

Van de regen in de drup

Drup ...
Drup ...
Drup ...

Het is niet wat je wilt horen op een winderige, gure, regenachtige dag als vandaag als je met een goed boek en een warme kop thee op de bank zit. Helaas was het wel degelijk wat we hoorden. Het kwam van boven.

Tja, meestal zeker hé, dat het van boven komt als het druppelt. Ik heb het nog nooit van beneden omhoog zien druppelen. Stel je voor dat dat ook nog zou kunnen. Hoewel het omhoog kan kruipen, dat dan weer wel, maar dat is iets waar we gelukkig nog nooit last van hebben gehad.

Maar goed, het druppelde dus. Vanaf het plafond op twee hoog, net naast de kachelpijp. Een dikke natte druppel die om de paar seconden naar beneden viel. Niet best dit. Één ding was zeker, het moest meteen worden verholpen, geen uitstel mogelijk.

Eerst maar eens even het luik in het plafond open gemaakt. Ik dacht, ik ga eerst wel eens op zolder kijken. Iets hield me tegen. Dat "iets" is vooral dat het daar erg laag is en je continu je hoofd stoot tegen de balken. Maar nog "iets", al een paar maanden wordt er op die plek elke avond een feestje gehouden door "iets". Er woont daar "iets", we weten niet wat maar het zijn er meerdere. Ik was niet erg happig om dat "iets" tegen te komen op mijn buik liggend en geen kant op kunnend.

Dan maar de tweede optie, wat eigenlijk goed beschouwd ook de enige optie was, het dak op. Zoals ik al schreef, op een winderige, gure, regenachtige dag als vandaag is dat niet bepaald een pretje, maar er zat niets anders op. Anti-slip-schoenen aangetrokken, een werkbroek en een dikke oude trui, een dosis moed verzameld en de ladder op. Mijn hemel, wat was het glibberig daarboven. Onder geen beding wilde ik de nok oversteken naar de voorkant van het huis. Als ik daar vanaf die kant uitglijd maak ik eerst een vrije val van een meter of zeven voordat ik de grond raak. Slecht plan. Aan de achterkant van het huis is dat hooguit twee meter, kijk dat scheelt.

Hoe dan ook, ik heb het weer overleefd, ik zit weer veilig op de bank. Het was bepaald geen pretje maar het goede nieuws is, het euvel is verholpen. Een ring van de schoorsteen was los gekomen en er waren een paar pannen verschoven. Geen idee hoe dat zo ineens kan, het doet er ook niet meer toe. Warme douche en een kopje hete thee en we kunnen er weer tegen.

Geen foto gemaakt, maar goed ook ...

Le garage

Onze sechoir, je mag er van zeggen wat je wilt, maar één ding is zeker, hij is groot. Het middengedeelte alleen al is zo'n slordige zes bij zeven meter. Dan komen daar nog de zijbeuken bij van elk ongeveer vier bij tien meter en een achterdeel van drie bij zeven. Je kan er een serieus huis in bouwen, zeker omdat je er met speels gemak ook nog eens drie etages in zou kunnen maken, zo hoog is hij.

Maar het mag niet, het is ten strengste verboden om er een woonbestemming van te maken. Ergens wel jammer, het zou een fantastisch vakantieobject kunnen worden. Vroeger was het allemaal wat gemakkelijker om een vergunning te krijgen om van een schuur een huis te maken, tegenwoordig doen ze daar behoorlijk moeilijk over.

Maar goed, eigenlijk willen we dat ook niet. We hebben al een gite en dat is prima zo. Bovendien heb je op een terrein als het onze altijd opslagruimte te kort. Waar laat je je aanhanger en je trekker, waar laat je je rommel en je restanten bouwmateriaal. We kunnen het daar allemaal met speels gemak kwijt.

Alleen dat middengedeelte, daar konden we zo weinig mee. De sechoir staat op een licht hellend terrein waardoor de voorkant al gauw een halve meter hoger ligt dan de achterkant, als het al niet meer is. We hadden het daarom volgestort met puin wat uit ons huis kwam toen we de hele binnenkant gesloopt hebben. We konden dat daar makkelijk kwijt. Maar het puin bleek aan de grove kant met als gevolg dat het daar compleet onbegaanbaar was geworden.

Sinds kort hebben we daar een betonvloer overheen laten storten. Ineens is het een bruikbare ruimte geworden. Onze Ferrari (-rode Starlet) en onze Blauwe Buffel slapen nu binnen. Eindelijk worden die ook eens verwend.

Meilleurs Voeux