Ik had vandaag een afspraak bij de dokter, voor mijn eerste prikje, zodat ik niet ziek kan worden. Ik heb het niet zo op naalden, ook al beweren ze dat ik een dikke huid heb, het kietelt toch een beetje. En alsof een klein prikje nog niet voldoende was kreeg ik ook nog eens een chip in mijn nek gespoten, met een enorme naald! Nu piep ik als ik langs een poortje loop. Gedaan met de anonimiteit. Leuk is anders, maar ja, da's de moderne tijd zal ik maar zeggen. Mijn personeel wil mij niet verliezen dus doen ze er alles aan om mij aan ze te binden.
Niet dat ik ergens heen zou willen, ik heb het hier goed. Ik slaap de hele nacht, ga rond een uur of zes eens kijken of er niet een neus is om in te bijten of een mensenteen om mijn nagels in te zetten zodat ze gillend wakker worden (doe'k expres) om daarna mijn zussen te ambeteren door bovenop ze te springen en verstoppertje met ze te spelen. Rond achten krijg ik dan eindelijk te eten. Een hele bak vol, nog lekker ook, ik kan niet anders zeggen, maar zelf vind ik het altijd te weinig zodat ik wel verplicht ben om alle bakjes van mijn drie zussen weg te kapen. Eigen schuld, moeten ze maar wat vlotter dooreten. Daarna uitbuiken op de mat of in mijn mandje. Uren kan ik dat volhouden. Dan weer speeltijd, eten, slapen, eten, spelen, slapen, ... Best een zwaar leven. Maar dit ter zijde, terug naar de dokter.
Die dokter vond het nodig om mij nog even te onderzoeken. Mijn longen en hartje (boem-boem-boem, wat anders had je verwacht) en even een thermometer in mijn ... jeweetwel (daar heb ik verdorie zo de schurft aan, afblijven van mijn jeweetwel). En daarna nog even in mijn mondje kijken of alles ook daar in orde was. In opperste staat van extase waren ze bij het zien van mijn tandjes, alles dubbel! De ene na de andere assistente werd er bij gehaald ... "Oooh ... Aaah" ... Ik ben aan het wisselen!
Nu zijn ze er dus achter dat ik ouder ben dan ze in eerste instantie dachten. Ergens tussen de vier en vijf maanden al. Die pech heb ik weer. Ik dacht het moment van mijn pubertijd wel een maandje geheim te kunnen houden waardoor ik begin februari even flink de bloemetjes kon buiten zetten ... "Mensen houdt uw katers binnen, Sgt Pepper komt er aan!". Maar nu blijken ze daar een stokje voor te willen gaan steken ... Tom poes zal een list moeten gaan verzinnen ...
Eenmaal terug thuis van deze enerverende tocht wachtte mij een dubbele verrassing. Allereerst zat er een kaartje van tante Tineke Oudewater in de bus, jeweetwel, die van de gezelschapsdieren (afd. Halma). Toch fijn dat ze aan me gedacht heeft. Misschien dat ik ooit eens ga poseren voor haar kalender, dus hou haar in de gaten.
En wat later kreeg ik van mijn grote zus ook nog een levende muis cadeau! Alle narigheid was meteen vergeten. Toch fijn om zulke vrienden te hebben.
Wat een dag ... Wat een emoties ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten