Dikke vlokken dwarrelden naar beneden toen ik mijn ogen open deed. Was dit voorspeld? Ik kreeg al visioenen van dikke pakken wit poeder, ingesneeuwd raken, waar staan mijn ski's ook alweer ... Maar het was verdwenen voordat ik beneden was. De zon nam de overhand ... helaas.
Toch hadden we het kunnen vermoeden toen we laatst een strooiwagen wat verderop in Cordes zagen staan, een publiekstrekker in deze contreien. Het is een rariteit hier, er wordt niet gestrooid zo lang als we hier wonen. En eigenlijk vinden we dat wel prima. Als het sneeuwt is het wit, witter dan wit, en alles is vredig stil, alleen het hoognodige verkeer op de weg, sporen van wilde dieren in de sneeuw, blauwe hemel, winterzonnetje, van die dingen.
Niet alleen heeft dat een gunstig effect op de innerlijke mens, ook is het gunstig voor de bolides. Zout is zowat het slechtste wat er is voor je auto, dus we hebben gemengde gevoelens bij de komst van een strooiauto. Twee jaar geleden hadden ze ook al zo'n briljant idee. Een sneeuwschuiver moest er voor zorgen dat we de berg af konden na forse sneeuwval. Resultaat was dat de weg door de aangestampte sneeuw veranderde in een schaatsbaan waar zelfs sneeuwkettingen geen vat meer op hadden.
Voorlopig is het allemaal overbodig, maar voor alle zekerheid liggen de sneeuwkettingen wel in de kofferbak. Better safe than sorry.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten