Aha-erlebnis

Wat een lamlendige dag gisteren. De hele dag een misselijk gevoel, behalve een crackertje en een eitje kreeg ik geen hap door mijn keel. De ideale tijd van het jaar om griep te krijgen.

Mijn hoofd deed niet mee, mijn armen lieten het afweten en mijn benen wilden niet vooruit. Bovendien had ik het koud, zelfs met t-shirt, fleecetrui en vest onder een dekentje op de bank met poes op schoot lag ik te rillen. Boek lezen zat er niet in, film kijken deed zeer, er zat niets aders op dan stil te liggen en af te wachten tot het over zou gaan.

Wat kon ik meer doen dan een hele tijd aan de telefoon hangen met mijn vriendinnetje. Chatten, wat we normaal doen, zat er niet in tenslotte, daarvoor was ik te misselijk, alle lettertjes op het beeldscherm dansten heen en weer wat weer niet echt hielp voor mijn draaierige gevoel.

Ik vertelde mijn verhaal, hoe zielig ik wel niet was, hoe meer ik vertelde hoe zieliger ik werd. Ik vertelde haar ook van de dreun op mijn voorhoofd, de dag ervoor, om mijn verhaal nog zieliger te maken. Toen ik stond te snoeien op een onmogelijke plek stak er ineens een dak over en kwam ik frontaal in botsing met een punt ervan. Ik voelde mijn tanden klapperen, het licht ging een fractie van een seconde uit, het was een goeie.

Ik had het nog niet verteld of ze zegt, meid, niks griep, jij hebt gewoon een hersenschudding. Het was alsof de schellen me van de ogen vielen, maar natuurlijk, mijn hele inhoud is even heen en weer geschud, het verklaart een hoop. De misselijkheid, het rare hoofd, niet kunnen lezen of tv kijken, dat is het gewoon.

Ik moet zeggen, het was een hele opluchting, het klinkt misschien raar maar ik weet nu tenminste dat het van korte duur is. Kwestie van even een paar daagjes rustig aan doen en dan zijn we voor oudejaarsavond weer helemaal up and running.

Vandaag gaat het al een stuk beter. Alleen nog even die bult op mijn hoofd zien te camoufleren.

Derde Kerstdag

Is het echt waar? Is het echt al eind december? Als je hier buiten loopt zou je het niet zeggen. We zaten vanmiddag even buiten, gewoon in een shirtje, en we kregen het een beetje warm. De zon brandde op onze snoet, ik was bijna de zonnebrandcrème gaan zoeken.

We waren de hele ochtend binnen bezig geweest en ergens vonden we dat ineens zonde. Binnen zitten kan altijd nog, het gaat ongetwijfeld nog wel eens vriezen of dooien en storm zal er ook nog genoeg zijn. Dus waarom niet wat in de tuin gaan werken, op 4,2 hectare is er altijd wel wat te doen.

We hebben onder andere de vijg gesnoeid. Die struik willen we temmen tot een boom. Niet simpel. Wie een vijg heeft begrijpt meteen wat ik bedoel. Het is net als onkruid, het schiet overal uit de grond, hoe kort je hem ook knipt, het jaar erop beneemt hij je het uitzicht.

En dat is nu net wat we niet willen, het uitzicht moet behouden blijven. Kort houden lukt niet met een plant die twee meter per jaar groeit, dan maar de hoogte in. De onderkant houden we kaal, vanaf 1,50 meter boven de grond mag hij groeien. Hij blij, wij blij.

Van het snoeihout heb ik stekjes genomen. Ik ben er laatst toevallig achter gekomen hoe je dat moet doen, het is het proberen waard. Iets wat zo gemakkelijk groeit zou geen problemen mogen opleveren normaal gezien.

Vijftien eenjarige takjes met een stukje tweejarig hout eraan staan nu wortel te schieten. Alles wat nu nog rest is een beetje geduld.

Tigerfeet

Onze sechoir, het is een doorn in het oog. Op zich is het een handig gebouw, groot vooral, maar we hebben er zo weinig aan op het moment.

Het woord sechoir komt van drogerij, het is een oude tabacsdrogerij. Vroeger, geen idee hoe lang geleden, werd er op het land tabac verbouwd. De grote bladeren werden opgehangen in een soort van hoge schuur waar het lekker doortochtte zodat de bladeren goed konden drogen.

Tegenwoordig tocht het daar iets te veel. De oude planken aan de zijkanten zijn niet meer wat ze geweest zijn, hier en daar liggen er een paar naast zelfs. Bovendien is de sechoir uitgebreid met zijbeuken, niet geheel volgens origineel ontwerp allemaal, maar wel praktisch omdat de vloeroppervlakte meer dan verdubbeld is. Mooier is hij er daardoor niet op geworden, maar gelukkig is de originele constructie nog wel intact.

In zijn nadagen is de sechoir gebruikt als veestal, later voor opslag van hooi. Tegenwoordig gebruiken we hem voor niet veel meer dan tijdelijke opvang van rommel en afvalhout. Doodzonde. En daarom zijn we begonnen om er nieuw leven in te blazen.

Stap één is ervoor zorgen dat er een bruikbare vloer in zit. Gisteren en vandaag is er gewerkt aan een betonlaag. Hebben we nu eens niet zelf gedaan deze keer, het is een rotklus, loodzwaar bovendien. We hebben het uitbesteed, geef ons een ongelijk. Alleen het oorspronkelijke middengedeelte is gedaan, acht bij zes meter. Het wordt onze garage. Als alles gaat zoals we nu voorzien, dan komt er een gebouw binnen een gebouw. Een afsluitbaar middengedeelte met ruimte aan de zijkanten voor trekkers, aanhangers, hout en weet ik veel wat nog meer. Het wordt wel wat, geef ons wat tijd.

Zoals altijd als er beton gestort wordt loopt er iets of iemand doorheen. Ook afgelopen nacht hebben we bezoek gehad, het beton staat vol met afdrukken. Geen kleine kattenpootjes deze keer, eerder het formaat van een tijger.

Ik was mijn handen in onschuld, het was geen volle maan tenslotte.

De eerste sneeuw

De laatste roos

De winter komt er aan. Het is de laatste dagen ineens een stuk frisser geworden, het is waterkoud. Het zou me niks verbazen als één dezer dagen de eerste sneeuwvlokken naar beneden komen dwarrelen.

De natuur begint zich voor te bereiden op de kou. Het gras is gestopt met groeien, de bomen beginnen hier en daar al wat kaal te worden, de winterviooltjes staan in bloei. Zoals elk jaar verlangen we wel weer naar de sneeuw, en tja, het is tenslotte al half november geweest, het zou zo maar kunnen.

Toch is er ook eentje die duidelijk nog niet aan de vrieskou toe is. De roos doet gewoon alsof haar neus bloedt. Nog steeds staat er een mooie bloem op de struik.

Of eigenlijk "stond", ze staat nu binnen, mooi te zijn, in een vaasje.

Pierette

Ik weet zelf wel dat ik een beetje gek ben, prettig gestoord noemen ze dat geloof ik. Geen probleem, beter gek dan saai zeg ik altijd maar. Het lijkt er sterk op dat het met de jaren erger wordt zelfs. Toen ik een paar dagen terug in de spiegel keek werd dat nog eens bevestigd.

Je denkt nu vast dat ik er een hobby bij heb, dat ik een mimespeler ben geworden of zoiets. Tja, ik kan niet ontkennen dat ik hier een sterke gelijkenis met Pierot vertoon, niet in het minste door het stom toevallige streepjesshirtje. Of is het dan Pierette? Hoe dan ook, ik ben tenminste wel een vrolijke Pierette, gelukkig.

Maar alles berust hier op puur toeval, allicht het feit dat ik er als Pierette uitzag, de rest laat ik wijselijk aan anderen over. Ik had het plafond staan schuren. Gips met een machine gladschuren geeft, zoals ik gemerkt heb, nogal wat stof. Een normaal mens zet dan een stofmasker op, maar ik ben nu eenmaal niet normaal vrees ik. Ik dacht dat een veiligheidsbril wel voldoende zou zijn. Voor mijn ogen wel inderdaad, maar halverwege werd ik al overvallen door niesbuien. Maar ach, dan ben je bijna klaar en je hebt geen zin om van je steiger te klimmen, naar beneden te gaan, helemaal naar de garage te lopen om een mondkapje te gaan halen en dan weer terug. Ken je dat? Niet alleen gek dus maar ook nog lui.

Ik ben toch wel benieuwd wat mijn longen hiervan gaan vinden. Ik voel al een hoestje opkomen ...

Je weet pas wat je mist ...

En toen ging vanochtend letterlijk het licht uit, echt, zomaar ineens. Het was tien over negen. Ach, het gebeurt hier wel vaker, vooral als het hard waait, dan is het hier een knipperlicht. Het duurde alleen wel verdraaid lang deze keer en er zat geen zuchtje wind.

Na anderhalf uur begin je je toch een beetje zorgen te maken. Geen stroom betekent geen verwarming. Ook al stoken we op hout, er moeten pompen draaien of de kachel kookt over. Niet verstandig. Dus zit je in de kou. Eerst denk je nog dat het halve dorp wel getroffen zal zijn, een beetje rondbellen leert dat we de enige zijn. Hm, toch maar even bellen met de EDF.

Dat was om half elf. Om vier uur stond er een monteur voor de deur. Niet dat die veel kon doen behalve constateren dat we inderdaad geen elektriciteit hadden. Alles gaat hier boven de grond, inspecteren of de kabels nog heel zijn is niet al te ingewikkeld. Gewapend met een verrekijker vanaf de straat tot ons huis, zo'n meter of 130, de kabels aandachtig bekeken, geen abnormale dingen te zien. Tijd om versterking in te roepen.

Die versterking kwam helemaal uit Gaillac. Het duurde bijna twee uur voor die arriveerde. Intussen gezellig gebabbeld met de monteur, het bleek een Corsicaan van origine. Hij vond het hier maar frisjes, maar had wel veel verstand van oleanders. Je moet het toch ergens over hebben, nietwaar.

Intussen begon het al te schemeren, we werden gerustgesteld, ze zouden doorwerken tot we weer jus hadden, al duurde het de hele nacht. Kijk, da's fijn om te horen.

Met een lift zou de aftapping van de stroom bij de hoofdleiding gecontroleerd worden, ware het niet dat het terrein te drassig is na de regen van de afgelopen dagen en ze zich hopeloos zouden vastrijden. Dan maar met een gewone ladder. Of toch niet? Het werden een soort van stijgbeugels waarmee de man van de versterking onze paal beklom. Of dat niet gevaarlijk was? Jazeker!

Hoe dan ook, rond zeven uur hadden we weer stroom, en verwarming, en warm water, en computers, en internet, en tv, en radio, en licht, en telefoon, en een werkende koelkast, en een vriezer, en magnetron, en oven, en ... en ... en alles wat ik in de gauwigheid vergeten ben.

Je weet pas wat je mist als het er niet meer is.

Warme sokken

We hebben het weekend overleefd. Dat is best bijzonder te noemen, we zijn afgelopen zaterdag en zondag allebei op een volgende tram gestapt. Ondanks dat we eigenlijk maar één dagje ouder zijn geworden was het toch wel even slikken. Ik werd gisterochtend wakker met een zere voet, vanochtend met een zere rug, dus ik mag concluderen dat ik nog leef en dat is gunstig.

Gunstig inderdaad, want onze slaapkamer is nog steeds niet klaar. Daar moet nog flink aan doorgewerkt worden. We zijn al dagen bezig met plamuren en schuren daar. Een klus met een grote K, afschuwelijk, vies en zwaar maar het moet nu eenmaal wil je er iets van maken.

Zoals gebruikelijk bij deze klussen ligt het hele huis onder een laag wit poeder. Wat je ook doet, het kruipt overal tussen. We weten het, we ondergaan het lijdzaam, wat moet je anders.

En we zijn er nog bijlange niet. De hoop om voor de echte winter zijn intrede doet weer in onze warme kamer te kunnen slapen hebben we inmiddels laten varen. Het wordt bibberen. Ik begin maar snel met het breien van warme sokken.

Buitjes

Meestal is het hier tegenovergesteld weer van het weer in Noord-Europa. Regent het daar dan schijnt hier de zon, schijnt daar de zon dan regent het hier. Gelukkig regent het daar regelmatig zodat we hier lekker veel zon hebben. Sorry, ik kan er ook niets aan doen.

Ik heb begrepen dat het best lekker weer is in het noorden en dus is het hier wat minder op het moment. Niet koud, maar wel regelmatig een buitje. Op zich wel goed, het begon weer zo droog te worden dat we de planten water moesten geven 's avonds. Ze zijn nu weer doorweekt, ze kunnen er weer even tegen.

Da's maar goed ook, er is weer mooi weer in aantocht. Dit weekeinde nog een kans op een buitje maar daarna zo ver als de voorspelling reikt, zon, zon en nog eens zon, met temperaturen van begin twintig graden.

Hoppity

Heel lang geleden zag ik op TV een tekenfilm. Meestal heb ik daar weinig mee, met tekenfilms, maar van deze weet ik nog dat ik hem wel aardig vond. Geen idee meer waar het verhaal over ging, ik herinner me alleen het figuurtje nog, Hoppity de sprinkhaan.

Tegenwoordig moet ik er vaak aan terugdenken, er hoppen hier duizenden Hoppities rond. Loop je door het gras dan springen ze massaal voor je voeten weg. Van die kleintjes. Ze zitten overal.

Er zitten ook wat grotere, die springen niet alleen, ze vliegen er ook een beetje bij. Ze hebben rode "vleugels". Ik kwam er laatst eentje tegen op de vensterbank buiten, op de eerste verdieping. Het zijn wel grappige beestjes eigenlijk maar het mocht wat minder.

C'est extra

Witte stippen

We zaten buiten een kopje thee te drinken, niets ongewoons, doen we zowat elke dag. We zaten gezellig te kletsen, een beetje om ons heen te kijken, doen we ook zowat elke dag. Ineens viel mijn oog op twee witte stipjes verderop in de wei, de wei waar de buurschapen lopen.
Ik trok mijn rubberen laarzen aan en ging op onderzoek uit. Over het schrikdraad, door de schapenkeutels, toch een beetje op mijn hoede of de ram er niet aan zou komen. Die ooien zullen me niks doen, maar de ram, die vertrouw ik niet helemaal. Hij wil nog wel eens agressief worden schijnt het. Ik snap dat wel, hij wil zijn vrouwtjes beschermen en zou mij als potentieel gevaar kunnen zien. Gelukkig was hij nergens te bekennen. De ooien ook niet trouwens.
Intussen was ik bij mijn doel aangekomen. Twee enorme rosés des pres bleken het te zijn. Eén van de lekkerste paddestoelen die je hier vindt. Eentje is verwerkt tot omelet, de andere werd vandaag omgetoverd tot paddestoelroomsaus voor over de pasta.

Reshuffle

We worstelden nog een beetje met onze keuken. We waren niet helemaal tevreden met de opstelling. We hadden al menige tekening gemaakt van hoe we het konden veranderen. Kookeiland of toch weer niet, hoekopstelling of toch weer niet. U-vorm of toch weer niet. Werkelijk alles is de revue gepasseerd.
Het voordeel van onze keuken is dat alles uit losse elementen bestaat. Op de gootsteen na is alles eenvoudig verplaatsbaar. En inderdaad, wat let je dan om maar eens te gaan schuiven. In een mum van tijd is de U veranderd in een lange L, de grote tafel staat nu in het midden.
Eigenlijk bevalt het prima. We kijken het even aan maar goeie kans dat dit een blijvertje is.

Nagenieten is ...

... Nog even een paar witte plekjes laten bijkleuren.

Je zal het niet geloven

Het lijkt wel zomer. Er worden weer temperaturen gehaald van dik boven de twintig graden. Morgen wordt er zelfs dertig voorspeld. Zien is geloven, voelen is geloven in dit geval, maar dat het lekker warm gaat worden staat buiten kijf.

Op een mooie dag als vandaag zijn we weer lekker bezig geweest. Je zal het niet geloven maar we hebben een kar vol gipsplaten gehaald. Twaalf om precies te zijn. Vraag me niet waar ze allemaal voor dienen. Een plankje hier, een wandje daar, wat afwerking overal en nergens, wat snijverlies en voor je het weet loopt het op met die vierkante meters.

Ik ben gelijk begonnen met alles op maat te snijden. Wat ik voorheen deed was de platen snijden als ik ze ging verwerken. Je blijft zo nogal lang met die stapel platen zitten die altijd lelijk in de weg staan. Ik dacht, dat doe ik voor deze allerlaatste keer eens anders. Eerst alles op maat, de stukken daar zetten waar ze straks nodig zijn en pas daarna ze op hun plek schroeven.

Dat werkt overigens uitstekend. Ik heb in een paar uurtjes zeven platen van 1,20 bij 2,50 verwerkt. Overal staan de stukken plaat klaar om verder verwerkt te worden. Hier en daar zal er nog een snipper afgezaagd moeten worden, maar dat moet anders ook.

Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht. Het enige is wel, goed opletten dat ik de juiste stukken op de juiste plek schroef straks. Een simpele viltstift brengt uitkomst.

Chasse interdite

Er woont een ree in onze tuin. Geen passant zoals we regelmatig zien maar een vaste bewoner van een bosje. Elke avond staat hij op hetzelfde plekje te grazen. Al geruime tijd staren we naar elkaar en tolereren we elkaar. Hij kijkt ons aan, stoort zich voor geen meter aan onze aanwezigheid en gaat gewoon door met waar hij mee bezig was. Het is best wel een mooi gezicht. Elke keer blijf je toch weer even stilstaan om ervan te genieten. Het zijn één van die dingen die nooit wennen.

Maar er dreigt gevaar. Het jachtseizoen is weer begonnen, er wordt weer druk geknald. Vandaag liep er weer een jachthond over ons terras om ons eraan te herinneren. Zondag is hier superknaldag. Overal staan auto's langs de weg geparkeerd en het loopt vol met mannen in fluo-vestjes met hun geweer in de aanslag. 

Het moet, ik weet het, maar ik hou er niet van. Het is te massaal, het wild heeft geen schijn van kans op deze manier. Bij jagen denk ik aan mannen in camouflagepakken die sluipend plat op hun buik zich voortbewegen of zich verstoppen achter een struik tot ze een ree of haas in het vizier hebben. Ach nee, ze pakken een stoel, gaan lekker zitten, wachten tot de honden het wild hebben opgedreven en zodra de dieren tevoorschijn springen ... POEF.

Voorlopig is ons ree-tje veilig. Zolang het beestje dicht genoeg bij het huis blijft bivakkeren kan hem niks gebeuren, zo dichtbij mogen de jagers namelijk niet schieten. Hoewel er ook bij zijn die zich daar bar weinig van aantrekken, dat hebben we eerder aan den lijve mogen ondervinden. Ons eigen reet-je is dan ook niet meer veilig ben ik bang.

Reetjes kijken

Eerst was er één.

Toen waren er twee.

En toen bleken het er ineens drie te zijn.

Drie keer raden wat  ik vanochtend gedaan heb.

Net echt

Als je een oud huis opknapt kom je wat dilemma's tegen. Aan de ene kant wil je dat het comfortabel wordt en eigentijds, aan de andere kant wil je een vleugje van het oude erin houden. Zo hebben we de oude vloer eruit moeten slopen omdat we vloerverwarming wilden aanleggen, de enige manier om het in ons geval aangenaam warm te hebben in de winter. We hebben ook een voorzetmuur gemaakt voor de buitenmuren van de woonkamer omdat we goed wilden isoleren, met als gevolg dat dat strakke witte wanden zijn geworden. De andere kant is de muur gebleven zoals hij was, nog een ander stuk hebben we de stenen blootgelegd. In de woonkamer hebben we wel een goede mix kunnen vinden al met al.

In onze badkamer is het eigenlijk allemaal erg modern geworden. Rondom goed geïsoleerd, dus strakke muren, moderne douche, toilet en wastafel en eenvoudige houten vloer. We moeten hier wat faken. De houten bladen vandaag maar eens geschuurd en in vieux chêne gebeitst.

We hadden natuurlijk oude houten planken kunnen gebruiken maar ach, zo belangrijk is het nu ook weer niet.

Niks Moriaantje

En we zijn er weer. Sorry sorry, mea culpa, je m'excuse, het spijt me, ik ben weer veel te lang weg geweest. Ik wil het wel vertellen, ik was een weekje naar mijn land van herkomst op familiebezoek en daarna ben ik geheel ongepland mijn ouders gaan verrassen door onverwachts op hun vakantieadres voor de deur te staan. Zij blij, ik blij, iedereen blij. De zon scheen daar meer dan hier, ik heb meteen van de gelegenheid geprofiteerd om wat extra vitamientjes D op te slaan.

En die bleken nodig. Op het moment is het hier druilerig en fris. Je zou niet zeggen dat we in het warme zuiden wonen. We hebben al een paar dagen zitten denken om de kachel maar eens aan te maken. Het is pas half september en eigenlijk hebben we daar nog totaal geen zin in. Maar voordat we het echt niet meer aangenaam vinden en we overstag gaan diende er nog een klusje te worden uitgevoerd.

Zoals jullie inmiddels echt wel door hebben stoken we hier met een houtkachel. In het stookseizoen gaat er dagelijks minstens een kruiwagen hout doorheen, in een heel winterseizoen komt dat op een kuub of tien. Ook al gebruiken we uitsluitend eiken, hout verbranden produceert roet. We hebben bij het ontwerp van onze kachel goed nagedacht over het onderhoud van de schoorsteen. Al was het alleen al voor de brandverzekering, elk jaar moet die schoorsteen geveegd worden. Normaal gezien doe je dat vanuit de kachel zelf maar in ons geval is dat onmogelijk, de waterspiraal zit daarvoor lelijk in de weg. We hebben daarom een knik in de schoorsteenpijp geplaatst met daaronder een deurtje. We kunnen nu met speels gemak zelf onze schouw vegen, geheel zonder in Moriaantje te veranderen ook nog eens.

Voor alle zekerheid toch maar even op het dak geklommen om te zien of het allemaal gelukt is. Mission completed.

Ze is er weer

Drie dagen heeft het geduurd, drie dagen was het fris en nat. Maar ze is er weer, de zon. Klaar voor een mooie nazomer? Wij wel.

Frisjes

Het is eind augustus, het is koud en het regent. Je zou haast denken dat we in het koude noorden zitten, maar we zitten toch echt in het warme zuiden. Je zou het niet zeggen. Ik keek vanavond rond achten op de thermometer, 14 graden, meer kon ik er niet van maken. Als het zo doorgaat komen de dikke truien uit de kast.

Maar zo ver zal het voorlopig toch niet komen denk ik. Morgen nog meer van 't zelfde, daarna gaan de temperaturen weer omhoog. Gelukkig.

Lastig punt

We gaan weer bijna aan het werk. Nog heel even en ik kom weer met verhalen over verbouwingen, voortgang, gipsplaten (nee hè), schroeven en spijkers. We zijn zelfs al een beetje voorbereidingen aan het treffen.

We gaan namelijk verhuizen. Ha ha, nee nee, schrik niet, we gaan Les Fontanelles niet verlaten. We gaan verhuizen binnen ons eigen huis. We gaan weer een onderdeel aanpakken. Deze keer moet onze slaapkamer eraan geloven.

Wat nu onze slaapkamer is was toen we hier kwamen wonen een grange, een stal. Meer kan ik er niet van maken. Er zat een vloer in waar je doorheen zakte, een dak waardoor je naar buiten kon kijken en in de ruimte zaten geen ramen. We hadden wel drie slaapkamers in het oude huis maar we hadden voor dit doel onze zinnen gezet op de grange. Die kamers in het oude huis waren steenkoud in de winter, niet heel erg als je hier niet permanent woont, maar toen we eenmaal hier definitief waren ingetrokken hadden we er alle belang bij om voor de volgende winter inviel een comfortabele plek te maken voor onszelf. Het werd ons eerste project.

We moesten nog alles leren. We kwamen net van kantoor af en veel meer dan een computer hadden we bij wijze van spreken niet gezien in ons werkzame leven. We hebben de vloer eruit laten slopen, nieuwe balken erin laten zetten en twee ramen laten maken in de muur. En dat was het. De rest deden we zelf. Een flinke portie gezond verstand en die paar spiertjes de we toen hadden moesten het gaan doen. En daarmee is het gelukt. We hebben over alles veel en veel te lang gedaan maar dak, muren en vloer waren uitstekend geïsoleerd en we konden ons bed neerzetten voor de winter begon. Missie geslaagd.

Alleen, ja, nu drie jaar later zitten we nog steeds tegen een niet afgewerkte slaapkamer aan te kijken. Ik weet het wel, 99% van de tijd liggen we daar met onze ogen dicht, maar toch. Intussen is er in die ruimte een niet-afgewerkte badkamer bijgekomen en een niet-afgewerkte kleedkamer. Het wordt nu stilaan tijd om de koe bij de horens te vatten, de stoute schoenen aan te trekken, geen excuses meer te verzinnen en gewoon te beginnen, stap voor stap.

Stap 1: Met ruime zijn/haar kleren op en bewaart enkel wat hij/zij nog de moeite waard vindt.

Verdorie ... hebben we meteen het lastigste punt al te pakken, voor mij toch. Ik vind alles nog de moeite waard. Dit kon wel eens even gaan duren ...

Balanceeract

Nog even een balanceeract voordat de maan de dag verdrijft.
Of snoept ze stiekem wat bytes van onze snelweg?
En ons internet is al zo traag ...

Spra - ke - loos

Hemeltje lief

Swingen en dansen

Zomaar een avondje in zomaar een Frans dorpje met zomaar een gezellig barretje en zomaar een leuk bandje ...

Maar wat een bandje! Swingen en dansen tot na middernacht.

Kom je spelen?

Ik hing wat te hangen in de hangmat ... een boekje te lezen ... te suffen vooral ...

... tot Mini me kwam roepen om te spelen ... maar omdat ik niet wilde spelen ...

... kwam ze met een ander speelkameraadje aanzetten ...

... ik denk alleen niet dat het een vrijwillig speelkameraadje was ...

When the sun sets on the sage

When the sun sets on the sage I'll say how do you do
That's when cowboys go to sleep
And my pony will be waiting in the dust for me
Say adios when the sun sets on the sage 

The sky is all aglow

The shadows are falling

Now it's high time to go

Hear those gentle voices calling

- Commander Cody -

Een beetje laat

Maar daar zijn ze dan.

Été de Vaour, c'est fini

De jaarlijkse été de Vaour is weer voorbij. Een week vol feest, amuzement, bandjes, biosnacks en drank. Ontzettend leuk maar ontzettend vermoeiend, we zijn geen 20 meer. Even een korte impressie.