Wat een schatje

We zijn poezenmensen, we hebben er twee en we zijn er gek op. We hebben altijd poezen gehad en een goeie kans dat we altijd poezen zullen hebben. Hondjes hebben we niet veel mee. Leuk hoor, bij anderen, maar voor onszelf, nou nee.

Maar wat doe je als er ineens uit het niets een puppy voor je neus staat, een heel lief schattig klein mini-hondje, uitgehongerd en bang. Aaaahhhh ... juist ja ... 

Ik liep wat met de bloemen buiten te doen en zag vanuit mijn oog iets zwarts-wits rond de auto lopen. Kleiner dan een kat, groter dan een rat, maar niet veel. Ik liep er naartoe en hij begon meteen te kwispelen maar desondanks liet hij zich niet meteen pakken. Hij verstopte zich onder de auto, toch wel een beetje bang voor me. Hij loopt wat instabiel, dus echt lang duurde het niet voor ik hem te pakken had. Ik keek hem aan en hij keek terug, met van die zwarte vochtige ogen, ken je dat.

Om een lang verhaal kort te maken, er zit hier nu een hondje in een poezenmandje, zijn buikje rond gegeten aan de hondenbrokjes die we altijd voor noodgevallen als deze op de plank hebben staan. Hij is gekalmeerd en ligt inmiddels rustig te slapen. 

Ach arm beestje, wat moeten we toch met jou.