Het bleek nog een heel gedoe. Het begon allemaal met een vuurtje maken.
Vuurtje!? Geen vuur te zien, maar róók! De pompiers rukten nog net niet uit, de hele schuur leek in lichterlaaie te staan. Hoestend en proestend, met tranende ogen rende ik weer naar buiten, op de voet gevolgd door de grote rookmagiër himself. Nou bleek dat ook precies de bedoeling te zijn, het zaakje moest een beetje op gang komen.
Daarna begon het echte werk. Laagje voor laagje werd het deeg op het spit gegoten en gebakken.
Je moet er wát voor over hebben, vooral veel geduld. Pas ruim een uur later was het klaar.
Terecht fier als een pauw toont Roger zijn gâteau. Ik heb al een voorproefje gehad, verrukkelijk!
En intussen heb ik een uur lang Franse conversatieles gehad.
1 opmerking:
Dag Marleen en Bert,
't Is een tijd geleden dat ik jullie sprak, of liever gezegd, kón spreken, maar dat komt zo: enthousiast geraakt door jullie voorbeeld, had ik om elektriciteit op te wekken ook zonnepanelen op mijn huis gezet, en voor het gemak ook maar meteen het contract Suomi Elektret opgezegd. Alleen had ik er geen rekening mee gehouden dat de winter hier wel tig maanden duurt en dat het dan dag en nacht donker blijft. Weinig stroom dus en not much fun in Stalingrad, no.
Ik kom hierop vanwege die foto van Roger met zijn gateau. Na drie maanden droge keksen met spam wil je wel eens iets anders eten en toen hebben we sjwarma gemaakt van onze sledehonden. Dat kan hier allemaal gewoon, want we hebben geen last van malle dierenpartijtjes of operettepolitie. Alleen konden we toen ook niet meer naar de winkel voor nieuwe batterijen voor mijn PC. Dus vandaar.
Voor de rest gaat het goed hier. De zon is weer boven de horizon verschenen en mijn behandeling lijkt aan te slaan. Zegt mijn huisarts tenminste. Mijn psych is wat minder enthousiast, maar die is dan ook niet helemaal goed in zijn hoofd. Het oprijpad is trouwens ook weer bijna sneewvrij.
Jaokiaustet!
Salmi Akriksen
Kauhajoki, Finland
Een reactie posten