Zoeneblommen

Vier dagen hebben we niet gewerkt. We hebben niet stil gezeten, dat nu ook weer niet, maar we hebben niet geklust. Ook wel eens lekker, dat moet ik toegeven. Vanochtend zijn onze logees vertrokken en omdat we vanmiddag een feestje hadden vonden we het niet de moeite om voor een paar uurtjes aan de slag te gaan. Bovendien moeten we altijd weer even op gang komen. Maar voor morgen hebben we duidelijk geen enkel excuus meer.

Op weg naar dat feestje kwamen we langs velden. Nu ik dat zo zeg vind ik het zelf een beetje maf klinken. Uiteraard kwamen we langs velden, niets anders dan velden zelfs. Je komt amper een paar huizen tegen onderweg, de rest is allemaal veld en wat geen veld is is eikenbos.

Maar goed, op een paar van die velden stonden aardappels, dacht ik. Tot ik me realiseerde dat ik vorig jaar, toen we hier rond deze tijd rondreden, ook al verbaasd was dat er zoveel aardappels op de velden stonden.

Tot ze zich een paar maanden later ontpopten tot prachtige zonnebloemen.

Of zoals ik het vanavond in mijn enthousiasme noemde: "Zoeneblommen". Dat wordt een blijvertje.