Schijtkoeien

Het eerste wat ik vanochtend zag (en rook) waren de koeien. Ze stonden er nog steeds, waarschijnlijk zijn ze de hele nacht niet weg geweest.

Op zich is dat allemaal niet zo erg, ze horen er een beetje bij, we wonen nu eenmaal op het platteland. Ze lopen hier rustig te grazen en ik geef toe dat ze er best schattig uit zien. Ik ben echt wel dol op koeien en niet alleen als ze op mijn bord liggen. Heb je wel eens goed naar ze gekeken? Ze hebben een lieve natte snoet, mooie grote ogen en zachte flapoortjes.

Maar de dames laten altijd een spoor van vernieling achter. De betonmolen lag om, een jonge kersenboom is gesneuveld en een zonnecellamp is gebroken. En dan hebben we het nog niet eens over de vreselijk meurende flatsen, alles ligt onder.

Wat me verbaast is dat ze tot op het terras zijn geraakt. We doen er alles aan om ze daar weg te houden, we verzinnen de vreemdste constructies. Stoelen, pallets, planten, alles wordt erbij gehaald en nog was het niet voldoende.

We zouden natuurlijk gewoon een hekje kunnen maken en dat zal ook wel eens gebeuren, maar voorlopig moet het maar zo. Nog genoeg andere dingen te doen.