Mijn wederhelft is een dag na mij jarig, dat is al 20 jaar zo, dat soort dingen verandert niet ineens. Dus ook dit jaar was dat weer het geval. Voor de gelegenheid zouden we een goed restaurantje uitkiezen hier in de buurt.
In de buurt, dat wil zeggen binnen een half uur rijden, met de auto wel te verstaan. Er zijn hier nogal wat idylische toeristische dorpjes waar je best wel wat restaurants kan vinden. We hadden ons oog laten vallen op eentje in Najac, op de grens kwa afstand, net een half uur rijden. Eerst even de website verkend, zag er goed uit, verschillende menus met mooi klinkende gerechten.
Onderweg daarheen nog wat uitwijkmanoeuvres moeten uitvoeren, een stel reeën midden op de weg net voorbij een bocht, links en recht wat poezen en een kikker. Of ik die laatste gemist heb is nog maar de vraag, maar daar gaat het nu even niet om.
Aan de buitenkant zag het restaurant er keurig uit. Tenminste, dat denken we, het was al donker toen we arriveerden. Het interieur had iets van Fawlty Towers, de gastvrouw had wel wat van Sybil, beide waren toe aan een make-over. Op de achtergrond klonk vaag een Richard Claydermankloon. Maar he, wat geeft het, als je maar lekker eet, nietwaar? En daarvoor zou het menu gourmet wel zorgen.
Laat ik niet op de details ingaan. Het is niet zozeer dat de foto's niet gelukt zouden zijn die ik van de gerechten heb gemaakt, maar meer dat ik ze niet bepaald een prettig aandenken vind, anders had ik ze hier geplaatst. Dat menu "gourmet" noemen, dan moet je verdorie lef hebben.
Maar het moet gezegd, het was zo absurd allemaal dat we er een hoop plezier aan hebben beleefd. Elk moment had Basil uit de keuken kunnen stormen, meewarig kijkend omdat we ons bordje niet leeg hadden gegeten.
Was dat nou maar wel gebeurd, het had de avond perfect gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten