We hebben gisteren ons eerste candlelight dinner gehouden in de nieuwe woonkamer, samen met goede vrienden. Dat laatste zeg ik er maar bij zodat je niet denkt dat we al die wijn met z'n tweeën hebben opgedronken. Voor je het weet krijgen we hier onterecht een slechte reputatie.
Dat candlelight was niet alleen voor de sfeer, het was bittere noodzaak, we missen nog een paar lampen hier en daar. Zonder kaarsen zie je nauwelijks wat er op je bord ligt en daar had ik nu juist voor de gelegenheid eens extra mijn best op gedaan.
Maar met die kaarsen, daarmee is iets raars aan de hand. Moet je dat zien, beide kaarsen zijn gelijkertijd aangestoken, beide kaarsen komen uit hetzelfde pak. Ik zeg het er maar even bij voor het geval je daaraan zou gaan twijfelen. Van één kaars flikkerde het vlammetje de hele tijd en was na een avond zo goed als op, met achterlaten van kaarsvet op tafel en kandelaar. De andere was nog zo goed als nieuw. Die twee kaarsen staan maar op een meter afstand van elkaar. Je voelt geen zuchtje wind in huis. Hoe kan dit? Ik snap hier werkelijk niets van.
De enige logische verklaring die ik kan bedenken is dat we een geest hebben, een geest die iets duidelijk wil maken. Het huis is tenslotte al heel oud, er zijn mensen in geboren en ongetwijfeld mensen in gestorven. En één van die engeltjes heeft iets te vertellen.
Van mij mag hij, of zij, zolang het maar een beschermengeltje is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten