Bye bye schoorsteen

Zo, de schoorsten is verleden tijd, in een paar uur tijd was hij er helemaal uit. Alles wat rest is weer een stapel puin.

Nu kunnen we de eindelijk het plafond gaan afwerken, het dak gaan isoleren, de muur gaan isoleren en gipsplaat ertegen gaan zetten, de andere muur gaan voegen, de eerste verdiepingvloer eruit gaan halen, de verlichting in het plafond gaan maken en alle andere zaken die ik nu even vergeten ben. O ja, ook nog snel even het restant van de ramen schilderen.

We zijn weer van de straat de komende weken.

Antwerpen

Dagje Antwerpen vandaag. Het blijft een mooie stad. Ik heb het geluk gehad er een half jaar te mogen wonen, toen ik nog jong was. Zeer jong.

Op mijn 18e heb ik Antwerpen verruild voor het verre Nederland. Waarom? Omdat mijn toenmalig lief me vroeg of ik meeging. Daar dacht je twee seconden over na en antwoordde toen volmondig ja. Zo gaat dat als je jong bent, je neemt beslissingen die je hele leven op zijn kop zetten in twee seconden. Naarmate je ouder wordt worden die seconden omgezet in uren, dagen, soms jaren. Maar vroeger, ach, wat kon je gebeuren, daar stond je niet bij stil.

Maar Antwerpen dus, die mooie stad is erg veranderd. Ten goede moet ik zeggen, ik vind de stad nu aangenamer dan in de tijd dat ik er woonde. Het is er mooier geworden, vriendelijker. De grootste metamorfose heeft het centraal station ondergaan naar mijn idee, megagroot geworden, met verschillende niveaus waar de treinen staan. Het gebouw is zeer fraai opgeknapt.  Ik heb mijn ogen uitgekeken.

Isolatieprofessional

Wie denkt dat ik hier in België alleen maar ben om te feesten die heeft het goed mis. Er wordt hier hard gewerkt.

Mijn ouders hebben een stal, een niet-geïsoleerde stal wel te verstaan. Ze hebben ook een poes, een wel-geïsoleerde poes. Nu is dat niet zo heel raar, alle poezen zijn goed geïsoleerd, tenzij het een kale poes is. Hm, dit dreigt een dubbelzinnig verhaal te worden en da's niet de bedoeling. Hoe dan ook, die poes zit vaak in die stal, ze heeft daar en hele wereld gebouwd lijkt het wel, het is daar spannend met alle hoekjes en doosjes. Maar poeslief komt ook graag naar de woonkamer en dus blijft die deur eigenlijk altijd open staan, zomer en winter. En in die winter wil het nog wel eens fris worden in die stal.

Daarom hadden mijn ouders het plan opgevat om een professional in te huren om het dak te isoleren. Goed idee, ik ben van het principe hoe meer isolatie hoe beter. Maar ik ben ook van het principe, wat je zelf kan doen moet je zelf doen. Dus heb ik me belangeloos aangeboden als werkman ... huh ... werkvrouw.

Afgelopen vrijdag wat rollen glaswol gehaald en vandaag in drie uurtjes al meer dan de helft gedaan. Not bad. Ik begin onderhand zelf een professional te worden.

Ouballenfuif

Zoals elk jaar het geval is was er ook gisteren weer op de laatste zaterdag van november een oud-ledenfuif in het jeugdhuis waar ik als tiener altijd kwam. Acht jaar geleden ben ik er pas voor het eerst geweest, daarna kwam het er niet meer van. Gisteren dus maar weer eens naartoe gegaan.

Samen met mijn tien jaar jongere nicht de hele nacht op de spreekwoordelijke tafels gedanst en gezongen tot we schor waren. Als één van de laatsten het pand verlaten om om vijf uur 's ochtends eindelijk ons bed in te kunnen rollen. En vandaag, zoals verwacht zo brak als een ... huh ... tja, als wat eigenlijk.

De leeftijd eist zijn tol maar het was het meer dan waard. Volgend jaar weer.

540 dagen later

Kijk, zo moet dat, hoe moeilijk kan het zijn zou je denken, maar toch heeft het 540 dagen geduurd.

Ik hou me nauwelijks met politiek bezig, da's niet te doen. Moet ik dan drie landen gaan volgen? Daar wordt een mens alleen maar somber van, niets dan negatieve berichten, wanneer heb je nou voor het laatst leuke berichten uit die kant gekregen. Bezuinigen, de broekriem aanhalen, somberheid, schulden, crisis en meer van dat soort narigheid. Nee, laat maar.

Maar vandaag is er eindelijk een sprankje hoop. Na 540 dagen ziet het er naar uit dat België weer een nieuwe regering gaat krijgen. En dat hoor ik terwijl ik in datzelfde België naar het journaal zit te kijken.

Zou dat nu echt toeval zijn dat zo'n akkoord er komt terwijl ik daar verblijf?  Nooit geweten dat ik zo'n enorme invloed heb ... :-)

40

Speciaal voor mijn kleine zus:

Hiep hiep hoeraaaaaa!

Je wordt tenslotte maar één keer in je leven 40.

De maat is vol

Alweer twee dagen geleden zaten we zoals wel vaker naar "de wereld draait door" te kijken. Beetje bijhouden wat er zoal speelt in Nederland.  Alleen werd de uitzending halverwege plots afgebroken. We hadden om onverklaarbare redenen geen satelietontvangst meer.

Onze schotel staat ver weg, verscholen tussen de struiken. Dat gaat wel goed, zolang je niet de zaak moet afstellen. Het grote probleem is dat je vanaf die plek de TV niet ziet en dus ook niet de kwaliteit van het ontvangen signaal. Als dat toch moet gebeuren gaat dat als volgt.

We nemen elk een telefoon en bellen elkaar. Bert staat aan de schotel te draaien, ik sta naar de TV te kijken. We krijgen daar altijd maffe gesprekken door. "En nu?" "Ja, nee, 83, stop, nee, terug, ho, terug, ..." "Ja daar kan ik niks mee, en nu" "Bijna, nee toch niet, nu, 63". Goed, zo gaat dat een tijdje door tot we er alletwee schoon genoeg van krijgen en we maar genoegen nemen met wat er op dat moment wel gelukt is.

En dat tafereeltje heeft zich dus weer afgespeeld. Niet door een windvlaag, maar door een kudde koeien die zo nodig hun rug moesten schuren tegen de schotel. Bovendien is Les Fontanelles weer eens in Artis veranderd door de achtergelaten kadootjes van de dames. En tot  mijn woede hebben ze de grote lavendelstruik van de rotonde half opgegeten.

Hier moet iets gebeuren, nu is de maat vol.

Smoke smoke smoke

Over enkele dagen wordt er weer een begin gemaakt met slopen. Slopen van het restant schoorsteen, slopen van de enige overgebleven muur, slopen van de vloer. En als er veel gesloopt wordt komt er veel puin vrij. Al eerder vertelde ik dat we dat puin als ondergrond voor een toekomstige betonnen vloer van de sechoir willen gaan gebruiken. Het enige wat ons daarbij tegenhield was dat daar waar die vloer moet komen een oude laag hooi lag van bijna een halve meter dik, lekker ingeklonken door de jaren.

En inderdaad, zoals je al merkt praat ik in de verleden tijd want vandaag heeft onze buurman een handje geholpen met het leeghalen. In dezelfde tijd dat wij eerder met de hand amper een vierkante meter wisten weg te scheppen heeft hij de hele sechoir hooivrij gemaakt.

En nu ligt die enorme stapel hooi nog te branden in het donker. Dat gaat nog dagen duren. Regen wordt er niet verwacht, maar ik hoop alleen dat niemand de brandweer gaat bellen ...

Liiiief

22 november, 21 graden, de lente is begonnen.

Heerlijk als je de eerste lammetjes hoort. Ik word daar altijd zo vrolijk van. Ik had ze eigenlijk nog niet verwacht. Vorig jaar was het half december voordat het zover was, nu zijn ze er wat vroeger bij. Maar geef ze eens ongelijk, ik zou ook die buik uit kruipen met deze temperaturen, veel te warm om binnen te blijven.

Gold ook voor ons vandaag, maar weer eens buiten geluncht, kon makkelijk. Niks dikke truien, gewoon T-shirtje, nog net geen korte broek.

Die lammetjes nog even, wat een schatjes. Het is een soort die ik nog niet eerder gezien heb, met een zwarte vlek rond hun ogen en zwarte oortjes. En dat hebben ze allemaal. Zo liiiief.

In geval van nood

Je zit boordevol inspiratie, je hebt niet eens een echt verhaal in je hoofd maar de woorden stromen als vanzelf uit je vingers en verschijnen op je beeldscherm. Je geniet er zelf van, het gaat zo lekker tot plots ... POEF ... alles weg, stroomstoring. Uiteraard had je nog niet gesaved, daar was je te druk voor. Opnieuw beginnen heeft geen zin, het moment is weg, de inspiratie is verdwenen als sneeuw voor de zon. Grrrrrrrr.

Maar toch moet je, zo werkt dat als je verslaafd bent aan dat dagelijkse stukje. Alleen, het enige wat je kan doen is lijdzaam toezien hoe de klok de uren wegtikt. Als je tenminste het geluk hebt om een mechanische klok in huis te hebben of een exemplaar wat op batterijen werkt. Grrrrrrrrrrrrrrrr.

Maar ha, voorbij die tijd. Sinds vandaag hebben we onze eigen noodgenerator. Geen exemplaar wat een kerncentrale draaiende kan houden, maar net genoeg om de PC weer tot leven te wekken. En de livebox natuurlijk, geen livebox geen internet en dus geen blog.

O ja, je kan er ook nog de koelkast en de vriezer op aansluiten, maar da's bijzaak.

Schattig slangetje

Poezen zijn jagers, dat is een algemeen bekend verschijnsel. Ook de onze voldoen geheel aan deze beschrijving, geen vogeltje is veilig voor ze, geen muis is zijn leven zeker. Sinds we hier wonen zijn ook hagedisjes gewillige slachtoffers. Maar waar ze nu toch mee aan kwamen zetten ...

Een SLANG! Ik zweer het. Mini was el eerder binnen gekomen met een hagedis in de bek die ik nog net op tijd te pakken kon krijgen en hem met staart en al naar buiten kon brengen, ja, levend ook nog. Geen twee minuten later staat ze daar weer. Ze maakt altijd een beetje maffe miauwgeluidjes, je hebt meteen door wat er aan de hand is. Alleen deze keer lag er een slang voor haar pootjes.

En daar sta je dan. Ik heb totaal geen moeite om een vogel, muis of hagedis op te pakken en buiten neer te zetten, of ze nu levend zijn of dood, maar een slang, daar moet ik toch nog even wat moed voor verzamelen. Ik heb het niet met blote handen gedaan, nog niet, daar moet ik nog even op oefenen.

Het lijkt nu allemaal erger dan het was hoor, het was een jonkie, de dikte van mijn pink, maar wel een hele meter lang al. Ze lag mooi opgerold op de vloer, niet bepaald in de aanvalshouding. Tenminste, dat denk ik, ik weet eigenlijk niet hoe die aanvalshouding er uit zou moeten zien behalve bij de cobra, maar ik weet één ding, een cobra was het niet. Wel dat het een echte slang was, dat zie je aan het gespleten tongetje.

Een bokaal over het beestje gezet, een blaadje eronder geschoven en haar buiten uitgezet. Na een lichte aarzeling ging ze er als een speer vandoor. Eigenlijk best wel schattig.

Too hot

Het is nu 19 november, voor mijn gevoel moet er bijna sneeuw gaan vallen of minstens zou het 's nachts moeten vriezen.

Dat gevoel komt doordat ik nog een beetje een noorderse erfenis met me meesleep, na 47 winters in Nederland en België wil het nog niet geheel tot me doordringen dat de winter hier later begint en bovendien ook nog vroeger ophoudt. Ze kunnen wel koud zijn, dat weer wel. Vorig jaar zaten we een paar dagen ingesneeuwd hier.

Maar zover is het nog niet. Ik moest daar vandaag ineens aan denken en dat was niet toevallig. We zaten buiten op een bankje op ons terras, in het zonnetje te puffen toen me opeens iets opviel. De roos staat weer in bloei! Nou ja zeg. Wie is hier van slag?

Kanjer

Deze keer is de goeie kachel gearriveerd. Mooi dingetje. Het hele pakket werd afgeleverd voor de garage, alles bij elkaar een dikke 200 kilo.

En daar stond hij dan. Een paar onderdelen konden we nog wel naar binnen dragen, een expansievat is niet zo zwaar, wat ander klein grut ook niet, maar dan die kachel zelf. 180 kilo in één stuk. Dat tillen we dus met z'n tweeën niet meer op. En toch wilden we hem niet buiten laten staan. OK, ik vooral, ik krijg meteen visioenen van roest ook al wordt er geen regen verwacht maar je weet maar nooit. Dus dat ding moest en zou naar binnen. Klein probleempje was dat de man die overal raad mee weet, onze buurman, niet thuis was. Er zat niets anders op dan zelf een list te verzinnen.

En die hebben we verzonnen. Ons kleine trekkertje heeft de kachel in zijn bakje vervoerd. Ik had er een foto van moeten maken maar we waren te druk en te opgewonden op dat moment. Het ging maar net, wheelies makend zijn we met trekker en al de garage in gereden.

Wat een kanjer.

12 juli 1996

Als we binnenkort de centrale verwarming gaan aanleggen wordt er ook een leiding gelegd naar onze slaapkamer en badkamer. Wel zo prettig als het daar ook aangenaam warm is. Daarvoor moest er een gat gemaakt worden in de muur van de woonkamer, zo'n muurtje van een meter dik dus. We hebben dat al eerder gedaan, het is geen prettig werkje maar het lukt altijd wel.

Zo ook nu begonnen we met goede moed te boren en zo ook nu eindigde dat in een hoop gemopper. Het is nogal een klotewerk om het zo maar eens te noemen. Alleen voelde het raar deze keer, het eerste stuk was niet zo hard, de stenen leken wel hol.

En dat klopte, er stond een muurtje van holle bakstenen voor de dikke stenen muur gemetseld. En dus hadden we er weer een klusje bij, weg met dat ding. Nu is het slopen van zo'n muurtje kinderspel, een paar rake klappen met de moker en het ligt er uit. Puin afvoeren kost meer tijd, maar ook dat verliep eigenlijk best voorspoedig. Die voorzetmuur is ergens in de zomer van 1996 gebouwd, allicht  niet eerder. Hoe we dat zo zeker weten? Er kwam een oude krant tevoorschijn, de Tarn Libre van 12 juli 1996, aangevreten door de muizen maar op één van de snippers was de datum nog zichtbaar.

En nu zitten we dus met een kale muur en pierre. Mooi zou je zeggen. Is het ook, ware het niet dat deze muur zo krom staat als een hoepel en gevaarlijk bol staat ook nog. Maar weer eens even kijken wat we daarmee gaan doen. Mooie uitdaging.

France 1 2 3 4 5 6

Sinds vandaag hebben we Franse TV. Mag het, na 18 maanden. We hadden natuurlijk al langer beeld en geluid, naast de 35 Britse, 126 Duitse, 9 Nederlandse en 1 Vlaamse hadden we nog duizenden anderstalige pulpzenders die allemaal op de satteliet zitten. Op het erf staat namelijk een schotelantenne die gelukkig netjes verscholen zit achter de bosjes, niks lelijker dan zo'n enorm bord aan je gevel.

 Hoewel, zo'n ouderwetse antenne op je dak is het ook niet helemaal. En da's nou net wat je nodig hebt om de Franse zenders te kunnen ontvangen. We zagen dat niet zitten, vandaar dat het zo lang geduurd heeft. Nu is het ook nog eens zo dat de uitzending van analoge TV wordt stopgezet. We hoorden al wilde verhalen over de overgang naar digitale ontvangst, peperdure ontvangers nodig, absoluut een professionele installateur voor de installatie, kortom een kostenpost van honderden euros. En daar hadden we geen zin in, we hebben hier niet zo'n ezeltje in de tuin staan waar gouden muntjes uit komen.

En dan blijkt er toch weer een andere oplossing te zijn, gevonden op internet. Wat heb je nodig? Twee blikjes bier en een stukje plastic regenpijp. Lach niet, dit is uiterst serieus wat ik hier vertel. Geloof je 't niet? Probeer het zelf maar, het werkt echt.

 Zo gaat het. Je drinkt eerst de blikjes bier leeg, dat lijkt me niet de zwaarste klus. Vervolgens boor je in de bodem van 1 blikje een gaatje, daar steek je een coaxkabel doorheen tot hij aan de bovenkant eruit komt. De mantel van de coax soldeer je aan de bovenrand vast. De kern van de coax soldeer je aan de onderrand van het tweede blikje. Let op, er mag maar anderhalve centimeter tussen de twee blikjes zitten, da's dus een beetje krap met solderen, maar het lukt wel. Je maakt twee schijfjes van piepschuim wat je als isolatie tussen die twee blikjes in propt. Dat geheel stop je in een stukje regenpijp en je spuit de uiteinden vol met purschuim, niet echt nodig maar dan wordt het geheel wat stabieler. En nu is je antenne eigenlijk klaar. Zet hem ergens op een hoog plekje, sluit een ontvangertje aan (16,90 euro bij E. Leclerc) en hopla, France 1 2 3 4 5 6 en een handvol commerciele zenders spatten kraakhelder van je scherm af.

 Is dat easy of is dat makkelijk.

Schoorsteenpijp?

Ik had toch al verteld dat we een kachel hadden besteld op een internetsite en schoorsteenpijp bij een andere? Of niet? Ik weet het zo onderhand niet meer, het zal de leeftijd wel zijn maar ik heb van die momenten dat ik niet meer weet of ik het echt al geschreven heb of dat ik gedacht heb dat ik het moet schrijven. Ik heb dat ook met dromen, die zijn soms zo echt dat ik denk dat ze echt gebeurd zijn. Ik heb over het algemeen prettige dromen dus erg vind ik dat niet echt.

Vandaag zou de schoorsteenpijp afgeleverd worden en inderdaad, rond één uur stond er een vrachtwagen voor de deur. Aan boord een pallet van 200 kilo ...

200 kilo?! Da's verdraaid zware schoorsteenpijp, maar ach, wat weten wij er nou van, dus het zal wel. Het hele zaakje met moeite uit de vrachtwagen gekregen en daar stond hij dan, een pallet van anderhalve meter hoog. Hadden we zoveel besteld? We konden het zaakje nu van wat dichterbij gaan bekijken en begonnen ineens toch wel argwaan te krijgen. Zat er een oven bij die pijp?!?  Onze naam en adres stonden toch onmiskenbaar op de verpakking en zelfs dat het om schoorsteenpijp ging.

Serieus, hier klopte iets niet, zelfs de chauffeur begon nu ernstige twijfels te krijgen. Een telefoontje naar de leverancier bracht de oplossing. Onze kachelpijp is bij een klant terecht gekomen die deze kachel had besteld, want dat was het dus, een kachel, en nog wel een hele lelijke.

Voedertijd

Onze poezen zijn in winterslaap. Niets deert ze. Terwijl we toch de hele dag herrie lopen te maken hier. Geen pneumatische beitel of kango krijgt ze nog wakker. Soms trekken ze één oog open of zie je een oortje nauwelijks merkbaar bewegen. Ze liggen de godganse dag te luieren voor de kachel, op een stoel.

Er is maar één moment waarop de prinsessen klaarwakker zijn.  Als het voedertijd is. Door niets of niemand laten ze zich tegen houden, er moet en zal NU eten in het bakje komen, come hell or high water.

En dan blijkt dat ze uitstekend klok kunnen kijken. Alleen, hun klok ziet er ietsie anders uit dan de onze. Er zitten vreemd genoeg maar 23 uren in....

Grens bereikt

We zijn weer met veel te veel dingen tegelijk bezig. Wat zoal? Met het kaal maken van de ene muur, het bouwen van de andere muur, het afmaken van het plafond, het slopen van de schoorsteen en nu ook nog met het weghalen van de oude tegelvloer. Die tegelvloer begon heel gemakkelijk, antieke tegels die los op de aarde liggen. Netjes eruit getild en aarde weggeschept totdat ... de rots zichtbaar werd ... oeps. En toch moet daar nog een centimeter of tien vanaf. We hebben al eerder ruzie gehad met diezelfde rots, dus we kennen het gevecht. Dit vraagt om een professionele aanpak, dit red je niet meer met je strandschepje.  Allicht niet zonder een hoop fysieke ongemakken waar je later spijt van krijgt. De handdoek in de ring gegooid en besloten het uit te besteden. Je moet je grenzen kennen.

Kriebels

We zitten weer helemaal in de opbouwmood. Vandaag een eerste muur gemaakt, van gipsplaat met zeven centimeter dik glaswol erachter, voldoende om de warmte binnen te houden en de kou buiten.

Een moeilijkheid is dat we hier eerst het stuk muur aan het maken zijn wat eigenlijk straks het bovenste deel wordt van die muur. Goed, ik snap het als je het niet snapt. Ik leg het even anders uit. We staan hier nu nog op de vloer  van de eerste verdieping te werken, die is er straks niet meer. Dus eigenlijk zou het logisch zijn om vanaf de benedenvloer te beginnen met het opbouwen van die muur. Maar ja, dan maken we het onszelf wel een stuk moeilijker omdat we dan met steigers moeten gaan werken. Nu die vloer boven er nog in zit is het natuurlijk wel makkelijk werken. Probleem is wel dat je die muur nu niet op een vloer kan laten rusten zoals je normaal zou doen.

Maar ook hier is natuurlijk wel weer wat op te verzinnen. Balkje tegen de muur geschroefd zodat je daarop weer het frame voor de gipsen muur kan bouwen.

En meteen weet ik weer waarom ik een beetje een hekel heb aan muurtjes bouwen. Het is die vreselijke, kriebelende, jeukende, irritante, nare, vervelende glaswol die ondanks rubberen handschoenen, stofmasker en veiligheidsbril je de kriebels geeft over je hele lijf. YEK!

Schat wat kost een zoen van jou

En omdat ik vandaag totaal geen inspiratie heb krijgen jullie de laatste aanwinst voor de juke-box te horen.

Inderdaad ja, wéér een erbij, uit België deze keer. Nog even en er moet een tweede juke-box bij, er passen jammer genoeg maar 50 singles in deze.

Wat ouderwets eigenlijk, tegenwoordig met die nieuwerwetse dingetjes passen er miljoenen liedjes op iets wat de grootte heeft van een luciferdoosje en wat je altijd in je broekzak bij je hebt. Probeer dat maar eens met een Wurlitzer van 160 kilo. Daar moet je toch een verdomd grote broekzak voor hebben.

Eigenlijk is het helemaal niet meer spannend. Vroeger moest je nog echt wel goed nadenken over je aanschaf, voor je het wist had je een huis vol met lp's en singels. Waar moest je het in hemelsnaam allemaal laten. Bovendien was het nog behoorlijk aan de prijs ook. Tegenwoordig pluk je een hele discografie van internet af van een artiest die je eigenlijk helemaal niet zo bijzonder vindt, maar ja, het is er dus je doet het maar, voor de heb.

Het is wel gemakkelijker geworden, maar eerlijk is eerlijk, de romantiek is er wel een beetje af zo. Iedereen staat met een oortje in zijn of haar oor naar veel te harde muziek te luisteren, of het nu bij de bushalte is, in de trein, in de supermarkt of op de plee. Vertel me eens, wanneer hebben jullie voor het laatst een slow gedanst op een nummer als dit, terwijl je vriendje de tekst in je oor meezong? Kijk, dat waren nog eens tijden.

"Schat wat kost een zoen van joooouuuuu
  vertel het me heel gaaaauuuuw"

Dank!

Het houdt maar niet op, er kwam vandaag weer een kadootje aan op Les Fontanelles.

Een tijdje terug had ik een oproep gedaan, ik miste de grootste Vlaamse hit aller tijden in de juke-box. Tot mijn enorme verbazing zat hij vandaag in de bus. Helemaal uit het verre Nederland nog wel!

Dank dank dank gulle gever! Ik ben er echt onwijs blij mee.

Schoorsteen with a view

Mooie dag vandaag, alle reden om op het dak te gaan zitten.

Dat deed ik niet voor het mooie uitzicht, hoewel het alleen daarvoor al de moeite waard was. WOW, echt schitterend, ik heb even zitten genieten daar. Het is dat ik geen camera bij me had want anders ...

Nee, ik zat daar om de schoorsteen af te breken. Nu dat tablet  gearriveerd is wil ik natuurlijk voorkomen dat Piet erachter komt dat hij het door de verkeerde schoorsteen heeft gegooid en het weer via dezelfde weg komt terughalen als ik even niet kijk. Een andere reden, maar die komt absoluut op de tweede plaats, is dat de pijp van de nieuwe kachel er niet doorheen past.

Ik ben overigens onverrichterzake weer naar beneden geklauterd, het lukt me niet, het ontbreekt me niet zozeer aan lef maar ik mis de spierballen ...

Tabletje

Ik werd vandaag wakker met een pijnlijke rug. Hoewel, nee, eigenlijk was er toen nog niet veel aan de hand, het kwam pas toen ik uit bed rolde en de eerste stappen zette. Ineens had ik een pijnlijke onderrug. Ik weet eigenlijk niet goed waar dat vandaan kwam, niet dat dat erg interessant is, ik zou liever weten hoe je er vanaf komt. Maar goed, een pijnstiller en een warme kruik verder ging het wel weer.

Hard werken zat er niet in vandaag, het zag er naar uit dat het een saaie dag zou worden. Tot deze beauty afgeleverd werd.

Je begrijpt het, de hele dag niets anders gedaan dan zitten spelen en vooral zoeken hoe het allemaal werkt. En da's verdorie nog niet zo eenvoudig. Apps die wel of niet werken, handleidingen die ergens worden opgeslagen maar geen idee waar, camera's die het meteen goed doen. OK, dat laatste was erg simpel. De rest ben ik ook achter gekomen inmiddels en ondanks en beetje gemopper in het begin ben ik er reuze blij mee.

Dank je wel Sinterklaas.

Zondvloed?

Ik voel me genoodzaakt hier even wat over het weer te schrijven. Ik merk dat er vrienden zijn die ongerust beginnen te worden na alle verhalen op TV en in de krant.

Je leest rampscenario's als "2000 evacués door noodweer in de Franse regio".

We hebben hier geen natte voeten, laat staan dat we geëvacueerd zouden zijn . We zitten nog gewoon bovenop onze pukkel. Goed, het miezert een beetje zo nu en dan, maar het mag geen naam hebben. De rivieren staan wel hoog, de kans dat die buiten hun oevers gaan treden is er natuurlijk wel, maar dit soort taferelen hebben we hier nog niet gezien, althans niet sinds we hier wonen.

De vigilance is trouwens alweer opgeheven, we zijn weer groen. Krokodil en haai zijn weer veilig opgeborgen in hun doosje.

R.I.P.

Hoe vaak zijn jullie thuis gekomen en trof je een dode ree aan in je tuin? Ik durf te wedden dat er heel weinig zijn die hierop bevestigend zullen kunnen antwoorden. Wij ook, tot vandaag.

Ik zat in de auto en zag iets vreemds liggen midden in onze wei. Ik dacht nog even dat het een hoopje oud gras was of zoiets, misschien zelfs een dood konijn. Het is tenslotte jachtseizoen en het kan zomaar gebeuren dat een slecht aangeschoten wild dier het nog even op een lopen zet en zodoende aan zijn belagers ontkomt. Ik dus op ontdekkingstocht, ik wou het wel eens van dichtbij zien.

Maar naarmate ik dichterbij kwam werd dat "hoopje" steeds groter. De schrik sloeg me werkelijk om het hart, er lag daar iets wat veel groter was dan een zielig konijntje, het bleek een volwassen ree te zijn. Gelukkig wel helemaal dood, half dood is ook zoiets, ik zie me dat genadeschot nog niet zo gauw geven.

Stond ik daar met mijn handen voor mijn mond van de schrik, wat doe je met zo'n dier? Laten liggen kan niet, dat gaat rotten, 'k mag er niet aan denken. Ik kon het nog net opbrengen om het aan te raken om te voelen of het nog warm was. Niet dus.

Ik moet toegeven dat er zich een raar idee vormde in mijn hoofd, een idee waar ik eigenlijk best wel een beetje van schrok. "Kan ik het eten?" Zo'n reerug is wel erg lekker en zo'n boutje is ook bepaald niet te versmaden. Blijkbaar begin ik te wennen aan het idee dat je dieren kan beschouwen als een stuk vlees en je niet persé de supermarkt of de slager daarvoor nodig hebt. Ik ben nog steeds niet zover dat ik mijn eigen kippen zou kunnen slachten als ik die zou hebben, maar er zit duidelijk vooruitgang in mijn manier van denken. Of is dat achteruitgang? Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk.

Maar goed, daarmee was het probleem nog niet opgelost, het reetje moest daar hoe dan ook weg, of het nu op mijn bord terecht zou komen of ergens anders. En wat doe je dan? Juist, je belt de buurman, hij die alles weet en kan. Ook nu, hij heeft hem meegenomen om hem een laatste rustplaats te geven. De ree was eerder aangereden en is komen sterven in onze wei.

Hij bleek overigens niet meer eetbaar te zijn, als hij nog warm was geweest wel, maar nu hij al koud was kon je dat maar beter laten. Weer wat geleerd voor de volgende keer.

R.I.P. lief beestje.

Snik ...

We hebben ... snik ... een lammetje gekocht ... snik ... een dode ... snik ... en net leefde het nog ... snik ... en nu is het speciaal voor ons ... snik ... doodgemaakt ... snik ... zodat wij het ... snik ... kunnen ... snik ... opeten ... boehoehoe.

En ze zijn nog wel zoooooo lief als ze dartelend in de wei lopen, mekkerend op zoek naar hun moeder voor een slok melk of zoals deze, sabbelend aan mijn vinger (in de hoop dat daar melk uit zou komen, de sufferd).

Maar goed, ik droog mijn tranen en stop met dat gemekker. We moeten ook eten tenslotte en zo gaat dat in een lammetjesleven, dat weet je van tevoren. Oud word je niet, gegeten worden zal je.

Zoals een goede vriend van ons zegt: "dan had je maar geen lammetje moeten worden". En gelijk heeft hij.

Vigilance orange

Helluuup!! Er is een code oranje afgegeven voor ons department de Tarn en voor ons buurdepartment de Aveyron zelfs een code rood!!

We moeten volgens Meteo France vrezen voor overstromingen en in de Aveyron bovendien ook nog eens voor zware regenval.

Het is ook wat, eerst is er maandenlang niet genoeg water en nu komt er ineens teveel? Ik moet het nog zien gebeuren.

Maar goed, we nemen het zekere voor het onzekere. De opblaaskrokodil en -haai liggen al paraat.

58 jaar geleden

48 jaar geleden

Handleiding rookkanalen

De plaatsing zal worden uitgevoerd volgens de voorschriften van de fabrikant en de reglementering van toepassing. De elementen zijn 25mm in elkaar ineengeschoven ten einde de starheid te verzekeren en zullen vastgehecht worden door middel van een klemband. Elke steun zal worden geplaatst naarmate de montage van de elementen (maximum een steun om de 10 M en om de 6M voor TI diam. 500 en 600). Een laterale steun is voorzien om de 2.50m (muurbeugels) Ieder kanaal zal verbonden zijn aan één enkele ketel of generator (of meerdere ketels beschouwd als “unit”) en zal alle nodige toebehoren bevatten voor de goede werking (T-stuk 135° - 90° - 95°, dop. . . ) en namelijk het dubbel-/enkelwandig aanpassingsstuk. Een gamma toebehoren voor het vasthechten van het rookkanaal is voorzien wanneer het niet standaard buitendaks uitsteekt (mast, spandraden,...). Men zal referte maken aan de plaatsingsnota van de fabrikant preciserend het geheel van de installatievoorschriften.

Qué?!