Crêpe Suzette

Vanavond oudejaarsavondfeest. Gezellig met een grote groep vrienden lekker eten, drinken en feesten. Ieder neemt wat mee voor de hongerige magen en dorstige kelen. Mijn bijdrage wordt Crêpe Suzette met vanilleijs en een glas zoete dessertwijn. Ik heb het al zo vaak gemaakt en het is en blijft een lekker toetje. Dus deze keer maak ik op speciaal verzoek pannekoeken voor 14 man.

En weet je wat, ik ga jullie stap voor stap uitleggen hoe je dat maakt. Het is simpel, als ik het kan kunnen jullie het ook.

Let op, daar gaan we.

Crêpe Suzette bestaat uit flinterdunne pannekoekjes en een sinaasappelsaus. Eerst maken we het beslag.

Meng 7 eieren met 350 gram bloem. Klop het met de mixer zodat een stevig en dik beslag ontstaat. Hierdoor voorkom je klonterjes. Voeg bijna een liter melk toe. Klop het goed met de mixer tot een vloeibaar beslag. Laat het beslag even rusten, maak intussen de saus.

Ik moet toegeven dat ik een sterk versimpelde versie maak altijd. Eigenlijk moet je aan de slag met suikerklontjes en versie sinaasappels en citroenen. Oeps, ik maak het uit de fles. Eenvoudig en ik heb nog nooit klachten gehad. Dus hopla, daar gaat ie.

Strooi 400 gram kristalsuiker in een pan en laat het smelten tot lichtbruin. Giet er een scheut citroensap over. Een scheut is voor deze hoeveelheid crêpes een 100 ml al gauw. Giet er 800 ml sinaasappelsap bij en laat koken tot de caramel weer is opgelost. Doe er een flinke klont boter bij, zo'n 100 gram en laat het smelten. Laat het geheel een beetje inkoken.

Tot zover de saus, nu verder met de crêpes.

Smelt een klont boter, ongeveer 50 gram, in een pan met anti-aanbaklaag. Giet de gesmolten boter bij het beslag terwijl de mixer draait. Wrijf met een velletje keukenrol de pan schoon. Bakken gaat beter zonder een laag boter in de pan. Dus tijdens het bakken ook geen boter meer in de pan doen.

Zet het vuur op een redelijk hoog standje. Giet een kleine hoeveelheid beslag in de pan, draai de pan snel rond zodat het de bodem helemaal bedekt is en giet het restant van het nog vloeibare beslag terug in de beslagkom. Snij het overtollige deeg af. Bak tot de pannekoek aan de rand bruin wordt. Draai hem om en bak nog heel even de onderkant. Met deze hoeveelheid beslag maak ik 42 pannekoekjes, 3 per persoon.

Zo. Tot zover de voorbereidingen. Je kan het tot hier gerust een dag van tevoren maken. De afwerking moet absoluut op het moment zelf wil je geen sponzen van je crêpes maken.

Op het moment dat het tijd is voor het toetje verwarm je de saus en giet je er een flinke scheut Grand Marnier door. Doop de crêpes één voor één in de saus en leg ze in vieren gevouwen op een bord. Schep er een bolletje vanilleijs op en eventueel nog een extra lepel saus.

Alles wat nog rest is het opeten. Eet smakelijk.

Gedaan met luieren

Zo, het kerstreces is voorbij, we zijn weer begonnen, zij het voorzichtig aan.

Echt heel veel is er niet gebeurd, we moeten er weer even inkomen. Een beetje gaatjes geboord voor de electra, een framepje in elkaar gezet voor een gipsmuur en dat is het wel ongeveer.

Maar voor we verder kunnen moet er wat gebeuren, we moeten nodig even opruimen. Hoe langer je bezig bent hoe meer spullen je nodig lijkt te hebben. Het blijft allemaal liggen want je hebt het vast nog eens nodig en voor je het weet kan je zowat je kont niet meer keren.

Morgen wordt er niet gewerkt, overmorgen al evenmin waarschijnlijk, maar daarna gaat de beuk erin. Gedaan met luieren.

Wat een weertje

We schrijven 29 december, nog twee dagen en het jaar 2012 is alweer ten einde. Het is winter, al acht dagen.

Hoewel, klopt het eigenlijk wel wat ik hier schrijf? Feitelijk wel, het jaar is zo goed als afgelopen en de meteorologische winter is al een dikke week geleden begonnen, maar als je buiten loopt zou je het niet zeggen. Het is gewoon warm, de zon schijnt regelmatig en als er geen wind is lijkt het wel lente. En dat is ook de reden dat alles maar blijft groeien, vooral het onkruid trekt zich niets aan van de geplande rustperiode in de natuur.

En omdat het vanmiddag echt wel doodzonde was om binnen te zitten zijn wij maar eens lekker buiten bezig geweest. Een dag of twee geleden hebben we bezoek gehad van onze buurkoeien. Die dames laten altijd leuke cadeautjes achter die dan weer uitstekend te gebruiken zijn als mest voor de rozen en de fruitbomen. Je begrijpt al wat we hebben gedaan dus. Inderdaad, vlaaien geschept.

En verder toch maar wat onkruid uitgetrokken. Spuiten met roundup heeft weinig zin, daarvoor moet het toch wel een weekje droog blijven. Kijk, het lijkt dan wel voorjaar, maar het is nog lange geen zomer.

Depressieve toestanden

Er heerst een depressieve sfeer op Les Fontanelles. Er is niets aan te doen, het is gewoon een feit. We hadden niet verwacht dat het nu al zou toeslaan, maar toch is het zo.

Onze kerstboom is in de rouw, hij laat zijn eens zo parmachtige takken triest naar beneden hangen, alsof hij er geen zin meer in heeft, alsof hij denkt, waarom doe ik dit nog, het is voorbij, het is over en uit.

Eerste Kerstdag stond hij fier met zijn takken overeind, tweede Kerstdag weerde hij zich nog kranig, derde Kerstdag zag je de vermoeidheid al toeslaan maar nu het vierde Kerstdag is is zijn humeur totaal omgeslagen. Hij is een poging aan het doen om zijn takken van de ballen te verlossen. Het lukt hem aardig, de onderste hangen al op de grond inmiddels.

Ik daarentegen doe er alles aan om die ballen heel te houden. Ik verhang ze naar de nog ietwat stevige takken, voor zover die nog bestaan en knijp de metalen haakjes goed dicht. Alles in een poging om de aftakeling nog een paar dagen uit te stellen.

Maar of we driekoningen gaan halen? Ik vraag het me af.

Gekkenhuis

Gekkenhuis was het vanavond in Saint Antonin, we konden maar amper een tafeltje voor vier vinden in een restaurant, nog een gelukje dat we gereserveerd hadden.

Of zit ik nu gruwelijk te overdrijven? Mwah, een beetje misschien. We zouden een hapje gaan eten in Saint Antonin, er zijn daar genoeg restaurants en het is er gezellig. Je loopt eerst nog even door de smalle pitoreske straatjes en schuift dan je beentjes onder tafel.

Hebben we ook gedaan, auto geparkeerd, het centrum in gelopen, straatje in straatje uit ... om tot de ontdekking te komen dat het compleet uitgestorven was. Alle restaurants waren gesloten, zelfs de kroeg op het plein was dicht.

OK, dit hadden we niet verwacht. We hadden gedacht ter plekke een keuze te  kunnen maken door aandachtig de menukaarten te bestuderen die altijd buiten hangen hier, maar niets van al dat. Het was overal donker en somber. Hoewel, de kerstverlichting maakte een hoop goed.

Maar we hadden nog geluk, één restaurant was toch open, aan de andere kant van de rivier, helemaal buiten het centrum. En het was er reuze gezellig. We hoefden namelijk met niets of niemand rekening te houden. Hoe dat zo komt?  We waren de hele avond de enigen, behalve de bediening geen kat gezien.

Het zal toch niet iets met die Maya's te maken hebben zeker???

Tremella Mesenterica

Ik had die gele blubberdingen al eerder gezien en nu kwam ik ze weer tegen. Maar eens opgezocht wat het eigenlijk is.

Het zijn gele trilzwammen, in het Latijn Tremella Mesenterica, maar de engelse benamingen zijn wat grappiger. Wat denk je van Yellow brain of Witches' butter? Kijk, dat zijn nog eens namen voor dat rare ding.

Nou ja, ik noem het wel een raar ding maar eigenlijk vind ik het best wel mooi, die knalgele flubber.

Wandelweer

Stap op

Kerstavond, je eet je buikje rond, werkt de nodige drank naar binnen, zet de juke-box aan en kweelt wat mee met zestigerjaren muziek. Het is allemaal heel gezellig, er wordt veel gepraat en gelachen. En daarna speel je met z'n allen een gezelschapsspel.

Toch? Zo gaat dat. Maar het ene gezelschapsspel is het andere niet. Wie van jullie kent er nog Stap Op? Een kaartspel waarbij je op de fiets parcours moet afleggen van verschillende afstanden en waarbij je door je tegenstanders gehinderd kunt worden door lekke banden, open spoorwegovergangen en jeugdherbergen.

Er komt niet echt een fiets aan te pas natuurlijk, alles gebeurt op tafel. Maar de aktie is er niet minder om. Als je het niet kent, doe jezelf een lol en schaf het aan, het is geloof ik weer te koop, voor een paar pepernoten. Succes gegarandeerd.

Cascade de Bonnan

Voor de zoveelste keer de route van de Bonnan gewandeld. Er was echter wel een groot verschil met de vorige keren, het was de eerste keer dat we hem in de winter deden.

Het was prachtig weer vandaag, bijna zomers, zon, felblauwe lucht. Alleen had het de voorbije dagen wel regelmatig wat geregend waardoor er nogal wat modderige stukjes pad waren. Het was dus wel een beetje uitkijken dat je niet uitgleed en plat op je buik in de blubber belandde. Het was me bijna gelukt overigens.

Een voordeel was wel dat er nu ineens water door de Bonnan stroomde. De Bonnan is namelijk de naam van een riviertje. In de zomer staat dat altijd droog, maar nu was het omgetoverd tot een vrolijk kabbelend beekje met kraakhelder water.

En tot mijn grote verbazing was zelfs de waterval in volle glorie te bewonderen. We hadden daar wel eerder staan kijken en het is dat er een bordje naast staat wat aangeeft dat daar de waterval is, want anders liep je er zo voorbij. Maar nu hoorden we al van een afstand het water naar beneden kletteren, het was werkelijk de moeite waard om hem werkend te zien.

Het leek net alsof het een Disney-attractie was, alsof ze de kranen speciaal voor ons even hadden opengedraaid. Wat ze al niet doen hier om toeristen te lokken.

Fijne Kerstdagen

Vanaf vandaag zijn we een week met kerstreces. Moet kunnen denken we. Bovendien hebben we het wel verdiend vinden we zelf.

Eigenlijk kriebelt het natuurlijk wel om door te gaan. Da's een beetje een probleem aan het worden, we gunnen onszelf nauwelijks vakantie. Langer dan een dag hebben we het nog nooit volgehouden. Maar deze keer gaat dat gewoon lukken, een stel goede vrienden is hier neergestreken om ons daarbij te helpen.

Maar toch zit ik nu alweer te piekeren, hoe moet dat een hele week met dit blogje. Jullie kennen mijn verslaving en niets schrijven gaat me echt niet lukken, dat weet ik nu al. Ik kan natuurlijk een kerstverhaaltje verzinnen of misschien verveel ik jullie wel met een foto af en toe. Ach ja, we zien wel hoe dat gaat.

Hoe dan ook, alvast hele fijne Kerstdagen aan alle trouwe lezers. Geniet van de komende periode, feest uitbundig of rust lekker uit. Maar wat je ook doet, doe het goed.

In het land der blinden

Het is hier blijkbaar de tijd van de mist. We zien hem niet heel vaak, over het algemeen zitten we erboven, maar de laatste dagen is het wel raak. Het levert af en toe mooie plaatjes op overdag, zeker als hij binnen komt rollen over de heuvel. Als je in het donker er doorheen moet is het iets minder aangenaam.

De wegen zijn niet verlicht, de weggetjes zijn hier zo klein dat er niet eens een witte lijn op geschilderd staat. Als het dan flink mist dan zie je nauwelijks een meter voor je bumper. Alles wat je kan doen is zo goed en zo kwaad als het gaat de berm proberen te volgen. We kennen de weg onderhand wel een beetje, maar toch was het af en toe even precair. Het scheelde maar weinig of we hadden met twee wielen in de greppel gezeten. Maar hoe slect het zicht ook is, toch zie je altijd wel wat, ook al is het weinig.

Vanavond zagen we even helemaal niets, niet eens een minuscuul lichtpuntje. We waren aangeschoven bij een maaltijd ter gelegenheid van de apocalips die er overduidelijk niet was geweest. Ze hadden een repas au noir georganiseerd, een maaltijd in het donker. Ik moet zeggen, ze hadden hun best gedaan om alles goed te verduisteren, je zag niets, maar dan ook helemaal niets.

Maar ik kan niet bepaald zeggen dat het een leuke ervaring was. Even kreeg je het gevoel alsof je blind was. Je eten stond in een grote schaal midden op tafel en je moest je maar zien te redden. Ik heb nog een halve aardappel weten te verschalken maar dat was het dan ook, geen idee wat er verder nog op het menu stond. De interesse van mijn kant was minimaal, om het maar voorzichtig uit te drukken en ik was niet de enige die daar zo over dacht gelukkig.

Ik moet wel meteen toegeven dat ik het zeer beangstigend vond. Zo moet iemand het ook ervaren die blind is. Ik heb in dat kwartier dat we er waren veel respect gekregen voor mensen die continu in het donker moeten leven. Ik hoop werkelijk dat het me nooit overkomt.

Tot morgen

Zo, als we de Maya's mogen geloven is dit het allerlaatste blogje. Morgen is er niets meer, geen Fontanelles, geen Marnaves, geen Tarn, geen Midi-Pyrenées, geen Frankrijk, geen Europa, geen wereld. En met niets wordt het verdraaid moeilijk om een onderwerp te verzinnen om over te schrijven. Of zou ik er zelf ook niet meer zijn? Oei, zo had ik het nog niet eens bekeken.

Zou er nog wel een heelal zijn? Zouden er nog sterren zijn? We kunnen toch met z'n allen naar een andere planeet verhuizen, zo moeilijk is dat toch niet? Gewoon in je vliegmachien stappen en swoooosh ... de lucht in op zoek naar nieuw leven op een andere bol.

Het lijkt me wel wat eigenlijk, even op een andere planeet gaan kijken. Ik was vroeger wel een Star Trek fan, lang geleden alweer, toen ik nog jong was en nóg meer fantasie had dan tegenwoordig. Daar deden ze niets anders en daar was het ook niet echt moeilijk. Ik zag me al nieuwe werelden verkennen in veel te strakke glimmende outfits om daarna door Scotty upgebeamd te worden naar het altijd veilige starship.

Ons starship is er klaar voor, wij ook. Het enige is wel, waar we ook terecht komen, het maakt me niet zoveel uit, zolang er maar internet is. Dus komende nacht ...

SWOOOOSH ...

These are the voyages of the starship Fontanelles. It's mission, to boldly go where internet has gone before ...

Tot morgen, waar vandaan dan ook.

Ieder zijn ding

Jullie denken onderhand dat er niet meer geklust wordt hier zeker? FOUT! Ik geef wel toe dat we niet heel hard gaan de laatste dagen maar stilzitten is het niet. We zijn begonnen met het tegelen van de douchewanden.

Dat tegelen, het is niet mijn ding. Meteen ook de reden waarom ik het niet doe. Misschien kan ik het wel, geen idee, ik heb het nog nooit geprobeerd. Mijn wederhelft doet het zo mooi en netjes dat ik het met alle plezier aan hem over laat. Ik ga niet beweren dat hij het nu zo leuk vindt, tenminste, er komen af en toe geluiden uit de tegelrichting die me doen vermoeden dat hij er ook weinig schik in heeft. Maar ja, iemand moet het doen.

Soms heb je dat, de ene is beter in het ene, de ander in het andere, we hebben zo ons eigen assortiment opgebouwd aan klussen die we aanpakken, of we het nu leuk vinden of niet. Het ene ligt je gewoon wat beter dan het andere. En als je iets vaak genoeg doet krijg je er automatisch handigheid in.

Maar het ziet er naar uit dat dit nu wel de allerlaatste tegelklus is. Daarna is het afgelopen. Ik heb zo het vermoeden dat hier iemand niet bepaald rouwig om zal zijn.

Grote schoonmaak

Ik dacht niet dat ik het ooit zou doen. Ik vond het altijd verschrikkelijk ouderwets en bovendien totaal overbodig. Maar ik moet daar toch op terugkomen. Het kan gewoon niet anders, het moet gebeuren.

Een houtkachel produceert onvoorstelbaar veel stof. Wat je ook doet, het valt niet te voorkomen. Er zijn wel trucjes die het binnen de perken zouden moeten houden maar ofwel hebben we die nog niet voldoende onder de knie, ofwel werken ze gewoon niet en valt het simpelweg niet te voorkomen. Het enige wat je wel kan doen is je woonomgeving regelmatig schoonmaken.

Maar hoe goed je het ook doet, het kruipt in naden en kieren, in kasten en erachter, dus tenzij je elke week zeven dagen wilt besteden aan schrobben, boenen en poetsen zit er niets anders op dan toegeven aan iets wat ik nooit had willen doen.

Zodra het stookseizoen voorbij is zit er niets anders op dan een grote schoonmaak beginnen. Ik vind er niets aan, ik geef het gelijk maar toe, het is echter geen kwestie van wel of niet willen maar van moeten. En hoewel het stookseizoen voorlopig nog niet voorbij is ben ik toch al begonnen. De keuken en eetkamer worden momenteel binnenstebuiten gekeerd. Er is geen vierkante centimeter wat aan de aandacht ontsnapt.

Eigenlijk hoort het dus bij het voorjaar, maar daarop wilde ik niet wachten. Nu we in de keuken geen kachel meer hebben branden, we verwarmen de ruimte met een radiator,  wordt er geen stof meer geproduceert, allicht niet meer op industriële schaal. En dus is dit het ideale moment, al was het alleen al om de pijn een beetje te spreiden, want mijn hobby zal dit wel nooit worden.

Staanders en rails

Ja zeg, zal ik nog eens zo mijn best doen om het terras van blaadjes en blubber te ontdoen. Ik draai me om en hopla, ligt het weer vol.

Gisteren was het een mooie, rustige en zonnige dag. 'S avonds is het beginnen te regenen en het is zelfs een beetje gaan waaien. De paar blaadjes die nog aan de eiken vast zaten zijn los gekomen en wonder boven wonder lijken ze allemaal op het terras gevallen te zijn. Of zou de wind mijn samengeveegde blaadjes weer terug geblazen hebben naar waar ze vandaan kwamen. Ik laat ze gewoon liggen voorlopig. Als ik omgoog kijk dan zie ik nog meer verdorde blaadjes aan die bomen hangen en het gaat vast nog wel een keer waaien de komende dagen, dus je kan er op wachten.

Maar we gaan niet wachten, niet met verder bouwen dat is. We konden even niet verder, de staanders en de rails waren op. Vanochtend in alle vroegte een nieuwe lading gehaald. Als we goed geteld hebben is dit de laatste rit geweest en hoeven we niet meer de deur uit voor dat spul.

Dat geldt overigens alleen voor dat spul, ander spul hebben we wel nog nodig. Er zal binnenkort wel weer een ritje gipsplaat gemaakt gaan worden. Dat binnenkort is niet voor de komende twee weken, dat wordt in het nieuwe jaar. Als de wereld dan nog bestaat.

Blubber of geen blubber

Half december en lekker warm buiten! Dit zijn de betere winterdagen. Als je op de thermometer kijkt is het niet eens zo heel warm, een graad of twaalf misschien, maar de zonnestralen voelen heerlijk aan.

En omdat het doodzonde was om een hele dag binnen te zitten met dit weer dus vandaag maar buiten wat kleine dingen gedaan. Eén van die dingen was het terras aan de achter- en zijkant van het huis. Het lag vol met afgevallen eikenblaadjes en met daaronder uiteraard een soort van blubber.

Blubber of geen blubber, dat terras wil glibberig worden als het nat is. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat we hier aankwamen met de verhuisauto en de spullen over dat terras naar binnen droegen. Het had geregend de nacht ervoor en dus was het terras spekglad geworden. Er is niemand gevallen gelukkig, maar we hebben wel wat capriolen zien uithalen die dag, en niet in het minst door ondergetekende.

Maar goed, het is er dan wel niet minder glad op geworden maar het ziet er wel weer spic en span uit. De tegels dan, het muurtje eromheen is een ander verhaal. Het probleem daarbij is dat het stucwerk er zodanig slecht op zit dat, als je er alleen al naar kijkt, de brokken er spontaan vanaf vallen. Dat zullen we een andere keer eens onder handen moeten nemen. Voorlopig blijven we daar gewoon van af.

Brrrrrrr

Half twaalf 's nachts ... pikdonker ... we komen net thuis ... bij vrienden geweest in een dorp verderop ...

Je opent het portier van de auto ... je stapt uit ... slaat het portier dicht ... loopt richting het huis en opeens ... belletjes ... rinkeltjes ... vlak achter je ... je kijkt om ... maar je ziet niets ... je knipt het minilampje wat aan je sleutelbos hangt aan ... kijkt ... twee glimmende ogen kijken je aan ... eeeeeeeeeek ... je versnelt je pas ... opent het hek ... sluit het achter je ... en rent bijna naar de voordeur.

Daar aangekomen gris je de sleutel uit je broekzak ... je wilt hem net in slot steken en opeens hoor je ... kwiek krrr kwiek krrr kwiek .... een vreemd geluid aan je zijkant ... de andere kant dan waar de ogen je net aankeken ... je schijnt even stoer met je minilampje ... niets ... je steekt snel je sleutel in het slot ... draait hem om ... gaat naar binnen ... je draait snel de deur op slot ... je bent veilig.

OK, het klinkt overdreven allemaal, maar het is wel de waarheid. Het waren vreemde ogen en vreemde geluiden. Ik wil niet weten wie of wat me zojuist bijna de stuipen op het lijf gejaagd heeft. Ik ga mijn ogen dicht doen en slapen.

Of allicht doen alsof.

Winter?

Tja, wat moet je hier nu weer mee. Middagtemperaturen van 14 graden, nachttemperaturen van 7, en allemaal boven nul wel te verstaan. Volgens de weersvoorspelling blijft het de komende weken ook zo.

Noem je dat winter? Niet bepaald. We hadden de potplanten een paar weken geleden binnen neergezet, bang voor de nachtvorst. Vandaag ze maar weer naar buiten gebracht, het is wel wat extra werk maar het is wellicht toch beter voor ze.

Zeker omdat ik nog wel eens wil vergeten om ze water te geven. Veel hebben ze wel niet nodig om de winter door te komen, maar toch, niets is echt te weinig. Het zou niet de eerste plant zijn die het door mijn toedoen niet overleeft.

Het enige wat we nu moeten doen is de weersvoorspelling goed in de gaten houden. Dat zal nog wel lukken.

Sterretjes

Ik had het al een tijdje geleden in mijn agenda genoteerd, de Geminidenzwerm passeert deze nacht de aarde. We worden hier vrijwel dagelijks getrakteerd op een prachtige sterrenhemel en af en toe zie je wel eens een vallende ster, maar vanavond komen er wel honderd per uur voorbij.

Een voorwaarde is wel dat het goed donker is. Laat het nu net nieuwe maan zijn, da's dus positief. Laten we ook geen lichtverontreiniging hebben hier, da's nog positiever. Maar laat er nu net vanavond een dik wolkenveld boven Les Fontanelles hangen, da's minder.

We zijn gek op sterretjes, we proberen altijd de sterrenbeelden te herkennen. We waren dan ook van plan om de kou te trotseren en geruime tijd naar boven te staan turen, maar op deze manier heeft dat niet veel zin. Dus blijven we lekker binnen bij de kachel, met een glaasje wijn en turen naar de sterretjes in de kerstboom.

O denneboom, o denneboom, wat zijn uw sterren wonderschoon.

Innerlijke schoonheid

Wie na het zien van bovenstaande foto mocht denken dat er niets is gebeurd vandaag, die zit er goed naast. Er is best wel aardig doorgewerkt.

Je hebt van die klussen waar je een hoop werk aan hebt maar waar achteraf niets van te zien is. Dat kan bijvoorbeeld zijn omdat het resultaat onder de grond verdwijnt. Zo hebben we een jaar geleden, of is het al twee, je raakt de tel kwijt op den duur, een riolering aangelegd. Weken lang hebben we gezwoegd, gehakt, gezweet en na afloop, niets te zien. Ik weet het wel, het is in dit soort gevallen juist goed als er niets te zien is, maar toch heeft het iets onbevredigends, je wilt resultaat zien en het liefst hoor je nog van anderen dat je het mooi gedaan hebt. Maar aan ondergronds werk valt eigenlijk weinig eer te behalen.

En ook vandaag zijn we bezig geweest met onzichtbare zaken. Het heeft weer met riolering te maken, alleen ging dat niet gepaard met hakken en breken deze keer. Het blijft allemaal bovengronds. Het wordt wel netjes weggewerkt straks zodat je er niets van ziet en dus ook nu weinig eer van je werk.

Maar waar zouden we zijn met een badkamer zonder riolering. Helemaal nergens, dat werd een megaknoeiboel. Dus eigenlijk moeten we niet miepen en het maar gewoon accepteren. Schoonheid zit af en toe verscholen.

Toe- en afvoer

We wilden gisteren al op pad gaan, we hadden nog steeds de gipsplaten niet gehaald en willen we verder kunnen dan is dat wel een voorwaarde. Gisteren kon het niet, om de doodeenvoudige reden dat het regende. Vandaag daarentegen werden we getrakteerd op een stralend zonnetje. En omdat dat gisteren al voorspeld was stonden we vanochtend om half tien platen in de aanhanger de laden. Tien stuks, hydrofuge, waterbestendige, voor de badkamer.

We waren vroeg op stap, we waren dus ook vroeg weer thuis. Tijd te over om de eerste platen er maar al eens in te zetten. Dubbel uitgevoerd, voor de stevigheid van de constructie.

We waren net lekker bezig, het ging vlot, iets te vlot. Een douche is geen douche zonder toevoer en afvoer van water. Je kan de zaak wel helemaal dicht maken maar dan kom je er met geen mogelijkheid meer bij.

Maar geen paniek, we kwamen er net op tijd achter. Het wordt de eerste klus morgen, voor vandaag is het mooi geweest.

Kiertjes

Potverdorie, ik heb zo mijn best gedaan, zweet, bloed en tranen heeft het me gekost en moet je nu toch zien.

Neem dat bloed en die tranen maar weer niet letterlijk, hoewel, bloed wel een beetje, in de vorm van een bloedblaar. Maar nee, geen tranen, het ging allemaal voorbeeldig, voor tranen was bepaald geen reden.

Als er al een reden zou zijn voor tranen dan zou het nu wel zijn. Ik heb echt een nagenoeg perfect plankenvloertje gelegd, van alle kanten kreeg ik complimentjes, het zat allemaal zo mooi strak in elkaar, geen kiertje, niets.

Maar nu de kachel hier een tijdje brandt begint dat hout serieus te krimpen. In het begin denk je nog, ach, hoeveel kan een plankje van 16 cm krimpen, een milimetertje, anderhalf hooguit? NOT!! Hier en daar zit er verdorie een kier van een halve centimer. En dat doet zeer voor een perfectioniste als ik ben in dit soort dingen.

Maar nee, tranen komen er niet aan te pas, zo erg is het nu ook weer niet. We wachten gewoon de zomer af in de hoop dat het hout dan weer een beetje uitzet en de kier vanzelf dicht gaat. En zoniet, dan is het gewoon pech, een mooi kiertje is ook niet lelijk.

Back on track

En we zijn weer vertrokken. Ik zei toch al dat stilzitten niet in ons bloed zit.

De logeer-badkamer is inmiddels voorzien van warm en koud water. Nou ja, in zoverre, de leidingen zijn gelegd, er stroomt nog niet echt water uit, maar dat is alleen een kwestie van kranen aansluiten.

Maar daarvoor moet er natuurlijk nog wel wat gebeuren. De afvoer loopt al door de muur maar moet nog op het bestaande buizenstelsel aangesloten worden. Daarna pas kunnen toilet en wastafel aangesloten worden. Voor de douche moeten we eerst maar eens twee muren gaan bouwen zodat de bak geplaatst kan worden. Dan nog tegelen en pas daarna kan de douchekraan gemonteerd worden.

Kortom, we zijn er nog niet, maar we gaan wel door de komende dagen. We zijn weer helemaal op stoom.

Wat gehangen

Beknopte samenvatting van de aktiviteiten van vandaag:

Laat opgestaan, wat gehangen, ontbeten, wat gehangen, gedouched, wat gehangen, koffie gedronken, wat gehangen, gefacebooked, wat gehangen, gelunched, wat gehangen, thee gedronken, wat gehangen, boek gelezen, wat gehangen, gepinterested, wat gehangen, tv gekeken, wat gehangen.

Pfff ... heel vermoeiend allemaal ... gauw naar bed.

Jingle bells

Jingle bells, Jingle bells, Jingle all the way ...

Jaaahaaa we zijn helemaal in kerststemming. Nu Sinterklaas weer naar Spanje vertrokken is mochten de kerstballen weer uit de doos gehaald worden. Alles op zijn tijd, ook al doen we helemaal niets aan Sinterklaas, maar toch.

Tot nu toe hebben we elk jaar her en der versiering gelegd en gehangen. Maar dit jaar hadden we besloten om een kerstboom te gaan halen. We hebben er nu de ruimte voor en het staat toch wel gezellig. We zijn praktisch ingesteld en zagen een kunstboom wel zitten. We hebben één keer eerder een boom gehad, een echte. Dat ding zag er niet uit, het was een hopeloos geval waar na twee dagen al zoveel naalden uitgevallen waren dat er eigenlijk een kale boom met ballen over bleef.

Dat overkomt ons geen tweede keer, vandaar de keuze voor de degelijke, altijd groen blijvende nepperd. Maar dan sta je in de winkel, de ene boom nog lelijker dan de andere, van het kaliber "dat komt er niet in" en dus rij je toch naar huis met een echte boom in de hoop dat, wanneer je het netje losknipt, er niet een scharminkel van jewelste tevoorschijn komt.

Maar zie, het is warempel een prachtexemplaar. Mooi vol en stevig. We zijn er helemaal blij mee. Deze gaat heel lang blijven staan, tot ver na nieuwjaar wat mij betreft, als hij een beetje meewerkt en niet over een paar dagen alle naalden kwijt is.

Gratis maar niet voor niets

Het is herfst, dat is niemand ontgaan neem ik aan. Het is zelfs af en toe een beetje winter. Eigenlijk had ik al wat eerder moeten doen wat ik vandaag pas gedaan heb.

Het zwembad hier is een speciaal gevalletje. Speciaal in de zin van dat het een betonnen bad is maar toch boven de grond staat. Dit soort zwembaden wordt eigenlijk alleen maar in de grond gebouwd, wij wilden dat weer eens anders.

Daar was een goede reden voor. Het terrein loopt een beetje af en het terras voor het huis is ooit opgehoogd waardoor het vlak ligt. Als we het zwembad gewoon in de grond hadden laten bouwen dan hadden we een trappetje moeten afdalen om er te komen. Ook zoiets. Nu ligt het bad op de hoogte van het terras, wel zo fraai. Het gevolg is wel dat er vanaf de zijkant een betonnen bak zichtbaar is, niet zo fraai.

Het mooiste om dat weg te werken is ervoor te zorgen dat het opgaat in de omgeving. En hoe doe je zoiets? Door er een heg omheen te plaatsen natuurlijk. Eentje die groen blijft en, niet onbelangrijk, niet wordt opgegeten door koeien of schapen die ons nog wel eens komen opzoeken.

Ons oog is gevallen op de kerslaurier. Stevige plant, eeuwig groen en, naar het schijnt, onaantrekkelijk voor dieren. Een bijkomend voordeel is dat hij simpel te stekken is en dientengevolge ook nog eens helemaal gratis. Laten we nu toevallig een buurman hebben die enorme struiken heeft staan en het niet erg vindt dat daar wat vanaf gesnoeid wordt.

En zo ging ik vandaag dus op pad om buurmans struiken een kopje kleiner te maken. Met armen vol takken thuisgekomen en ze in de grond gezet. Met behulp van een lange boor wel te verstaan, niets gaat hier vanzelf wat tuin betreft.

En nu hopen dat ze aanslaan, anders is het niet alleen gratis geweest maar ook nog eens voor niets.

Stairway to heaven

OK, ik weet het, dit is niet wat een normaal mens verstaat onder een time out. Een normaal mens zou lekker niets doen, een beetje op de bank hangen, koffie drinken, taartje erbij, filmpje kijken, boekje lezen, internetten en meer van dat soort dingen.

Maar laten we nu eens niet normaal zijn, we kunnen niet stil zitten. Een uurtje, hooguit twee, dat lukt nog wel, maar meer dan dat wordt erg moeilijk. Bovendien, er ligt toch nog een hoop werk naar je te kijken en zie dan maar eens niet terug te kijken.

Zoals daar is, de trap. Weet je nog, die noodtreden waarbij we zo onze bedenkingen begonnen te krijgen over de stevigheid, die keek ons al geruime tijd aan. Twaalf traptreden die kant en klaar staan te wachten, elk met zijn eigen paar ogen, ik kan je vertellen, dat is heel lastig negeren.

En daarom ze er maar even ingezet. We zijn supertrots op het resultaat, het mag gezien worden, door zoveel ogen als maar kan.

C

Ahh ... ahhh ... ahhhhhh ...HATSJOEHHHH

Snif ... snif ... pfffff ...

Ik loop al de hele dag te niezen, tranende bloeddoorlopen ogen, lopende neus, en ik ben toch echt niet ziek. Ik voel me alsof ik ergens vreselijk allergisch voor ben.

Dat is dan voor het eerst in mijn leven dat ik ergens allergisch voor ben. O nee, toch niet, ik heb een periode gehad dat ik een beetje zonne-allergie had, gelukkig was dat van korte duur. Stel je voor, je zit een half uurtje in de zon en spontaan verschijnen jeukende bulten over je hele lijf. Inderdaad, niet echt leuk. Maar toen ging dat niet gepaard met de symptomen die ik nu heb.

Dat het iets te maken zou hebben met zon mag je meteen uitsluiten, nauwelijks zon te zien de afgelopen dagen. Integendeel, we hebben zelfs een paar korrels sneeuw gehad. Maar wat het dan wel is, geen idee. Hooikoorts lijkt me zeer onwaarschijnlijk en poezen ben ik al mijn leven lang aan gewend.

Of zou het de kachel kunnen zijn? Een houtkachel produceert enorm veel fijn stof. Niets tegen te doen, wie een houtkachel heeft begrijpt wat ik bedoel. We stoken al twee jaar met een houtkachel en ik heb er nooit last van gehad maar ja, allergieën staan erom bekend dat ze zomaar de kop kunnen opsteken.

Of ... er is nog een mogelijkheid. Ik neem al jaren dagelijks een 500mg vitamine C tablet. Ik ben ervan overtuigd dat het goed is tegen vanalles en nog wat. Goed tegen verkoudheden, goed tegen allergieën. Laat ik nu een week lang vergeten zijn om mijn vitamientjes in te nemen. Het zal toch niet ....

Time out

We hadden vandaag een paar gipsplaten willen halen voor de badkamer, maar het heeft zowat de hele dag geregend. Het mogen dan wel  hydrofugeplaten zijn die we nodig hebben, maar toch, tegen zoveel water zijn ze nu ook weer niet bestand. We hebben wel een huif voor de kar, die hadden we er natuurlijk even op kunnen zetten, maar daar hadden we nu eens totaal geen zin in.

Of eigenlijk kan ik beter zeggen dat we vandaag in weinig zin hadden. We hebben zo goed als besloten om maar eens een time out te nemen. Die badkamer en logeerkamers, die komen later wel, die hebben nog geen haast. We hebben sinds we hier wonen nauwelijks een moment van rust genomen.

Eens zien hoe lang we dit gaan volhouden.

Déjà vu

We zijn er maar aan begonnen, aan die badkamer. Het moeilijkste hebben we inmiddels achter de rug, een gat in de muur maken voor de afvoer. Kinderspel, het was in no time gepiept.

We zijn niet meer zo voorzichtig met gaten maken in oude stenen muren. Ik herinner me nog toen we hier net aankwamen, we zagen een muur waar een gat onderin gemaakt was, we dachten gelijk dat het hele huis zou instorten. Het eerste wat we hier gedaan hebben is dat soort gaten repareren.

Nu hakken we zonder omkijken een enorm gat, halen er hele stenen uit en maken het later, als alle buizen, leidingen, kabels en afvoeren erin zitten, wel weer dicht. Er gebeurt echt niets, we hebben serieus wat bijgeleerd inmiddels.

Morgen gaan we verder met de badkamer. De eerste muren waar de douche moet komen gaan er in. En dan gaan we binnenkort maar weer eens tegels uitzoeken ook. Dit is inmiddels onze derde badkamer die we hier bouwen, het is bijna een déjà vu. Je zal zien, dit hebben we in een mum van tijd voor elkaar.

Thanks!

Vandaag een halve dag doorgebracht bij een bevriende houtworm. Het was frisjes en het valt niet mee om met deze temperaturen in een onverwarmd atelier te staan, maar het was het meer dan waard. In drie uur tijd zijn er twaalf perfecte traptreden gemaakt.

Het is beuken geworden in plaats van eiken. Ik had me gruwelijk vergist en daardoor een verkeerde bestelling geplaatst. Het assortiment bij Ikea was zomaar ineens aangepast en het voleiken werkblad was niet meer verkrijgbaar. Het bleek bij thuiskomst een fineervariant te zijn, totaal ongeschikt voor traptreden. En dan ben je ineens een hele dag verder als je dat moet gaan omruilen.

Maar ik ben eerlijk gezegd blij dat het beuken is geworden en geen eiken. Het is mooi hout, dik, stevig. En zoals al gezegd, het is keurig op maat gezaagd en gefreesd, het ziet er werkelijk perfect uit.

Thanks vriendje!