La grande guerre

Alweer een paar weken geleden hadden we een etentje bij onze franse buren. Het zijn schatten van mensen, typisch frans en met de nodige dosis humor. We waren al gewaarschuwd, etentjes bij fransen zijn 's middags en duren lang. We waren inderdaad om 12 uur uitgenodigd en dachten rond een uurtje of 3 wel weer thuis te zijn. Juist ja. Niet dus. Alle ingredienten waren aanwezig om om half 1 al toeterlampion te zijn, pastis, whiskey, cognac, wat je maar kon verzinnen, het kwam op tafel als aperitief. Daarna hebben we zitten smullen van 5 gangen, het ene nog lekkerder dan het andere.
Wat nou bijzonder was, is dat onze buren ook de oorspronkelijke eigenaars van ons huis hadden uitgenodigd. Het huis en de landerijen is 500 jaar lang in handen geweest van één en dezelfde familie. Tot het moment dat ze in 2004 voor de behandeling van een ernstig ziek familielid het nodig vonden het landgoed te verkopen.
De dame in kwestie heeft ons urenlang de historie van het huis verteld, bijzonder leuk om te horen. Ze had ook foto's van vroeger meegenomen.

Er is wel het één en ander veranderd in de tijd. Het trappetje naast de voordeur is niet meer, de groentetuin heeft plaats gemaakt voor het zwembad en het is nogal wat groener geworden. Maar wat niet is veranderd zijn de 2 enorme bomen bij onze voordeur. Je ziet ze nauwelijks op de foto, maar ze waren er wel al. Ze zijn geplant voor 2 zonen die in 1914 opgeroepen zijn als soldaat om te gaan vechten in de eerste wereldoorlog. De bomen worden sindsdien liefdevol gekoesterd, beide zonen zijn namelijk nooit meer teruggekeerd van het front.