Rijdende kerstboom

Veertig kilometer stond er op de teller toen ik wegreed. Inderdaad, spiksplinternieuw karretje. Te leen, van mijn kleine zus. Het is wel even wennen als je de blauwe buffel gewend bent. Bij gas word je in je stoel gedrukt, bij remmen zit je met je neus tegen de voorruit. Het is een heel andere beleving.

Overal knipperen lampjes en gaan metertjes wild heen en weer. Ik heb werkelijk geen idee waar dat allemaal voor dient en dat hou ik ook maar zo. Kijk, bij de buffel is alles simpel, olielampje, benzinelampje en dat is het zo ongeveer, dat kan ik allemaal nog net bevatten.

Eén van die nieuwerwetse dingen die geheel automatisch bediend worden is het aan- en uitgaan van de koplampen. Praktisch wel, rij je een tunnel is dan gaan de lampen aan, je raadt het al, rij je er weer uit dan gaan ze geheel uit zichzelf weer uit. Het bestaat al veel langer, dat weet ik, maar voor mij was dit een geheel nieuwe ervaring. Het blijkt nu dat die sensoren een beetje nerveus zijn ingesteld. Ik rij vanochtend op de ring van Antwerpen, wie die weg kent weet dat er om de paar honderd meter een brug over de snelweg hangt, van kleine voetgangersbruggetjes tot vierbaanswegen. Nu blijkt de sensor bij elk bruggetje, hoe klein dan ook, te denken dat er een tunnel ingereden wordt. Dus die hele ring lampen aan ... lampen uit ... lampen aan ... lampen uit. Ik leek wel een rijdende kerstboom.

Maar, eerlijk is eerlijk, het was supercomfortabel. Of ik hem zou willen ruilen met de buffel? Zeer verleidelijk, maar dat gaat me te ver, na al die jaren van trouwe dienst.