De maat is vol

Alweer twee dagen geleden zaten we zoals wel vaker naar "de wereld draait door" te kijken. Beetje bijhouden wat er zoal speelt in Nederland.  Alleen werd de uitzending halverwege plots afgebroken. We hadden om onverklaarbare redenen geen satelietontvangst meer.

Onze schotel staat ver weg, verscholen tussen de struiken. Dat gaat wel goed, zolang je niet de zaak moet afstellen. Het grote probleem is dat je vanaf die plek de TV niet ziet en dus ook niet de kwaliteit van het ontvangen signaal. Als dat toch moet gebeuren gaat dat als volgt.

We nemen elk een telefoon en bellen elkaar. Bert staat aan de schotel te draaien, ik sta naar de TV te kijken. We krijgen daar altijd maffe gesprekken door. "En nu?" "Ja, nee, 83, stop, nee, terug, ho, terug, ..." "Ja daar kan ik niks mee, en nu" "Bijna, nee toch niet, nu, 63". Goed, zo gaat dat een tijdje door tot we er alletwee schoon genoeg van krijgen en we maar genoegen nemen met wat er op dat moment wel gelukt is.

En dat tafereeltje heeft zich dus weer afgespeeld. Niet door een windvlaag, maar door een kudde koeien die zo nodig hun rug moesten schuren tegen de schotel. Bovendien is Les Fontanelles weer eens in Artis veranderd door de achtergelaten kadootjes van de dames. En tot  mijn woede hebben ze de grote lavendelstruik van de rotonde half opgegeten.

Hier moet iets gebeuren, nu is de maat vol.