Wat ik niet had verwacht is dat de spreekwoorden zo totaal anders zouden zijn. Die heb ik moeten leren. Ik heb zelfs van vrienden nog het spreekwoordenboek cadeau gekregen. Het is dat ik het nu niet één twee drie kan vinden, anders had ik jullie op een paar goeie getrakteerd. Maar in de loop der jaren heb ik ze niet uit een boek geleerd, maar gewoon op straat. Ook wel een beetje gevaarlijk overigens, het zijn niet altijd de meest nette spreekwoorden die blijven hangen, ik zal de eerste die ik leerde hier dus maar niet citeren.
Op school, toen ik twaalf was, kregen we bij elke Franse les een paar spreekwoorden die we moesten proberen te onthouden. De leraar Frans, mijnheer Coulier, ik zie hem nog zo voor me, deed zijn uiterste best om ons voor te bereiden op het Franstalige leven. Hij stond bekend als de strengste leraar van de school, niet iemand om geintjes mee uit te halen. Waarom dat zo was is voor mij altijd een raadsel gebleven. Je kreeg het mee uit de overlevering, hoewel niemand dat ooit zelf had ervaren. Net zoiets als die apen in de kooi. Ik kon toen nog niet vermoeden dat ik later dat Frans nodig zou hebben en hoewel ik niet bepaald een beroerde leerling was, is er bar weinig blijven hangen van die spreekwoorden.
Maar nu ik ze dus weer nodig heb denk ik regelmatig terug aan mijnheer Coulier en het bloed, het zweet en de tranen wat Frans leren kostte. Ik kan niet anders dan hem er dankbaar voor zijn, hij heeft zijn best gedaan. Over het dagelijkse leven praat ik inmiddels wel een aardig mondje mee, maar de spreekwoorden die zal ik opnieuw moeten leren. Elke week een nieuwe, ik begin er meteen vandaag mee.
Partir, c'est mourir un peu.
Waarom deze? Gewoon omdat ik hem zo verschrikkelijk mooi vind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten