Ouwe tatten

Het is weer augustus en dus zijn onze gevreesde gasten weer op het land. Ach welnee, ik heb het helemaal niet over vrienden of gitegasten, die hebben we hier graag. Het gaat over de aoûtat, de oogstmijt.

Dit kleine beestje kan je het leven behoorlijk zuur maken. Je ziet ze niet, je hoort ze niet maar toch zijn ze er. En dan met name de larfjes zijn vervelend. Ze zijn eigenlijk helemaal niet geïnteresseerd in zoogdieren, waaronder wij mensen, maar ze hebben nu eenmaal bloed nodig. Het zijn mini-mini-vampiertjes dus eigenlijk. Geen bloed, dan gaan ze dood. Dus wat doen die krengetjes, zodra je in het hoge gras loopt bespringen ze je en gaan op zoek naar een lekker warm plekje om je lek te steken en je kostbare bloed op te zuigen. Allemaal nog tot daar aan toe, maar het gaat zo verdomd erg jeuken.

Je vraagt je af wat je ertegen kan doen. Om te beginnen, niet door het gras lopen als het koel is. Dus 's ochtends vroeg en 's avonds als het schemert het hoge gras vermijden. Moet je er toch doorheen, dan trek je het liefst laarzen aan, met ernstig gevaar om op Plien en Bianca in Zaai te gaan lijken.

We noemen ze hier "ouwe tatten", spreekt wat makkelijker uit dan aoûtat.