Het zal voor de lezers hier geen verrassing zijn dat ik in België op school heb gezeten. De kleuterschool en lagere school in Sinaai, de middelbare school in Sint-Niklaas. Ik heb daar de richting scheikunde gevolgd, op Sint-Carolus. Een school die erom bekend stond, en staat, dat ze zeer streng was. Niks mocht en alles moest. Dat lijkt een ramp als je het zo hoort, maar het tegendeel was waar. Juist doordat het er allemaal zo streng aan toe ging hadden we met de klasgenoten een hele hechte band, met z'n allen tegen de leiding. Het zesde en laatste jaar zaten we met slechts twaalven in de klas. Serieus, dat was een hele leuke tijd.
Zoals je kan zien op de foto zaten er alleen maar meisjes in die klas. Niet alleen in die klas maar op de hele school liepen er geen jongens rond. Vonden we toen natuurlijk wel jammer, maar misschien was dat maar goed. Ik denk dat ik te veel afgeleid zou geweest zijn, zeker als er een paar van die knappe bij hadden gezeten.
En dan zit ik zo op die foto te kijken en besef met een schok dat ik van de helft van die meiden de naam vergeten ben. Da's toch ook wat. Drie jaar lang hebben we lief en leed gedeeld als tieners en 30 jaar later weet ik eigenlijk niets meer van ze. Behalve dan van mijn beste schoolvriendin, diegene die aan mijn linkerhand zit. O ja, even voor de goede orde voor als je me niet herkent, ik zit midden voor. Ook haar had ik al die tijd niet meer gezien, maar sinds kort hebben we de banden weer aangehaald. En natuurlijk hebben we heel wat jaren in te halen, maar het klikte weer als vanouds.
Het is waar wat ze zeggen, oude liefde roest niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten