La vie en rose

Deze tijd van het jaar loopt er elke dag wel wild in de tuin als we opstaan. Er staat meestal een ree, soms twee, de afgelopen dagen zelfs drie. Ze staan rustig te grazen op een meter of twintig van het woonkamerraam. Je moet wel vroeg op zijn overigens, na acht uur zijn ze meestal verdwenen.

Ik kom er de laatste tijd mijn bed niet meer voor uit, je kan wel bezig blijven. Ik merk dat ik begin te wennen aan al dat moois, vreemd is dat. Niet dat ik het niet waardeer, zo is het ook weer niet, maar al anderhalf jaar is dit onze leefomgeving en zijn we een beetje verwend geraakt denk ik.

Pas als je weer in de stad bent mis je het ineens, de rust, de bloemen, de oude bomen, de stilte, de konijntjes, de vogels, de schone lucht, het gras, de weilanden, de vergezichten en op een dag als vandaag de blauwe lucht en de zon. Beneden hing een dikke mist, terwijl we hierboven genoten van een strakblauwe lucht.

En dan besef je het weer, aux Fontanelles, c'est la vie en rose.