Zon, zee en ...

Ik was op vakantie gisteren. Geheel onverwachts. Ik werd de avond ervoor gebeld door een vriendin, of ik haar niet wilde vergezellen naar een badplaats aan de middellandse zee. Zij ging er naartoe voor werk, ik had de hele dag vrij om op het strand te liggen en wat te flanneren over de boulevard. Of ik daar oren naar had. Wat dacht je?!

Om zes uur 's ochtends al op. Niets voor mij, ik ben een langslaper, maar vooruit, je moet er iets voor over hebben. Om zeven uur waren we al en route, monter en blij. Kopje koffie onderweg om een beetje wakker te worden, of te blijven, wat je wilt. Hele tijd zitten beppen, gezellig, als meiden onder mekaar over vanalles en nog wat. In no time waren we ter plekke. Die no time duurde wel ruim vier uur overigens.

Maar who cares, de zon scheen, het strand was mooi, de zee was warm en helder, er zat een aangenaam briesje, kortom alle ingrediënten waren aanwezig om flink te verbranden in de vijf uur die ik te besteden had. Maar ha! Ik had me goed voorbereid. In mijn hutkoffer zat een tube zonnebrandcrème factor 50. Mij krijgen ze niet klein, want dat ben ik al.

Niet klein, dat klopte, maar wel wit. Ik kwam er achter dat er een witte waas achterbleef na het smeren, uiteraard nadat ik mijn gezicht en rug al gedaan had, dat laatste uiterst moeizaam ook nog. En omdat het goedje waterproof was spoelde het er ook niet af hoe goed ik ook mijn best deed. Daar zat ik dan, in mijn rode bikinietje, met witte vegen. Nog een gelukje dat niemand mij kende daar. Maar het heeft wel geholpen, niks verbrand.

Rond vijven weer in de auto voor de barre tocht terug naar huis. Ik reed, dus wat er nu volgt trek ik mij wel een beetje aan. Nee, ik heb geen brokken gemaakt, zo erg is het nu ook weer niet. Maar hoe dan ook, ergens honderd kilometer voor we thuis waren kreeg de auto het op zijn heupen. Nadat hij allerlei maffe kreten over niet werkende accessoires op het display van het dashboard had uitgekraamd en hij een beetje hobbelig begon te rijden leek het ons verstandig om een parkeerplek op te zoeken en hulp in te roepen. We zijn best wel handig maar die moderne motormanagementsystemen gaat ons petje toch echt te boven.

De depanneur dacht er net zo over, ter plekke viel dit niet te reparenen. Er zat niets anders op dan weggesleept te worden. En zo gebeurde het ook. Ons incluis.

Nou goed, om een lang verhaal kort te maken, we zijn netjes thuisgebracht, met een taxidienst. Het werd wel wat later dan gepland, het was inmiddels rond negen uur 's avonds en de chauffeur moest eerst eten en douchen. Rond middernacht konden we zelf eindelijk onder de douche om daarna, doodop, in bed te rollen.