In Frankrijk is het de gewoonte dat je in hotels en op campings taxe de séjour betaald, toeristenbelasting. Per persoon en per overnachting ben je, afhankelijk van het aantal sterretjes, tussen de halve en anderhalve euro kwijt. Die belasting is geen vrije keuze van de uitbater, hij gaat linea recta in zijn totaliteit naar de gemeentekas.
We reizen al sinds jaar en dag door Frankrijk. We hebben er, voor we er onszelf gevestigd hebben, menig chambre d'hôte en gite bezocht en nog nooit hebben we voor die huurobjecten de taxe de séjour moeten betalen. Dat zal wel toeval zijn want alle toeristische accomodaties kunnen daaraan onderworpen worden door de gemeente. Die bepaalt tenslotte wie en wat er verplicht wordt om de belasting in te houden.
We kregen begin deze maand ineens een schrijven in de bus, dat we per 1 januari 2013 verplicht worden gesteld om de taxe de séjour te gaan innen bij onze huurders. Nou ja, goed, kunnen we inkomen, het is een vorm van fondsen verzamelen om de toeristische attracties hier in de buurt te onderhouden. Zoalng het daar ook terecht komt is het prima wat ons betreft.
Ze zijn alleen één ding vergeten. Ons hoogseizoen is al zo goed als helemaal verhuurd. We adverteren met een prijs die all-in is, geen bijkomende kosten, alles inclusief. Dientengevolge vinden wij dat we de verplichte belasting niet alsnog kunnen vragen aan onze huurders, dat is verre van netjes. En dus hebben we met de hulp van een goede vriendin een keurige brief op poten geschreven aan de communauté dat we niet akkoord gaan met de heffing in 2013 en stellen we voor dat we vanaf 2014 mee gaan doen.
De communauté is een verzameling van 18 gemeenten waaronder ook de onze valt. We twijfelen ernstig of het belang van de burger hier hoog in het vaandel staat. De ene verhoging van de verlaging en vermeerdering van de vermindering op de andere. Benieuwd tot wat dit leidt. Intussen wachten we in spanning op een antwoord van de voorzitter, de burgemeester van Cordes-sur-Ciel.
donderdag 28 februari 2013
woensdag 27 februari 2013
Dikke klei
Ik ben aan het schilderen, de deurposten in dit geval. Het zijn de deuren die uit de oude badkamer en toilet komen. De oude verf moet er eerst bijna helemaal afgehaald worden, het was niet zo heel netjes gedaan namelijk. Dus zorgvuldig schuren en er komt hier en daar wat houtplamuur aan te pas, het is nog een hele klus.
Ik doe voorlopig alleen de deurposten, de deuren zullen ook wel eens moeten, maar dat is zo'n typisch klusje voor als het wat warmer is, daar is absoluut geen haast mee. Als ik die een beetje schoonmaak kunnen ze er nog wel even mee door.
De reden dat ik nu alleen het hoognodige doe is de temperatuur. Ik heb de verf al in de buurt van de kachel gezet zodat ze niet al te koud is. Koude verf smeert heel moeilijk uit en vloeit niet lekker open waardoor je schilderwerk niet echt strak wordt. Maar ondanks de voorverwarmde verf is het lastig werken. De verf mag dan wel niet koud zijn, de deurpost is dat wel degelijk. Zodra je je kwast erop zet verandert de verf in een soort van dikke klei.
Maar we geven ons niet zo snel gewonnen, we gaan gewoon door. We doen er misschien wat langer over om het netjes te krijgen maar dat moet dan maar.
Nu wel een beetje oppassen. Het drogen duurt ook wat langer, dus niet er tegenaan lopen de komende dagen.
dinsdag 26 februari 2013
Permis de conduire, part deux
Vandaag de préfecture maar eens gebeld of er al nieuws is over onze aanvraag voor Franse rijbewijzen:
- Préfecture Albi bonjour
- Bonjour et ies hier Meert hier, ik ... huh ... bellen om ... huh ... rijbewijs Nederlandisch voor Frans
- Ah moment, ik verbind u door met de afdeling rijbewijzen
(meanwhile some light music)
- Afdeling rijbewijzen bonjour
- Bonjour et ies hier Meert hier, ik bellen om ... huh ... rijbewijs vergunning Nederland ruilen Frans, ik waren bij u twee week geleden voor vraag en papieren invul afgeef en toen probleem met ... huh ... papieren ... huh ...
- Wat was uw naam?
- Meert
- Hm, die naam zegt mij iets, ik ben daar zojuist nog mee bezig geweest (HA! JOEPIE). Meert, dat is uw meisjesnaam?
- Oui
- U gebruikt dus niet de naam van uw man?
- Non
- Ah ... bon (met een vreemd ondertoontje) ... momentje nog
(more light music)
- Ik heb hier uw aanvraag, alles is in orde, u kunt het donderdag komen ophalen
- Dat fantastiek is! En mijn man, hij ook ophalen rijbewijs?
- Wat is zijn naam?
- van Rijn
- Hm ... nee ... die kan ik niet vinden. Weet u zeker dat dat ook is aangevraagd?
- Ja natuurlijk, is moment identiek gevraag ook. Zelfs bewijs dokter aanhanger bij in formulieren.
- Vreemd, momentje nog.
(geen light music deze keer, vast bandje vergeten aan te zetten. Hoop gebabbel op de achtergrond, over vanalles en nog wat, behalve over rijbewijzen, tot na geruime tijd een stem zegt: "Hee, de hoorn ligt ernaast?", gevold door "Merde")
- Oui, allo, nee ik kan de aanvraag van uw man niet vinden. Maar het komt wel goed, kom het donderdag maar ophalen, of nee, doe maar vrijdag voor alle zekerheid.
Het komt dus allemaal wel in orde. Ik verbaas me wel een beetje over de chaos. Rijbewijzen raken zoek, dossiers verdwijnen, je zou denken dat zoiets goed georganiseerd is. Niet echt. Maar het moet gezegd, ze zijn uiterst behulpzaam en geduldig, en dat is minstens zo belangrijk.
maandag 25 februari 2013
Opruiming
En klaar! Alle platen zitten er in. De kleine slaapkamer, de hal, tot de laatste beetjes aan toe, het is af. Vanaf nu wordt het een week lang troep en stof maken. Maar niet gejammerd, het moet gebeuren.
We kunnen nu eindelijk gaan opruimen en de restantjes weggooien. Ik bewaar namelijk alles zolang ik niet klaar ben. Tot de laatste snipper wordt apart gezet, je weet maar nooit waar het goed voor is. Ik heb er mijn voordeel mee gedaan, echt waar. Soms kom je een stukje te kort, zeker in de eerste laag gips is dat niet erg, dat zie je toch niet meer terug als laag twee erop zit.
Met alle rommel zullen we binnenkort toch wel weer eens langs de déchetterie moeten. Onze privé milieustraat, de sechoir, begint aardig vol te raken alweer. Ongelooflijk wat een mens al niet aan afval produceert.
We kunnen nu eindelijk gaan opruimen en de restantjes weggooien. Ik bewaar namelijk alles zolang ik niet klaar ben. Tot de laatste snipper wordt apart gezet, je weet maar nooit waar het goed voor is. Ik heb er mijn voordeel mee gedaan, echt waar. Soms kom je een stukje te kort, zeker in de eerste laag gips is dat niet erg, dat zie je toch niet meer terug als laag twee erop zit.
Met alle rommel zullen we binnenkort toch wel weer eens langs de déchetterie moeten. Onze privé milieustraat, de sechoir, begint aardig vol te raken alweer. Ongelooflijk wat een mens al niet aan afval produceert.
zondag 24 februari 2013
Moeilijkste laatst
Elke keer denk ik dat ik het vandaag wel af krijg, dat het nog maar een uurtje of zo kost, het zijn tenslotte maar een paar stukjes gips nog, wat stelt het nu helemaal voor. Ik kan je vertellen, meer dan je denkt. Ik heb natuurlijk de lastige stukken tot het laatste bewaard. Alle makkelijke zijn al klaar dus veel keuze heb ik nu niet meer.
Wat nog rest zijn de stukken plaat die moeten aansluiten tegen de oude muur. Die muur bestaat uit grote gestapelde stukken rots, onnodig om te vertellen dat die muur alles behalve recht is. Voor je de gipsplaat kan vastschroeven moet ze dus helemaal afgetekend worden om ze zo goed en kwaad als kan te laten aansluiten.
Dat aftekenen doe ik als volgt. Ik zet een vertikale streep tegen de muur waarlangs ik de plaat provisorisch vastschroef, zo weet ik dat ze loodrecht komt te hangen. Dan meet ik de grootste afstand tussen de zijkant van de plaat en de muur. Vervolgens pak ik een duimstok en zet een potlood ter hoogte van die net gemeten grootste afstand. Ik laat de duimstok horizontaal langs de muur van boven naar beneden glijden waardoor een potloodlijn op de plaat getekend wordt. Alles wat dan nog rest is met een zaag de lijn volgen. Het resultaat zie je op de foto.
Het geeft niets als je het niet helemaal begrijpt, ik weet ook niet zo goed hoe ik dit moet uitleggen. Ik zal er eens een filmpje van maken en het op youtube zetten of zo. Maar dan moet ik wel opschieten, morgen doe ik dit voor het laatst, hoop ik.
Wat nog rest zijn de stukken plaat die moeten aansluiten tegen de oude muur. Die muur bestaat uit grote gestapelde stukken rots, onnodig om te vertellen dat die muur alles behalve recht is. Voor je de gipsplaat kan vastschroeven moet ze dus helemaal afgetekend worden om ze zo goed en kwaad als kan te laten aansluiten.
Dat aftekenen doe ik als volgt. Ik zet een vertikale streep tegen de muur waarlangs ik de plaat provisorisch vastschroef, zo weet ik dat ze loodrecht komt te hangen. Dan meet ik de grootste afstand tussen de zijkant van de plaat en de muur. Vervolgens pak ik een duimstok en zet een potlood ter hoogte van die net gemeten grootste afstand. Ik laat de duimstok horizontaal langs de muur van boven naar beneden glijden waardoor een potloodlijn op de plaat getekend wordt. Alles wat dan nog rest is met een zaag de lijn volgen. Het resultaat zie je op de foto.
Het geeft niets als je het niet helemaal begrijpt, ik weet ook niet zo goed hoe ik dit moet uitleggen. Ik zal er eens een filmpje van maken en het op youtube zetten of zo. Maar dan moet ik wel opschieten, morgen doe ik dit voor het laatst, hoop ik.
zaterdag 23 februari 2013
Sla met brood
Toen we de oude badkamer ontmanteld hebben zijn we zorgvuldig te werk gegaan om nog wat onderdelen te kunnen hergebruiken. Zonde om spullen die nog heel zijn weg te gooien, toch? Zo hebben we de wastafel, douchebak en douchedeur weten te redden.
Douchebak en wastafel zijn al lang en breed gemonteerd in de badkamer van de logeerkamers. Het was de bedoeling om ook de douchedeur daar weer te monteren maar we zien er toch maar van af. Hij past daar niet echt goed. De deur draait naar buiten open en de badkamer is daar iets te krap voor. Dat is dus niet echt handig.
We dachten even aan een gordijn, zo'n ding wat door de luchtstroom tegen je nat lijf gaat plakken. Maar zeg nu zelf, dat is het toch ook niet echt. Bovendien voorzie ik dat het water in stralen langs de rand van de douchebak op de grond gaat belanden dan. Dus maar op stap gegaan vandaag voor een andere deur, een ander model, eentje die wel past in het krappe badkamertje.
Het is er één met een schuifdeur geworden. Het enige nadeel, de opening is niet al te groot, je moet niet megadik zijn of je past er simpelweg niet doorheen. Ik denk dat we maar sla met brood moeten gaan serveren in het vervolg.
Douchebak en wastafel zijn al lang en breed gemonteerd in de badkamer van de logeerkamers. Het was de bedoeling om ook de douchedeur daar weer te monteren maar we zien er toch maar van af. Hij past daar niet echt goed. De deur draait naar buiten open en de badkamer is daar iets te krap voor. Dat is dus niet echt handig.
We dachten even aan een gordijn, zo'n ding wat door de luchtstroom tegen je nat lijf gaat plakken. Maar zeg nu zelf, dat is het toch ook niet echt. Bovendien voorzie ik dat het water in stralen langs de rand van de douchebak op de grond gaat belanden dan. Dus maar op stap gegaan vandaag voor een andere deur, een ander model, eentje die wel past in het krappe badkamertje.
Het is er één met een schuifdeur geworden. Het enige nadeel, de opening is niet al te groot, je moet niet megadik zijn of je past er simpelweg niet doorheen. Ik denk dat we maar sla met brood moeten gaan serveren in het vervolg.
vrijdag 22 februari 2013
Ontmoederen
Als het klopt wat ze voorspellen dan was het vandaag de laatste dag met mooi weer, dan is het morgen afgelopen met het feest, dan krijgen we over een paar dagen weer sneeuw.
Sneeuw?!? Ja zeg, zitten we daar op te wachten? Niet echt moet ik zeggen. We begonnen na een lange periode van mist net een beetje te wennen aan de warme zonnestraaltjes, dus ergens hopen we stiekem dat de voorspelling er flink naast zit. Maar toch merk je wel dat er verandering in de lucht zit. Het was vandaag dan wel de hele dag zonnig, er zat wat meer wind en het was een frisse wind.
Er lag al geruime tijd een stapel mest op me te wachten. De bedoeling is dat die in de groententuin terecht komt, maar daarvoor moet die wel omgespit worden. Ik had een paar dagen terug al een poging gewaagd maar toen was het nog hopeloos. Dikke klodders modder bleven aan je schoenen en aan je schop plakken, de grond was nog veel te drassig toen. Omdat het er naar uit ziet dat het vandaag de laatste kans was ben ik met de zware klus gestart.
Alles in één keer is geen doen. Het is te zeggen, het zou wel kunnen, maar dan weet ik zeker dat mijn rugspieren morgen ernstig gaan tegenspartelen en ik ofwel met pijnstillers aan de slag moet of op de bank moet gaan zitten tot het over is. Geen van beide opties lijkt me erg aantrekkelijk, beter gedoseerd dit werkje aanpakken.
Ik heb ongeveer een derde klaar gekregen. Ondanks dat de grond al veel droger is blijft het een zware klus. Ik was best wel moe na een paar uur ploeteren. Maar we komen er wel, langzaam maar zeker. Ik zal alleen wel weer even moeten wachten op de volgende zonnige periode. In de tussentijd kan ik op mijn gemakje ont-moe-deren.
Sneeuw?!? Ja zeg, zitten we daar op te wachten? Niet echt moet ik zeggen. We begonnen na een lange periode van mist net een beetje te wennen aan de warme zonnestraaltjes, dus ergens hopen we stiekem dat de voorspelling er flink naast zit. Maar toch merk je wel dat er verandering in de lucht zit. Het was vandaag dan wel de hele dag zonnig, er zat wat meer wind en het was een frisse wind.
Er lag al geruime tijd een stapel mest op me te wachten. De bedoeling is dat die in de groententuin terecht komt, maar daarvoor moet die wel omgespit worden. Ik had een paar dagen terug al een poging gewaagd maar toen was het nog hopeloos. Dikke klodders modder bleven aan je schoenen en aan je schop plakken, de grond was nog veel te drassig toen. Omdat het er naar uit ziet dat het vandaag de laatste kans was ben ik met de zware klus gestart.
Alles in één keer is geen doen. Het is te zeggen, het zou wel kunnen, maar dan weet ik zeker dat mijn rugspieren morgen ernstig gaan tegenspartelen en ik ofwel met pijnstillers aan de slag moet of op de bank moet gaan zitten tot het over is. Geen van beide opties lijkt me erg aantrekkelijk, beter gedoseerd dit werkje aanpakken.
Ik heb ongeveer een derde klaar gekregen. Ondanks dat de grond al veel droger is blijft het een zware klus. Ik was best wel moe na een paar uur ploeteren. Maar we komen er wel, langzaam maar zeker. Ik zal alleen wel weer even moeten wachten op de volgende zonnige periode. In de tussentijd kan ik op mijn gemakje ont-moe-deren.
donderdag 21 februari 2013
Blessuretijd
Vandaag is in blessuretijd dan toch nog de tweede slaapkamer klaar gekomen. Heel veel was het niet dat er nog moest gebeuren, maar zowel gisteren als eergisteren was ik dus vroegtijdig gedwongen om te stoppen zoals jullie hier hebben kunnen lezen. Vandaag tot onze grote opluchting zonder ongelukken verder kunnen werken.
En dus kan er nu begonnen worden aan het plamuren-schuren klusje. Niet bepaald iets om naar uit te zien, maar het zal moeten gebeuren voor we verder kunnen. Morgen is er nog niets aan de hand, dan staat plamuren op de agenda, dat maakt nog geen troep. Maar de dag erna, als de plamuur gedroogd is moet er geschuurd gaan worden en komt het hele huis weer onder een laag stof te zitten. Wat je ook doet, het valt niet te voorkomen. We gaan het wel proberen hoor, buitendeuren wagewijd open, binnendeuren afgeplakt met tape en dan hopen dat het stof beperkt blijft.
Nog een reden om het stof te beperken is dat we de eerste slaapkamer al een beetje hebben ingericht. Ik weet het wel, het is niet bijster slim maar ja, het is wel heel erg leuk om te zien hoe het eruit ziet met de meubels er in. En dat valt bepaald niet tegen.
woensdag 20 februari 2013
Gaat lekker zo
Ik kap ermee, het is mooi geweest, ik ga stilletjes in een hoekje zitten en beweeg me niet meer tot het over is. Nu heb ik me verdorie wéér verwond. Het waren de laatste stukjes gips, een paar snippers nog maar die ik nog snel even tegen de muur wou schroeven, en toen vond ik dat ik zonodig in mijn linkerhand moest schroeven.
Ik heb het weer niet met opzet gedaan, het gebeurde vanzelf. Ik schoot in mijn haast uit met de accuboor en in plaats van met het bitje de schroef aan te draaien ging het pardoes mijn wijsvinger in. Het leek in eerste instantie niets te zijn, maar blijkbaar dacht die vinger na een paar seconden dat het toch wel nodig was om wat druppels bloed eruit te persen. Er zat een gaatje ongeveer ter grootte van het bitje, gelukkig niet de diepte want dan was het er helemaal doorheen geweest, zo dik is mijn vinger niet tenslotte. Nou ja, inmiddels is hij wel iets dikker dan normaal, er staat een keurig roodblauw bultje op. Ach, het kleurt mooi bij mijn voet.
Ik geloof niet in toeval, alles gebeurt voor een reden, alles is voorbestemd. Het was dus onvermijdelijk. Ik durf te wedden dat als ik ga uitzoeken hoe mijn bioritmecurves in elkaar zitten op het moment, er een serieus dipje in te zien zal zijn. Het enige wijze wat ik kan doen is me een paar dagen koest houden. Ik voorspel je, dat gaat niet lukken.
dinsdag 19 februari 2013
Lekker gekoeld
Ik zit hier te typen, één pootje in de lucht, voet verpakt in een icepack, dikke bult blauwe erop.
Het is mijn eigen schuld, ik weet het wel. Maar zeg nu zelf, wie gaat er nou met veiligheidsschoenen aan staan werken? Ik niet in ieder geval. Welnee, ik doe dat op mijn slofjes, zoals het hoort. Het gaat toch altijd goed?
Dat ging het ook, tot vandaag. Ik was weer eens met gipsplaten bezig. Ja echt, alweer. Maar ik zweer je, het zijn de laatste, we hebben er schoon genoeg van. Die krengen zijn zwaar en onhandelbaar groot. We hebben er al zoveel verwerkt dat we onvoorzichtig aan het worden zijn. Nou ja, we, ik vooral, ik let niet zo goed op, zeker niet als ik wat moe begin te worden.
De muren waar ik nu mee bezig ben zijn twintig cm hoger dan de lengte van een gipsplaat. Niet erg, ik plak er gewoon een stuk aan vast. Plakken, het is te zeggen, ik schroef de hele plaat zo hoog mogelijk zodat die mooi tegen het plafond aansluit en dan schroef ik er nog een klein stukje aan de onderkant tegenaan. Dat doe ik zo omdat ik de eerste laag net andersom doe, dus de hele plaat tegen de vloer en dan een klein stukje erboven. Op die manier krijg je meer stevigheid. Het probleem is wel dat je voor die tweede laag de zware plaat omhoog moet tillen en tegelijk vast moet schroeven. Het feit wil dat ik maar twee handen heb en dat is er één te weinig voor dit werkje. Ik zou natuurlijk hulp kunnen inroepen, maar ik klus graag in mijn eentje en bovendien staat de helper het meerendeel van de tijd te wachten tot ik weer eens zover ben. Niet zo handig dus.
Maar ik heb er een truuk op verzonnen om het toch alleen te kunnen doen. Ik leg twee kleine stukjes plaat op de vloer, daarop een houten plank op zijn kant en daarop past precies de gipsplaat. OK, je moet een beetje oppassen dat die smalle plank niet omvalt want dan gebeuren er ongelukken. En dat is nu juist wat er vandaag gebeurde.
De gipsplaat stond bovenop het houten plankje wat op zijn kant stond maar ze paste er net niet tussen, ze was een milimeter te hoog. De plaat moest er weer vanaf, alleen klemde ze tussen plankje en plafond. Dus ik geef er een vakkundig rukje aan en ... BAM, de hele constructie kukelt om en komt met een enorme dreun bovenop mijn voet terecht. AUW!!
Ik laat alle krachttermen hier maar even achterwege. Ik ben naar de vriezer gehinkeld, heb een koelzak voor wijn eruit gehaald en mijn voet erin gestoken om de zwelling tegen te gaan. Het hielp. Waar een wijnkoeler al niet goed voor kan zijn.
De wijn, die hebben we maar ongekoeld opgedronken.
maandag 18 februari 2013
Waggel waggel
Er wordt hier gewaggeld, en niet zo'n beetje. De dames lopen op alle dagen, ze zijn niet meer zo snel op het moment, die dikke buiken hangen ernstig in de weg.
Ik heb het over onze buur-ooien. Die zijn zo zwanger als je maar kan zijn. De eerste zullen over een weekje wel een lammetje gaan krijgen als alles goed gaat, sommige zelfs twee.
Ik vind het maar wat spannend. In de buurt loopt het al vol met jonge bolletjes wol, maar de "onze" zijn laat. Ik heb dat eerder uitgelegd hier, het heeft alles te maken met het feit dat meneer een tijdje is weggehouden van de vrouwtjes, ze hebben een beetje aan geboorteplanning gedaan zeg maar.
Maar binnenkort is het eindelijk zover, dan wordt het feest. Niks mooier dan dartelende en mekkerende lammetjes in de wei die naarstig op zoek zijn naar hun eigen moeder om hun uiers leeg te zuigen. We worden door de buurman op de hoogte gehouden van de komende bevallingen, dus over niet al te lange tijd verwen ik jullie met een stapel foto's van de kleintjes. Ik word van het vooruitzicht alleen al helemaal vrolijk.
zondag 17 februari 2013
Keuring op komst
We beginnen zo langzaam maar zeker eens na te denken over die keuring, je weet wel, die classificatie van de gite. Je kan één tot vijf sterren scoren, afhankelijk van de grootte en de kwaliteit van je optrekje. Dat wil zeggen, het is afhankelijk van hoe goed de gite is uitgerust.
We hebben onze gite zodanig gebouwd en ingericht zoals wij zelf een vakantieverblijf graag zouden willen aantreffen. Goed meubilair, uitstekend slaapcomfort, ruim opgezet, alles aanwezig wat betreft beddengoed, handdoeken, theedoeken, goed uitgeruste keuken, comfortabel tuinmeubilair, schoonmaken door de huurder bij vertrek hoeft niet, kortom, alles waarvan wij denken dat een vakantieverblijf ten goede komt. Het kost overigens net zoveel moeite om het goed te doen dan om het slecht te doen, dus waarom niet voor het goede gaan, nietwaar?
En nu zit ik zo de lijst van de keuring even door te kijken en vinkjes te zetten bij waar ze op letten. We hadden ergens verwacht dat we wel wat extra zaken zouden moeten aanschaffen voor een extra sterretje, maar nee, eigenlijk hebben de keuringsinstanties toch wel een beetje hetzelfde in gedachten bij een goede gite als wij, nagenoeg alles is er al.
Het enige is dat we de metalen auping bedbodems moeten vervangen door houten exemplaren. Vraag me niet waarom, maar het is een eis, zonder dat komen ze niet eens langs. Toch wel een beetje vreemd.
We hebben onze gite zodanig gebouwd en ingericht zoals wij zelf een vakantieverblijf graag zouden willen aantreffen. Goed meubilair, uitstekend slaapcomfort, ruim opgezet, alles aanwezig wat betreft beddengoed, handdoeken, theedoeken, goed uitgeruste keuken, comfortabel tuinmeubilair, schoonmaken door de huurder bij vertrek hoeft niet, kortom, alles waarvan wij denken dat een vakantieverblijf ten goede komt. Het kost overigens net zoveel moeite om het goed te doen dan om het slecht te doen, dus waarom niet voor het goede gaan, nietwaar?
En nu zit ik zo de lijst van de keuring even door te kijken en vinkjes te zetten bij waar ze op letten. We hadden ergens verwacht dat we wel wat extra zaken zouden moeten aanschaffen voor een extra sterretje, maar nee, eigenlijk hebben de keuringsinstanties toch wel een beetje hetzelfde in gedachten bij een goede gite als wij, nagenoeg alles is er al.
Het enige is dat we de metalen auping bedbodems moeten vervangen door houten exemplaren. Vraag me niet waarom, maar het is een eis, zonder dat komen ze niet eens langs. Toch wel een beetje vreemd.
zaterdag 16 februari 2013
Knoppenexplosie
Ineens is de mist verdwenen, regent het niet meer, is de kou uit de lucht en schijnt de zon alsof ze er nooit meer mee gaat ophouden. Goed, de zon schijnt altijd, boven de wolken dan, het is alleen de vraag wanneer je haar te zien krijgt.
Vandaag kon je haar zien en voelen. Ze scheen vanochtend vroeg al door het slaapkamerraam naar binnen toen we wakker werden. Het was een dag om buiten bezig te zijn. Er zijn een paar plekjes rond het huis die wat aandacht nodig hebben. De border tegen de voorkant van het huis, het perkje onder de vijg en de rozen aan de oostkant moeten worden gefatsoeneerd en bemest. Eigenlijk komt het erop neer dat we alles eruit halen, behalve de rozen, en er nieuwe beplanting in zetten. Als we het nu niet doen zijn we te laat, het kan snel gaan nu.
De eerste tekenen van groei zijn er alweer, de sering, vijg, climatis en rozen staan alweer volop in de knop. Nog even en alles is weer fris lentegroen.
vrijdag 15 februari 2013
Hij doet het!
En hij doet het! Het was nog maar een klein klusje eigenlijk. Een paar draadjes aansluiten, wat domotica ertussen en klaar.
Wel mooi spul die domotica. Geen lelijke schakelaars in de muur, geen draden die weggewerkt moeten worden. Alles wat je nodig hebt is een kleine afstandsbediening waarmee alle lampen apart aan en uit kunnen en ook nog eens gedimd kunnen worden.
Ik vond op zolder nog een foto van vroeger. Kijk, die kleine, dat ben ik, in mijn moeders armen. Die kroonluchter, dat is diegene die hier nu boven de tafel hangt te pronken. Ik heb nog even overwogen om dezelfde foto na te maken, maar ik geloof dat mijn moeder me niet meer boven haar hoofd kan tillen. Hoewel ik nog steeds een kleintje ben, ben ik toch ietsje te zwaar geworden.
Over vroeger gesproken, een kroonluchter was speciaal bedoeld om het weinige zonlicht wat er binnen kwam te weerkaatsen. De kristallen pegels gaan dan mooi glinsteren. Vandaag was het voor het eerst dat we dat in onze eigen woonkamer konden aanschouwen. Het zonlicht kwam door het raam op de eerste verdieping en viel recht op de luchter. En inderdaad, zeer fraai.
donderdag 14 februari 2013
Hij hangt
Alweer een hele tijd terug heb ik wel eens verteld over de kroonluchter en zijn historie. Dat hij een huwelijkscadeau was aan mijn ouders, aanstaande 20 juni alweer 55 jaar geleden. Welnu, vandaag hebben we hem opgehangen.
Het klinkt simpeler dan het is. Je komt hier niet meer bij het plafond, dat bevindt zich namelijk vijf meter boven de vloer. Een laddertje, daar red je het niet mee, zeker omdat de luchter natuurlijk pal boven de tafel moet komen te hangen. De enige manier om dat voor elkaar te krijgen is de steiger binnen opbouwen.
Maar voor we dat konden doen moest er eerst bepaald worden waar exact de tafel komt te staan en waar het midden van die tafel is. Als hij eenmaal hangt valt er niet meer te corrigeren, dus het moest wel zorgvuldig gebeuren. Een kruisje op de vloer getekend, daarna de steiger op geklommen en met een schietlood een kruisje op het plafond gezet.
Wel wiebel dat ding. De zijsteunen pasten er niet aan binnen en zonder gaat die steiger onder de minste geringste beweging heen en weer. De anti-val-railing paste er ook al niet op, dus erg veilig was het allemaal niet echt. Maar he, gewoon een kwestie van een beetje oppasen en niet vallen. Simpel.
Hij hangt, nog niet aangesloten, maar dat komt morgen wel. Na bijna drie jaar in een doos kan dat best nog wel een dagje wachten.
woensdag 13 februari 2013
FLITS!
Heb je wel eens pasfoto's laten maken in een hokje? Je weet wel, met zo'n gordijntje ervoor. Ze staan hier naast de supermarkt in het winkelcentrum. Ik had dus voor dat rijbewijs wat we misschien ooit eens gaan krijgen twee recente foto's nodig. Ik had er nog eentje liggen, maar of die nou recent te noemen is ... nah.
Ik herinner me nog dat die gemaakt werd. Hoe oud zal ik geweest zijn, vijf, misschien zes. De vier foto's werden één voor één genomen. Ik had ruim de tijd om verschillende gekke bekken te trekken. Vreemd dat zoiets blijft hangen en je je dat zelfs na 44 jaar nog herinnert.
En nu zat ik dus weer in dat hokje. Het was als een déja vue. Ik had de neiging om weer gekke bekken te gaan trekken. Ik heb me maar ingehouden, de mevrouw van de rijbewijzen had het vast niet goed gevonden.
Nee, het moet serieus tegenwoordig, je mag amper nog lachen. Geen tanden, wel oren, voor je het weet lijk je op de eerste de beste boef. Twee muntstukken van twee euro in de gleuf geduwd, even gekeken of mijn haar een beetje goed zat, met oren, en achter het gordijntje verdwenen. Het draaistoeltje op de goede hoogte gezet zodat mijn ogen op de juiste plek terecht kwamen, mijn liefste glimlach opgezet, zonder tanden, en de keuze gemaakt voor vier kleurenpasfoto's.
FLITS! FLITS! Twee opnames, twee keer dezelfde. Ik wist niet zo goed welk ander gezicht ik zo snel had moeten opzetten. De keuze was dus ook gemakkelijk, het maakte niet uit, ik stond op allebei even beroerd.
Nou ja, het maakt me eerlijk gezegd weinig uit, zo lang we die rijbewijzen maar krijgen ben ik al lang blij.
dinsdag 12 februari 2013
Rijbewijsperikelen
En zo zaten we dus bij préfecture om ons Nederlands rijbewijs in te ruilen voor een Frans. De ontvangstruimte zal boordevol met wachtenden, dit kon wel eens een hele tijd gaan duren. Alle stoeltjes waren bezet, dan maar staan.
Hoewel, na amper twee minuten waren we al aan de beurt. Blijkaar zat de meerderheid te wachten op het loket voor een carte grise van een auto. Dat viel dus mee. We zeiden nog tegen elkaar, als de rest nu ook zo vlot gaat hebben we niks te klagen.
We hadden ons goed voorbereid. In ons mapje zat alles wat we nodig hadden. De oude rijbewijzen, twee volledig ingevulde aanvraagformulieren, twee pasfoto's, een kopie van onze paspoorten, een retourenvelop voor aangetekend schrijven, een bewijs van domicilie en een bewijs van residentie.
Die twee laatste zijn in Frankrijk een beetje lastig. Ze kennen hier geen bevolkingsregister, je toont met een nota van het elektriciteistbedrijf aan dat je hier een huis hebt. Voor een bewijs van residentie stap je naar de burgemeester, die vertel je sinds wanneer je hier woont en hij laat alles keurig op een briefje typen door de gemeentesecretaris, ondertekent dat en zet er een vette stempel op. Klaar.
Maar je voelt hem al, de ambtenaar zag een probleem. Ze wist niet helemaal zeker of die twee wel aantoonden dat we hier al minstens zes maanden wonen. Bovendien wist ze ook niet wat we dan wél moeten overleggen om dat aan te tonen. Tja, zo maken ze het er niet bepaald doorzichtig en gemakkelijk op, niet voor ons maar ook niet voor de vriendelijke ambtenaar.
Ze heeft alle formulieren ingenomen en onze rijbewijzen teruggegeven. We worden gebeld met wat we nog meer moeten overleggen. Wanneer? Over één à twee maanden. WAT???
maandag 11 februari 2013
A, B en E
We zitten hier in the middle of nowhere, zoals dat in goed nederlands heet. Hoog op onze heuvel, met de dichtst bijzijnde buren een goeie driehonderd meter verderop, de lokale supermarkt op tien kilometer en de bakker iets minder, maar nog steeds ver genoeg om niet lopend of fietsend daarheen te kunnen. Een auto is hier een absolute noodzaak, een rijbewijs ook. En dat rijbewijs, dat verloopt over een paar weken. Hoogste tijd om het te gaan inruilen voor een Frans dus.
Mijn wederhelft zijn rijbewijs verloopt nog bijlange niet, maar een vriend vertelde ons dat je toch maar beter je rijbewijs kan laten omruilen. Mocht je je buitenlands rijbewijs om wat voor reden kwijt raken, dan kan je een reisje gaan maken naar het land van afgifte om een nieuw rijbewijs te gaan halen omdat het hier niet geregistreerd staat. Kijk, daar heeft hij een punt.
En dus gaan we dat avontuur samen aan. Ik heb A en B, dat is vrij simpel. Mijn wederhelft heeft A, B en E. En die E, die maakt het wat ingewikkelder. Voor die E moet je hier gekeurd worden.
Tja, echt snappen doe ik het niet, wat maakt een aanhanger nu zo bijzonder dat je daarvoor wel een keuring moet ondergaan en voor een auto of motor niet. Mag je dan wel half blind zijn of een been missen? Ik noem maar wat willekeurigs.
Hoewel, dat been missen, daar zeg ik zoiets. Niet dat één van ons een been mist hoor, nee zeg. Maar onderdeel van die keuring had wel iets met één been te maken. Je moest op je linkerbeen gaan staan, je rechtervoet op je knie, schuin voorovergebogen gaan staan, met je rechterduim je neus aanraken en zo vijf seconden blijven staan. Nee serieus, ik verzin dit niet. De dokter deed het voor en hield daarbij de kast vast.
Het bleek niet geheel de bedoeling om dat te imiteren, die kast vasthouden. Wat me doet vermoeden dat de dokter de circusact zelf niet eens onder controle had. Ach ja, zolang hij maar geen aanhanger heeft.
zondag 10 februari 2013
Witter dan wit
Zo, is dat wit of wat? Vandaag de derde en absoluut laatste laag op de muren van de grote slaapkamer gerold. Ik ben er klaar mee.
De bestaande muren, de binnenkant van de buitenmuren bedoel ik dus, die zijn in lichtgeel geschilderd. Dat was al zo en dat laten we ook zo, ze zien er nog goed uit. Maar het is nog een hele kunst om die gele muren niet onder de witte verf te smeren, zeker als je een roller op een lange steel hanteert is het oppasen geblazen. Die rol zwiept er af en toe maar rakelings langs. Het heeft een paar keer niets gescheeld maar het is gelukt.
Nu alleen nog voorzichtig de naden kitten, maar dat zal niet voor morgen zijn, dan staat er iets anders op het programma. Daarover later meer.
zaterdag 9 februari 2013
Weer een wijze les
Ik had gehoopt dat het met twee lagen voldoende zou dekken ... helaas. Het is wel wit, maar de stukken waar geplamuurd is zijn nog witter. En dus zit er niets anders op dan nog een derde laag latex op de muren aan te brengen.
En dat wou ik echt wel doen vandaag, ware het niet dat mijn roller nog niet droog was. Met een natte roller een muur rollen is echt geen doen, je verf verdunt te veel en dat wordt gegarandeerd een hoop geklieder.
Ik had de verfspullen in de koude kamer laten staan. Zoals ik mijn verhaal al begon had ik eerlijk gezegd verwacht dat ik klaar zou zijn na twee lagen en ik zag derhalve niet de noodzaak om de verfspullen bij de kachel te zetten om sneller op te drogen. En dat was dus niet zo slim blijkt nu.
Weer een wijze les, nooit nooit nooit je spullen achterlaten in de veronderstelling dat je ze de eerste dagen toch niet nodig zal hebben. Je weet maar nooit waar je tegenaan loopt.
vrijdag 8 februari 2013
Starry starry night
Ik had de oleanders al uit hun winterjas geholpen, het was namelijk wel aardig weer. In zoverre, het vroor niet meer, de ergste kou was verdwenen.
Maar vanochtend, wat schetst onze verbazing, komen er weer vrolijke witte vlokken naar beneden dwarrelen. Hola, was dat afgesproken? Wat ons betreft niet, we zijn een beetje klaar met de winter hoewel we ook zeer goed beseffen dat het nog geen voorjaar is. Maar ergens vinden we het wel mooi geweest, een beetje warmte puur natuur zou wel lekker zijn.
Maar nee, in plaats daarvan is het weer beginnen te vriezen. Wel niet hard, maar toch voldoende om de plassen tot ijsplekken te maken. Ondanks dat de oleanders matige vorst kunnen verdragen vertrouwden we het niet. We hebben hun winterjas daarnet bij thuiskomst maar weer aangetrokken, voor alle zekerheid.
Het is wel fris, maar het is windstil op het moment en dan valt het gelukkig allemaal reuze mee. Een straf was het niet om in de nacht buiten bezig te zijn, al helemaal niet omdat we het klusje konden klaren onder het genot van een superheldere sterrenhemel. Ik kan je vertellen, daar kan geen kantoor tegenop.
donderdag 7 februari 2013
RGB
Maar weer eens een update over de logeerkamers, hoewel we gisteren en vandaag daar weinig of niets aan gedaan hebben. Af en toe moet je ook eens aan andere dingen aandacht schenken, zo gaat dat in het leven.
Ik heb de tekening aangepast. Je ziet de rode muren, die zijn klaar, of zo goed als. De groene daar wordt nog aan gewerkt. De deur van de kleine logeerkamer (rechts) hebben we toch maar aan de andere kant geplaatst. Dat heeft een puur praktische oorzaak. Het zijn deuren die we hergebruiken. We hebben twee linksdraaiende deuren en die kunnen eenvoudigweg niet aan de rechterkant van de muur gezet worden als je wilt dat die deur de kamer in draait. Met dat smalle halletje is dat de enige mogelijkheid. Bij nader inzien is het ook wel beter zo voor de indeling van die kamer, het werd een beetje krapjes anders. De badkamerdeur is om die reden een schuifdeur geworden. Naar binnen draaien kon daar niet, naar buiten evenmin, tja, dan zit er maar één ding op.
Maar we zitten nog wel met iets. Zie je dat blauwe vierkantje? Dat is de oude houtkachel. Die moet daar een keertje worden weggehaald. Helaas, in dit geval, zit dat rookkanaal een beetje erg goed vast en zullen we het dak op moeten om de pijp te demonteren. Het dak op, met dit weer? Geen goed idee. Dat stellen we dus uit tot de eerste warme en droge dag. Hij staat daar tenslotte niet echt in de weg.
Oeps, ik realiseer me ineens dat ik met al die kleurtjes het wellicht een beetje moeilijk heb gemaakt voor een groep mensen die wat problemen hebben met kleuren zien. Discrimineer ik nu? Sorry!
woensdag 6 februari 2013
Truffels
Achter ons huis ligt een eikenbos, ik kan het beter een eikenbosje noemen, zo groot is het namelijk niet. Als je uit de stad komt waar je achtertuin wel honderd vierkante meter groot was, dan noem je een groepje bomen al gauw een bos. Na een paar jaar gewend te zijn in hectares te denken wordt dat bos in je perceptie wel wat kleiner.
In deze streek worden veel paddestoelen gevonden, in allerlei soorten en maten, lekkere en vieze, eetbare en giftige. En wat er ook gevonden wordt, zei het niet echt in heel talrijke mate, zijn truffels. We hebben ze geen van tweeën ooit gegeten maar ze schijnen een delicatesse te zijn. Zo ook de prijs, je betaalt zomaar duizend eurietjes voor een kilo van dat spul.
Truffels hebben een voorliefde voor eiken en schijnen vooral op de causse voor te komen, de hoogvlakte zeg maar. Als je gras bij de eiken dan ook nog eens een beetje gelig is terwijl er geen droogte heerst dan heb je een goeie kans dat dat zwarte goud in je tuin groeit.
We zitten hier op de causse, we hebben eiken en ... het gras is gelig. Het zal toch niet zo zijn dat ... Maar hoe kom je daar achter? Een onhebbelijkheid van die zwarte hompjes is dat ze onder de grond groeien. Nou kan je een varkentje nemen natuurlijk, die zijn gek op truffels en bovendien zijn ze nog schattig ook. Maar ja, die schatten eten ze wel op voordat jij ze hebt kunnen afpakken. Klein probleempje dus.
Nee, dan liever een afgerichte hond, een variant van de drugshond zeg maar. Die spoort ze op, gaat er naast zitten en kijkt toe hoe jij de truffel uit de grond probeert te wroeten. Maar ja, we zijn meer kattenmensen. Mogelijk zijn die ook wel te trainen in het opsporen van die dingen, maar ik vrees er voor. De onze beginnen daar niet meer aan dat kan ik je verzekeren.
Maar hoe komen we er dan achter of er cadeautjes in de grond verstopt zitten. We kregen bij de dierenarts toevallig de oplossing onder ogen. Misschien toch eens proberen, je weet maar nooit.
dinsdag 5 februari 2013
En er is licht
En er is niet alleen licht, maar ook de stopcontacten werken in de kamers, badkamer en hal. Met andere woorden, de electra is gereed. En dat is weer zo'n stapje in de goede richting.
En da's nog niet alles. De grote logeerkamer is voor de eerste keer in de verf gezet. Het ziet er meteen een stuk fraaier uit. Als we nou morgen de tweede laag erop zetten dan kan die kamer schoongemaakt worden. Wat dan nog rest is een plankje of twee monteren in wat de kledingkast moet worden en daarmee is die kamer helemaal af.
En dan ... dan kan eigenlijk die kamer ingericht worden, iets waar we echt wel naar uitkijken, de kroon op het werk. Maar wetende wat voor stof het schuren van gips veroorzaakt, is het slim om te wachten tot die andere ruimtes ook klaar zijn.
Hm ... nog meer geduld, ik ben toch bang dat het deze keer niet gaat lukken.
maandag 4 februari 2013
Toch wel mooi
We zijn met de laatste muur bezig, nog maar een kwestie van een paar platen ertegen schroeven en het is gebeurd. Ik had het vandaag wel klaar kunnen krijgen, ware het niet dat de gipsplaten weer eens op zijn en het geen weer is om nieuwe te gaan halen. Geen probleem, we hebben de tijd. Ik was eigenlijk van plan geweest om vandaag de eerste laag verf op de muur te gaan rollen, het kwam er niet van. Ook geen probleem.
Nu alles een beetje vorm begint te krijgen stonden we even om ons heen te kijken in die grote logeerkamer en het is nogal wat eigenlijk. Drie grote dubbele openslaande deuren naar het terras met uitzicht op het eikenbos. Als je daar 's ochtends wakker wordt en je ogen open doet heb je een goeie kans dat er een ree naar je staat te gluren. Toch niet verkeerd lijkt me, zeker als je uit de grote stad komt en het enige waardoor je daar nog wel eens werd aangestaard de koplampen van auto's bleken te zijn.
Stiekem vinden we die kamer toch eigenlijk wel heel erg mooi, zo mooi dat we ernstig overwegen om er zelf te gaan slapen komende zomer.
zondag 3 februari 2013
Stofwolk
Kuch kuch kuch ... mensen wat een stof toch weer. Alweer twee dagen dat we schuren, alweer twee dagen dat alles verdwijnt onder een laag wit stof.
In de grote logeerkamer, de kamer die het verste weg ligt van onze woonkamer, wordt er de afgelopen dagen gips geschuurd. Er zitten twee gesloten deuren tussen en nog hing er vandaag een laag wit poeder in de woonkamer. De zon scheen en dan valt het op. Gisteren heeft het er dus ook gehangen, maar bij gebrek aan zon hebben we er toen weinig van gemerkt.
Kan je nagaan wat we hier allemaal inademen. Ik begin nu te begrijpen dat bouwen en verbouwen niet persé goed is voor je gezondheid. Dat van de slijtage van gewrichten dat was wel bij ons bekend, maar de troep die je longen te verwerken krijgen is weer een verhaal apart.
Wat wel helpt is een goed masker. Als je aan het schuren bent kan je niet zonder. Kijk naar de foto en je begrijpt meteen wat ik bedoel, een beetje bescherming is geen overbodige luxe. Maar ja, je gaat ook weer niet de hele dag met dat ding op lopen, ik zie ons hier al.
Dan maar wat hoesten en proesten zo nu en dan, afgewisseld met een fijne niesbui. De griep die in het noorden heerste is niet zo zuidelijk gekomen dat we er hier last van hebben gehad. Maar je ziet, we hebben zo onze eigen perikeltjes.
zaterdag 2 februari 2013
Slimme meid
Hoe krijg je gipsplaten van 2,50 bij 1,20 meter rechtop in een halletje van een meter breed? Niet. Tenzij je goed plant van tevoren en ze er al rechtop neerzet voordat de muur gebouwd wordt.
Oh ... wat ben ik toch slim geweest. Ik maak soms domme fouten, het hoort erbij, maar deze keer ben ik echt goed bezig. Nog voor ik ook maar een begin heb gemaakt met de muur die de hal gaat maken heb ik zes platen klaar gezet, allemaal rechtop. En ik heb ze bovendien ook nog in de goede volgorde neergezet, ik heb ze maar te pakken en te schroeven. Is dat easy of is dat easy?
Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. Hele nabije toekomst in dit geval, maar he, wat dan nog.
vrijdag 1 februari 2013
Tot morgen
Ik zit al de hele avond te denken wat ik nu weer eens zal schrijven. Ik heb totaal geen inspiratie vandaag. Ik zou natuurlijk kunnen vertellen dat de grootste logeerkamer bijna klaar is, dat die vandaag voor de tweede keer gestuct is en dat die morgen geschilderd kan worden. Maar ik zou me zo kunnen voorstellen dat jullie denken, jaja, dat weten we nu wel.
Maar ja, wat dan wel? Dat de kleinste logeerkamer nu ook al vorm begint te krijgen en dat er nog maar één muur geplaatst moet worden? Tja, ook niet bijster opwindend lijkt me. En als ik dat al zou vertellen, wat voor foto plaats je daar dan bij? Nee, het is geen goed idee, ik heb het daar vandaag maar eens niet over.
Weet je wat, ik sla vandaag gewoon over en deel slechts een foto die ik vanavond heb gemaakt. Tot morgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)