A, B en E

We zitten hier in the middle of nowhere, zoals dat in goed nederlands heet. Hoog op onze heuvel, met de dichtst bijzijnde buren een goeie driehonderd meter verderop, de lokale supermarkt op tien kilometer en de bakker iets minder, maar nog steeds ver genoeg om niet lopend of fietsend daarheen te kunnen. Een auto is hier een absolute noodzaak, een rijbewijs ook. En dat rijbewijs, dat verloopt over een paar weken. Hoogste tijd om het te gaan inruilen voor een Frans dus.

Mijn wederhelft zijn rijbewijs verloopt nog bijlange niet, maar een vriend vertelde ons dat je toch maar beter je rijbewijs kan laten omruilen. Mocht je je buitenlands rijbewijs om wat voor reden kwijt raken, dan kan je een reisje gaan maken naar het land van afgifte om een nieuw rijbewijs te gaan halen omdat het hier niet geregistreerd staat. Kijk, daar heeft hij een punt.

En dus gaan we dat avontuur samen aan. Ik heb A en B, dat is vrij simpel. Mijn wederhelft heeft A, B en E. En die E, die maakt het wat ingewikkelder. Voor die E moet je hier gekeurd worden.

Tja, echt snappen doe ik het niet, wat maakt een aanhanger nu zo bijzonder dat je daarvoor wel een keuring moet ondergaan en voor een auto of motor niet. Mag je dan wel half blind zijn of een been missen? Ik noem maar wat willekeurigs.

Hoewel, dat been missen, daar zeg ik zoiets. Niet dat één van ons een been mist hoor, nee zeg. Maar onderdeel van die keuring had wel iets met één been te maken. Je moest op je linkerbeen gaan staan, je rechtervoet op je knie, schuin voorovergebogen gaan staan, met je rechterduim je neus aanraken en zo vijf seconden blijven staan. Nee serieus, ik verzin dit niet. De dokter deed het voor en hield daarbij de kast vast.

Het bleek niet geheel de bedoeling om dat te imiteren, die kast vasthouden. Wat me doet vermoeden dat de dokter de circusact zelf niet eens onder controle had. Ach ja, zolang hij maar geen aanhanger heeft.