Ik voelde me behoorlijk nutteloos vandaag. Met de verbouwing dan. Weinig wat ik kon doen, ik had het gevoel dat ik alleen maar in de weg liep. En dus ben ik maar weggelopen. Niet ver hoor, vijftig meter hooguit, tot aan de sechoir, huh, ik bedoel, onze privé-milieustraat.
Het is daar echt erg op het moment, rommel ligt torenhoog opgestapeld, vreselijk. Het gaat ons nog heel wat energie en tijd kosten om dat weer opgeruimd te krijgen.
Met gevaar voor eigen leven, nou ja, da's lichtelijk overdreven, maar wel met gevaar voor krassen, schrammen en breuken ben ik aan de megaklus begonnen. De aanhanger voor de deur gezet en volgegooid met gipsplaatafval. Alleen maar gipsplaatafval wel te verstaan, dat scheelt weer als we het wegbrengen naar de milieustraat van de gemeente, dan hoeft het daar niet meer uitgesorteerd te worden.
En nu nog een keer een kar met metaal, een kar met plastic, een kar met puin en een kar met alle overig afval. One down, four to go.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten