Garantie

Vanochtend zaten we voor de derde keer bij Claude Bernard. Dat is geen buurman of zo, maar zo heet het ziekenhuis in Albi. Eindelijk kon Bert daar terecht voor het derde en laatste deel van de cardiologische test, de test d'effort, de inspanningstest dus.

We komen binnen op de afdeling cardiologie, we herkennen het niet meer! De hele zaak is opgeknapt, de smoezelige muren zijn fris geverfd en de oude doorgezakte stoelen hebben plaats gemaakt voor moderne wipstoeltjes in verschillende hippe kleuren. Een hele metamorfose. En omdat ook de indeling totaal anders was geworden waren we meteen van slag, we wisten maar met pijn en moeite het smaakvolle kantoor van le professeur te vinden.

Maar goed, ter zake, het ging om de test. Met een ontbloot torso vol zuignappen begon Bert aan de fietstocht. Het begon als een ontspannen ritje op een zondagochtend door het platte Nederlandse polderlandschap, tot die geniepige dokter stiekem aan de knopjes ging draaien. Binnen een paar minuten leek het al aardig op de beklimming van de Alpe d'Huez.

Na zes en een halve minuut, toen de beklimming van de Mount Everest met een bepakking van honderdvijftig kilo aan je fiets er niets bij was werd er opgegeven. Iets wat volgens de eigenaar van het hart niets te maken had met dat hart in kwestie maar wel met de bovenbenen die niet meer wilden en wat door le professeur, gezien de uitslagen, werd beaamd.

We hoeven niet meer terug te komen, tenzij we dat zelf graag willen. Toch maar met visa afgerekend, zo hebben we tenminste nog twee jaar garantie.