Smile

Bestaat er iets mooiers dan een perfecte lach? Nee toch? Volle lippen met een beetje roze lipgloss erop, mooie witte tanden die perfect recht staan. Willen we dat niet allemaal? Goed, voor de mannen hoeft die gloss niet, maar dat zal het verschil niet maken.

Ik probeer hier niet te zeggen dat ik de perfecte lach heb of die zelfs maar ambieer, begrijp me niet verkeerd. Moeder natuur had me wel een set rechte tanden toebedeeld, nooit een orthodontist aan te pas gekomen. Maar de laatste jaren heb ik ruzie met diezelfde moeder natuur, ze doet er alles aan om die tanden scheef te krijgen en daar dreig ik behoorlijk chagrijnig van te worden.

Ik zit er nu al een paar jaar over te zeuren en zie op foto's waarop ik lach alleen maar de negatieve dingen (en ga die dus photoshoppen, ijdel als ik ben). Nu heb ik bovendien ook nog het gevoel alsof één van mijn voortanden een klein beetje los zit, wat volgens de tandarts onzin is, maar waarom zouden we die geloven, nietwaar?

Er zat maar één ding op, een keertje langs de orthodontist voor een consult. Vorige week gebeld voor een afspraak, vandaag was ik al aan de beurt, dat gaat hier snel. En dus deze ochtend op pad naar Albi. Ik zag het al toen ik voor de deur stond, dit gaat een paar duiten kosten. Maar de buitenkant was nog maar een slap aftreksel van wat me binnen ten deel viel. Starship Enterprise was er niets bij.

Ik dacht dat ik er was voor een praatje, een kennismakingsgesprek, waarbij ze even je gebit bekijken en je dan onder het roepen van oeie aie vertellen wat er moet gebeuren. Ik had nooit gedacht dat ik het zo fout zou kunnen hebben. Het begon met een vragenlijst of ik enge ziektes had gehad, chirurgische ingrepen had ondergaan of, erger nog, zwanger was op het moment. Toen hadden ze mijn leeftijd nog niet opgemerkt die ik net had ingevuld en dus ik voelde me meteen weer tien jaar jonger. Het volgende was een röntgenfoto van mijn gebit. Ik werd letterlijk aan mijn oren vastgepind in een apparaat waar Captain Kirk jaloers op zou zijn geweest terwijl er een foto van 360 graden om mijn hoofd heen werd gemaakt. Blijkbaar was dat niet voldoende, dus me vastgebeten deze keer in een tweede apparaat wat zover ik kon zien hetzelfde deed. Pas dan mocht ik bij de orthodontiste plaats nemen. Voor afdrukken deze keer, happen in pasta en het opmeten van ongeveer alles wat er op te meten viel. Zelfs mijn vingernagels werden gecontroleerd om te zien of ik geen nagelbijter was.

Het was indrukwekkend, ik kan niet anders zeggen. Wordt vervolgd op 7 februari.