Zo simpel

Hoe krijg je puin op een gemakkelijke manier vanaf de eerste verdieping je huis uit?

Simpel, door het uit het raam te gooien.

Hoe voorkom je dat het daarna op het terras een te grote rommel wordt?
Simpel, door de kar onder dat raam te parkeren.

Hoe voorkom je dat de grote brokken puin dwars door de verrotte bodem van de kar vallen?
Simpel, door een oude matras op de bodem te leggen.

Soms is het allemaal zo simpel.

Verkoeling

Met dat klimaat hier kan je wel wat verkoeling gebruiken, iets wat niet alleen voor mens en dier geldt.

Bij stom toeval hadden we een paar weken geleden ontdekt dat de Starlet aan een nieuwe radiator toe was. Dat dat ding nog koelde was een klein wondertje, de helft van de koelvinnen was inmiddels verdwenen, de rest verpulverde onder je handen.

Het zal jullie misschien verbazen, maar het was nog niet zo simpel om een nieuwe te vinden. En dat alles om dezelfde reden als waarom deze auto moeilijk te importeren was in Frankrijk: de Startlet is hier nooit met een automatische versnellingsbak verkocht. En omdat je voor een automaat een ander type radiator nodig hebt was het nog een hele klus om een leverancier te vinden.

Maar ergens in de buurt van Parijs was er toch een bedrijfje wat ze kon leveren. Geen probleem, gewoon via hun website bestellen en drie dagen later in huis. Juist, niet dus, of ja, toch wel, maar bij aankomst, je raadt het al, het verkeerde type, voor een handgeschakelde Starlet.

Het heeft nog heel wat voeten in de aarde gehad, ik zal jullie de details besparen, maar het belangrijkste is dat het nu dan toch gelukt is, dankzij een Duitse leverancier. Vanaf vandaag rijdt het rode karretje weer fris en monter rond.

Muur gevallen

We zijn nu echt van start gegaan met de modernisering van het oude huis. De afgelopen dagen hebben we alle meubels en andere spullen weggehaald en inmiddels is de eerste muur gevallen.

Het stelde echt niks voor, een paar rake klappen met de sloophamer en ze was verleden tijd.

Alles wat rest is een hoop puin, dat weghalen wordt een grotere klus. Van de eerste verdieping alles naar beneden krijgen zonder ook daar een enorme rotzooi achter te laten en daarna de sechoir in, waar, o ja, ook nog dat oude hooi even weg moet ... we zijn er nog niet.

Kwep kwep kuwiiiiit

Het is hier een va-et-vient van wilde dieren de laatste tijd. Gisteren berichtte ik al over moeder en kind ree, een paar dagen geleden liep er een rode patrijs op het terras en nu loopt er weer een mannetjesfazant te paraderen rond het huis.

Het is wel een beetje een maf beest, voor niks of niemand bang, zelfs niet erg onder de indruk van onze poezen. Die poezen vinden het overigens maar een rare snuiter, ze volgen hem wel, maar op gepaste afstand.

Hij staat met zijn snavel tegen de glazen deuren te tikken, welke fazant doet nou zoiets. Ik dacht dat ik een ijdeltuit was af en toe, maar hij staat zichzelf uitvoerig te bewonderen in de spiegeling van het glas. Ik moet meteen toegeven dat het een prachtige vogel is, dus op zich is dat bepaald niet vreemd, het is tenslotte zijn manier om de meisjes te lokken. Werkt dat bij ons mensen ook niet zo?

Wel vreemd is dat hij ongevoelig is voor de schrikdraad van de groetentuin en dat is weer niet zo gunstig voor de tomaten. Wat er nog hangt is aangevreten door meneer, ik heb gauw nog even gered wat er nog te redden viel.

Maar er vertoeft hier nog een rare snuiter, ik heb hem of haar nog niet gezien, maar wel gehoord. Gisteravond rond elven hoorde ik kwep kwep kuwiiiiit onder het toiletraam. Geen subtiel gepiep maar echt oorverdovend. Iemand enig idee wie of wat dat nu weer kan zijn?

Een mooi begin

Stel je even voor, het is kwart voor acht, je ligt nog in je bed, half wakker een beetje na te garen. Je doet één oog half open en je ziet dit tafereeltje:

Een ree met kalf die op drie meter van je raam staan te grazen.

En dat is precies wat me vanochtend overkwam. Mooier kan de dag echt niet beginnen.

Très douce

Pas een paar dagen geleden vertelde ik over het drinkwater, hoe hard het hier wel niet is. Welnu, we waren het meer dan zat.

Sinds vandaag staat er een waterverzachter in de buanderie. Een vrij groot apparaat wat iets doet met natriumionen, vraag me niet wat, ik heb me er niet echt in verdiept.

Wat ik wél gedaan heb is de hardheid testen met de meegeleverde testkit. Twintig ml water, vier druppeltjes van het ene flesje, acht druppeltjes van het andere erbij en dan tellen hoeveel druppeltjes je van flesje drie nodig hebt, da's meteen het aantal hardheidsgraden. Uiteraard een vóór- en een nátest gedaan. Vóór had ik rond de vijfitg verwacht, da's tenslotte wat er opgegeven is voor de bron van Marnaves. Maar dat bleek te optimistisch, bij zestig druppeltjes ben ik maar gestopt, té veel, leek me duidelijk. Ik begon zelfs ernstig aan de testkit te twijfelen, er gebeurde eigenlijk helemaal niks.

Maar toen ik vandaag de nátest deed was ik tot mijn eigen stomme verbazing met zes druppeltjes al klaar. Zes hardheidsgraden dus maar.

Van l'eau très dure naar l'eau très douce, in slechts een uurtje tijd. Pas mal du tout.

La vieillesse de la peau

Ik ben vandaag maar eens bij onze huisarts naar binnen gestapt. Ik heb op mijn buik twee vlekjes, niet groot, als je het niet weet zie je ze waarschijnlijk niet eens. Ze zitten er al een jaartje of zo. Het probleem is, ik kan er maar niet vanaf blijven. Nog een ander probleem is dat ik van meerdere mensen te horen kreeg dat je het beter maar even kan laten controleren, "want je weet maar nooit". Daar hebben ze natuurlijk gelijk in.

Dus zoals gezegd stapte ik na een afspraak te hebben gemaakt vandaag de wachtkamer binnen. Ik was een beetje vroeg en de vorige afspraak liep uit, zoals gewoonlijk, dus zat ik maar een beetje in het eerste het beste tijdschrift te bladeren. Kom ik daar pardoes een artikel tegen over huidkanker en dat je elke verkleuring op je lichaam maar beter even kan laten controleren want anders kon het wel eens heel fout met je aflopen. Een troostrijk woord gaat er altijd in, nietwaar, als je juist voor zo'n vreemd vlekje daar op een oncomfortabel stoeltje zit. Voordeel was wel dat ik nu de juiste benaming in het Frans kende, ieder nadeel heeft zo zijn voordeel.

Zoals altijd was onze huisarts weer de vrolijkheid zelve. Ze heeft met een vergrootglas de zaak bekeken en kwam tot de conclusie dat het niks kwaadaardigs was. Maar wat het wel was baart me toch ook wel een beetje zorgen moet ik eerlijk toegeven: "C'est la vieillesse de la peau".

Ja zeg ... daar voel ik me nog veel te jong voor ...

Geen drol te zien

We zijn er nu echt wel aan toe om te beginnen met het slopen van het binnenwerk van het oude huis. De sloophamer staat al paraat, langzaam maar zeker verdwijnen meubels en raakt de opslagkamer leeg. Da's overigens nog een heel gedoe, die opslagkamer. Na de verhuizing was die volgestouwd met de spullen die we niet meteen nodig hebben, of die we misschien wel nooit meer nodig hebben maar die een mens tegen beter weten in achter zich aan sleept.

Als alles leeg is gaan eerst alle binnenmuren eruit. Veel moeite zal dat wel niet gaan kosten maar het geeft een hoop rommel. Dat puin moet worden afgevoerd of, zoals in ons geval, hergebruikt. We gaan ooit de sechoir, de tabakschuur, nog eens aanpakken, te beginnen met een betonnen vloer. En dus dachten we, dat puin storten we in die sechoir en dat dient dan weer als basis voor dat vloertje-to-be. Heel goed plan, ware het niet dat er een dikke aangetrapte laag hooi ligt juist daar waar die vloer moet verrijzen.

Er zit niets anders op dan eerst maar de sechoir leeg te halen, in Plien en Bianca outfit en met stofmasker op kubieke meters stoffige zooi weg scheppen met de riek.

Nog een geluk dat de koeien er al heel wat jaren weg zijn, geen drol meer te zien.

Herfst, de blaren vallen

Hoewel het nog volop zomert hier merk je dat er toch wel wat verandering in de lucht zit. We halen de dertig graden niet meer, de nachten worden al iets frisser, de bloemen beginnen uit te bloeien en het is al vroeger donker.

Hier en daar valt zelfs al een blad ... of zou dat door de droogte komen?

Vendange

Het is weer de tijd van de vendange, de druiven worden dus weer geplukt.

Vroeger gebeurde dat nog met mannen en vrouwen met strohoedjes op hun hoofd en een grote mand op hun rug. Tegenwoordig komen er megamachines aan te pas die meerdere hectare in een mum van tijd knippen en scheren. Zo ziet het er ook uit als ze klaar zijn, keurig kort geschoren wijnstokken, alsof er een architect aan te pas is gekomen met een lineaal en een touwtje. Gemilimeterd, het Amerikaanse leger kan er een voorbeeld aan nemen.

Maar gelukkig zie je die mannen en vrouwen met strohoedjes nog hier en daar, de bio-telers doen hun best om onbespoten eerlijke wijn te maken. Hoe lang ze het nog vol houden? Geen idee. Wijn levert een paar dubbeltjes per liter op, daar valt niet tegen op te plukken, al doe je het uit pure liefde voor het vak.

Waar rook is ...

... is vuur. Dat bleek maar weer eens vandaag. Gisteren hadden we de brandstapel aangestoken. Het was de tweede dag op rij een beetje somber weer en aangezien de brandstapel uit zijn voegen dreigde te barsten ging de fik er in. Sinds het voorjaar hadden we niet meer de gelegenheid gehad, bij droogte is het niet bijster slim om een vuurtje aan te steken in de open natuur, voor je 't weet gaat je hele bos in vlammen op, met huis en al.

Vanochtend had ik de lavendel gesnoeid en zoals gebruikelijk gooide ik het afval op de inmiddels lege brandstapel, het enige wat er nog lag was een berg as. Maar tot mijn verbazing kwam er amper een half uurtje later een dikke witte rookpluim langs het huis gedreven. Je raadt het al, die as was nog gloeiend heet en de lavendeltakken leken verdraaid veel op een brandend braambos. De wind was gedraaid naar het oosten, het was weer droog en warm en ineens was er een klein doch wel degelijk aanwezig gevaar voor overwaaien van vonken.

Het zou trouwens niet de eerste keer zijn geweest dat er brand op Les Fontanelles was uitgebroken, in de jaren 50 is het huis grotendeels afgebrand waarna het weer opnieuw is opgebouwd. Van de gelegenheid werd gebruik gemaakt om de ramen te vergroten en een extra verdieping te bouwen.

Maar we hebben het niet zo ver laten komen, even met de riek op wacht gestaan, genietend van het uitzicht over het dal, wat een straf.

Eenzaam zonder jou

Ik heb het al eerder over de jukebox gehad en over het gebrek aan oude Vlaamse hits. Goed nieuws, er zitten er inmiddels vijf in. Mijn kleine zus heeft ze gevonden op een rommelmarkt. Nou ja, kleine zus, zo klein is ze nu ook weer niet, ze is zelfs iets groter dan ik ben, maar ja, ze is wel een stuk jonger en dus blijft ze mijn kleine zus.

De oogst tot nu toe:
 - Ik ben verliefd op jou (Paul Severs)
 - Is er een ander (John Terra)
 - Zeven anjers zeven rozen (Willy Sommers)
 - De dag dat het zonlicht niet meer scheen (John Terra)
 - Twee verliefde ogen (Will Tura)

En dan zijn er nog een paar, maar die hebben de selektie niet doorstaan, zoals Juul Kabas, die komt er echt niet in.

De Twee verliefde ogen van Will Tura is eigenlijk te jong, pas in 1982 uitgebracht. Die wil ik nog eens vervangen door een echte oude, maar wel ook van Tura, hij is tenslotte toch de grootste Vlaamse zanger aller tijden. De hit waarmee hij doorbrak in 1962 moet het worden:

Ik ben zo eenzaam zonder jou.

Verdwenen spoorwegen

Als je hier rondrijdt, rondfietst of rondloopt kom je altijd wel plekjes tegen waarvan je denkt dit is niet altijd zo geweest, er mist wat, of er is iets teveel, het is maar hoe je het bekijkt. Dat kan een bruggetje zijn wat nergens heengaat, een viaductje wat geen dienst doet of een kaarsrechte weg met spoorweghuisjes maar zonder spoor.

En dat komt allemaal omdat het hier vroeger vergeven was van de spoorwegen. Vroeger, daarmee bedoel ik dan tussen 1860 en 1950. Jammer genoeg zijn ze nu zowat allemaal verdwenen. De sporen zijn weggehaald en hebben plaats gemaakt voor een autoweg. De bruggetjes en viaductjes zijn de stille getuigen van een vervlogen tijd, ze liggen te vervallen en worden overwoekerd door de natuur.

Maar de oude spoorwegen zijn niet vergeten. Er was vandaag een expositie te zien in ons buurdorp. Wij, als liefhebbers pur sang van die oude tijd, erheen natuurlijk. We hadden er best wel veel van verwacht, miniatuurtreintjes, landschappen, oude kaarten, een buurt met zo'n rijk spoorverleden moet toch wel een behoorlijke voorraad hebben aan memorabilia.

Je begrijpt, we waren teleurgesteld. Het enige wat er te zien was waren een paar uitvergrote postkaarten. De rest van het "museum" stond vol met oude gereedschappen van de wijnbouw.

Maar toch hebben we genoten, vooral omdat we, eenmaal buiten, de slappe lach kregen, een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.

Très dure

Zoals ook in Nederland en België het geval is, komt er hier drinkwater uit de kraan. Gewoon helder gezond water, eau potable zoals de Fransen dat noemen. Ons water komt uit de natuurlijke bron van Marnaves. Het voordeel is dat het daardoor goedkoop is, nadeel is dat je bij droogte wel eens zonder kan komen te zitten. We nemen het op de koop toe, niet dat we iets anders kunnen overigens, weinig keuze.

Wat wel een beetje vervelend is is dat het water hier erg hard is. Dat zie je op je kranen bijvoorbeeld, en op je douchedeur, alles zit meteen onder de witte vlekken. Niets tegen te doen behalve flink met azijn tekeer gaan. Voor elektrische apparaten wordt het nog vervelender, als je niets doet gaan ze eraan kapot.

Maar hoe weet je nu hoe hard het water eigenlijk is, hoe meet je dat. Ik was al gaan zoeken op internet, ik ben tenslotte opgeleid als chemicus, een beetje pipetteren is mij niet vreemd. Ik zag me alweer helemaal een mini-labootje bouwen, kreeg gelijk de smaak te pakken.

Maar het blijkt allemaal niet nodig te zijn. Het staat kant en klaar op internet, op een site van de overheid. Blijkt dat alle drinkwater elke paar maanden uitgebreid gecontroleerd wordt en de resultaten ervan gepubliceerd. Da's mooi.

Niet mooi is dat we hier een waterhardheid hebben van 49. Water vanaf 25 wordt dure genoemd, vanaf 42 très dure. Gelukkig is het leven hier très douce.

Zwevende schoorsteen

Het is begonnen, het eerste sloopwerk in het oude huis is een feit.

Ik leg even uit wat je hier ziet, kan me voorstellen dat het niet al te duidelijk is. Je staat op de eerste etage met je rug naar het raam en kijkt naar de oude schoorsteen. Er is een gat gemaakt in het plafond, daarboven zie je het dak.

Die schoorsteen willen we weg. Het neemt alleen maar ruimte in en een eenvoudige metalen pijp is wel zo mooi. Bovendien was het een misbaksel, het gedeelte op de benedenverdieping was al door een vorige bewoner weggehaald en nu we een mezzanine willen maken zou het betekenen dat er halverwege ineens een schoorsteen zou beginnen. Snappen jullie het nog? Ik wel, maar ja, ik kan het hier ook zien staan, dat maakt het iets makkelijker.

Maar zoals altijd het geval is met een schoorsteen loopt die ook door tot boven het dak. Dat gedeelte moet gezien de esthetiek wel blijven zitten. En dus moest er iets verzonnen worden om ervoor te zorgen dat het restant niet naar beneden dondert. We zagen er ernstig tegen op om het zelf te doen en hebben het dan maar aan de professional over gelaten. Die heeft er een zwevende schoorsteen van gemaakt, met beugels en laswerk zit het stevig op zijn plaats, het kan geen kant op.

Tenminste, dat hopen we. Als we vannacht een luid gebulder horen draai ik me nog even om, toch niets meer aan te doen dan.

Nieuwe ramen

De nieuwe ramen zitten in het oude huis. Het is best mooi geworden.

Het ziet er meteen heel wat beter uit dan met die oude ramen.

En omdat we nu weer zitten te twijfelen wat we met de benedenramen moeten, ben ik maar weer even aan het photoshoppen geslagen.

Links begint wel erg op een gevangenis te lijken. Rechts is mooi maar past niet bij het bovenraam. Dat wordt dus makkelijk.

Eeeeek!

Nog even kettingzaag en ketchup erbij shoppen.

PS: gezien in een museum in Bilbao.

Halt!

We reden naar Albi, helemaal binnendoor, langs heuvelruggen met mooie vergezichten, langs idyllische kleine dorpjes, langs wijnvelden, langs inmiddels uitgedroogde zonnebloemen, langs plekjes waar nauwelijks verkeer komt.

Staat er in één van die mini-dorpjes tot onze stomme verbazing een politiefuik. Ze stonden daar met z'n tweeën, naast hun auto, zoals je dat wel meer in Frankrijk ziet. Wat deden ze daar in hemelsnaam? Zoals ik al zei, er komt daar geen verkeer, als er drie auto's op een dag langs komen is het veel. Twee jonge agentjes, hij en zij, keurig in spiksplinternieuw uniform. Hij schrok er helemaal van toen hij ons zag, maakte een sprongetje van opwinding bijna, eindelijk, een auto, je zag het hem denken. Zij had er duidelijk geen zin in. Ze zei niks, deed niks, had wel wat anders te doen zo leek het.

Met veel machtsvertoon paradeerde hij rond de Starlet, checkte of we onze autogordels wel om hadden, controleerde nonchalant de APK sticker en vroeg me uiteindelijk om mijn papieren. Als bij toeval lagen die deze keer wél in de auto en had ik ook nog eens mijn rijbewijs bij me. Meevallertje. Hoewel, de verzekeringspapieren waren verlopen ... oei ... en Bert fluisterde me toe dat hij hoopte dat ze geen banden zouden controleren, die slicks waren echt niet meer au norme ... ai .... En omdat het vijf uur 's middags was werd ik vriendelijk doch dringend verzocht om te blazen voor een alcoholcontrole, die ik overigens glansrijk doorstond, geen druppel gedronken, uiteraard.

Maar het was allemaal al lang goed, die papieren geloofde hij wel en die banden heeft hij niet gezien, bon voyage en tot ziens.

Ik denk echt dat ze wat anders van plan waren daar, ze waren zichtbaar opgelucht dat we weer weg waren, konden ze weer leuke dingen doen ... met z'n tweetjes.

14314

En omdat we voorzagen dat we met verzuurde spieren te maken zouden krijgen zijn we gewoon maar weer gaan wandelen vandaag.

Les suquets de Penne gelopen, werkelijk een magnifieke route, langs onvoorstelbaar prachtige paadjes. Zoiets moet je gewoon zelf een keertje doen als je in de buurt bent. 9,4 km lang deze keer, niet zo heel ver zou je zeggen, maar mensen, het ging niet vanzelf. Steil, steiler, steilst! Maar ook mooi, mooier, mooist.

We hebben ze geteld, 14314 stappen. Ik kan je vertellen, dat gaat in de benen zitten. Ben benieuwd of we morgen nog een stap kunnen zetten.

GRP Marnaves Vaour

Bewolkte dag vandaag, ideaal voor een lange wandeling.

Vanaf Marnaves helemaal naar Vaour gelopen. Het is wat. Twaalf kilometer om precies te zijn. Maar geen twaalf kilometer over geëffend pad, dat zou iets te simpel zijn geweest. Twaalf kilometer langs smalle weggetjes, steile weggetjes, romeinse weggetjes. Twaalf kilometer langs de mooiste plekjes, de raarste paddestoelen, de grappigste dieren.

Ik kan het wel proberen te vertellen, maar hoe kan ik al dat moois beschrijven. Jullie krijgen een beeldverslag, voor mij wel zo makkelijk, voor jullie wel zo duidelijk. Enjoy.

Cœur de bœuf

Ik kan geen tomaat meer zien, nog steeds komen er elke dag kilo's uit de groententuin en het einde is nog steeds niet in zicht. Ik weet het wel, ik heb het zelf aangehaald, maar ik had er werkelijk geen benul van dat het zulke proporties aan zou nemen.

De planten liggen languit op de grond. Een maand of wat geleden waren ze massaal omgevallen tijdens een windvlaag en ik heb ze toen maar laten liggen. Dan kunnen ze niet nog een keer omvallen dacht ik. Bovendien, wat belangrijker is, ik ben bang dat ze breken als ik ze weer rechtop zet, dus ik blijf er mooi van af.

Er staan drie soorten tomaten. Van twee soorten heb ik in het voorjaar plantjes gekocht, de derde heb ik zelf gezaaid. Geen idee meer hoe ze allemaal heten, maar één soort is overduidelijk, dat is de Cœur de bœuf.

Ze zien er een beetje vreemd, het lijkt alsof ze rimpels hebben, ze smaken zoeter dan andere tomaten en ze zijn vleziger. Er was me verteld dat je deze niet mag dieven, dan zou je geen tomaten krijgen. Dieven in de zin van jonge scheuten weghalen, niet in de zin van stelen, nogal wiedes dat je dan geen tomaten krijgt.

Ze hadden er niet bij verteld dat ze zo ontzettend hard groeien en zo ontzettend groot worden. Of zou dat door de supermest gekomen zijn van de buurschaapjes?

Pijnlijke vergissing

Oei, dat was een pijnlijke vergissing gisteren. Ik heb mijn oude liefde verward met zijn opvolger. Tja, kan wel eens gebeuren dat je in the heat of the moment de naam van je ex roept. Hoe heb ik kunnen denken dat je in die beauty frituurvet kon gooien, daar konden zijn zuigertjes helemaal niet tegen. Hij reed namelijk op super, liefst op gelode benzine maar bij gebrek aan beter deed hij het ook op ongelood. Hij deed het zelfs op gas, hij had een 80 liter tank in zijn kofferbak zitten. Met een verbruik van 1 op 7, ofwel 14 liter op 100 km was dat geen overbodige luxe, je liep er op leeg.

Zijn opvolger, de W123 300D was diegene met de slaolie. Deze keer vergis ik me niet. Heel gedoe nog trouwens, je koopt karren vol met literflessen bij de Lidl, want daar waren ze het goedkoopst, staat vervolgens die flessen één voor één in je tank te kieperen en daarna kon je meteen naar de stort om al die lege flessen weg te brengen. Handig was het niet en nog illegaler dan een illegaal maar je mag toch wel een béétje ondeugend zijn in je leven.

Die 300D was bij lange na niet zo sexy als de W114. Ik kan hem ook niet als een echte liefde bestempelen, meer als een goede kameraad. Hij was wel praktischer, moderner ook vooral. De W114 was 33 jaar oud toen hij overleed, de 300D was pas 29, jonkie dus, van alle gemakken voorzien. We hebben hem in Wenen voor een appel en een ei gekocht en hem naar Amsterdam gereden. Hij rilde en trilde, precies zoals het hoort bij deze oude taxi.

Drie jaar was het ons dagelijks vervoer, tot het moment kwam om ook van hem afscheid te nemen. De reden was geen overlijden in dit geval, de blauwe buffel had zijn intrede gedaan en twee van die oude karren onderhouden leek ons geen goed plan. Het blijven tenslotte sterretjes, alle onderdelen zijn nog te koop, maar at a price.

Oude liefde

Ik was gisteren weer eens in een nostalgische bui en als ik in een nostalgische bui ben dan ga ik terug naar vroeger. Dus de grote verhuisdoos met alle oude foto's weer eens boven water gehaald. Oude foto's, je weet wel, van die afgedrukte plaatjes, uit het pre-digitale tijdperk, plaatjes die er kwalitatief niet uit zien, maar what the heck, daar gaat het niet om. Het gaat er om wat er op te zien is.

Zo kwam ik een oude liefde tegen. Zeven jaar lang ben ik tot over mijn oren verliefd geweest op deze jongen. Hij zoop, hij rookte als een ketter, maar wat dan nog, hij had mijn hart gestolen.

Dit is 'm. Knappe vent, toch? De Mercedes W114, 250 CE met 6 gespierde cilindertjes. Ik had er veel bekijks mee en ik was apetrots op hem. Zeven jaar lang heeft hij me dagelijks vervoerd, waar ik maar naartoe wilde. In de file, in de drukte, door de regen of de zon, het maakte hem allemaal niet uit, hij deed het voor me, met liefde. Ooit heb ik zijn tankje volgegooid met slaolie, het deerde hem niet in het minst, geen slag of stoot heeft hij erdoor gemist. Hij stonk toen wel naar een rijdende friettent, het enige probleem was dat ik er zelf een beetje misselijk van werd. Dat was een eenmalig iets, lijkt me duidelijk.

Na zeven jaar heb ik hem moeten opgeven, overleden, fataal hartinfarct. Dat is nu alweer vijf jaar geleden, maar ik mis hem nog elke dag. Wat een kanjer.

Vijgenblad

Om het nog even over die vijg te hebben. Vorig jaar was de struik zo groot geworden dat bij wijze van spreken het halve terras bedekt was met vijgenblad en het mooie uitzicht over de landerijen je ontnomen werd. We hebben er even over zitten dimdammen en toen maar besloten dat de zaag er in moest.

Ik ben daar wat voorzichtiger in dan Bert en dat weet hij ook. Dus op een moment dat ik even niet keek is de kettingzaag eraan te pas gekomen en is die megavijgenstruik gedecimeerd. Eigenlijk bleef er nauwelijks wat over. Ik weet nog dat ik zo mijn twijfels had over een goede afloop.

Maar moet je nu toch zien, hij is bijna zo groot als vorig jaar. Onkruid is het, maar wel lekker onkruid. Het rijpen van de vruchten duurt dit jaar wel iets langer dan vorig jaar, zal wel door de snoei komen. Binnenkort komt er weer een oogst vanaf waarvan je werkelijk niet meer weet wat je er mee aan moet. Ik ga maar vast beginnen met recepten zoeken. En ik maak ook vijgen op alcohol ... mmmm ... klinkt goed.

Ach gut, doet me ineens denken aan de kersen, die staan al een half jaar te trekken ... zo maar eens proberen.

Weinig-verhaal-dag

Er zijn van die dagen dat je een hoop te vertellen hebt, er zijn ook dagen dat je weinig verhaal hebt. Vandaag is een weinig-verhaal-dag. Terwijl we toch niet stil hebben gezeten.

Ramen geschilderd, stukje terras gebouwd, eindelijk de laatste plintjes in de gite gemonteerd, eerste vijg geplukt, veldsla gezaaid, boek gelezen, paar baantjes gezwommen, languit in de zon gelegen, wijntje erbij, wat gegeten, koffie gedronken, beetje gecomputerd, filmpie gekeken en zo meteen ga ik ook nog eens omvallen.

La vie est dure ...

Blond, bruin, wit

Vertelde ik eergisteren nog dat mijn haar van blond naar bruin was getransformeerd, inmiddels is het wit. Nee, niet grijs, echt wit. Alleen is het deze keer geen haarverf maar houtverf. Ik ben de nieuwe ramen aan het verven en blijkbaar ben ik er met mijn bruine lokken in gaan hangen. Ongemerkt.

De ramen van het oude huis worden één dezer dagen vervangen. De huidige zijn op, niet meer te redden en bovendien nog van enkel glas. En omdat het nu eenmaal gemakkelijker is om de nieuwe te schilderen terwijl ze nog op de grond staan, zijn ze vandaag maar vast in de grondverf gezet.

De ramen krijgen overigens dezelfde indeling als de oude, vier ramen dus, alleen de dwarslatjes komen niet meer terug, een compromis tussen de heer en vrouw des huizes.

Tegelijk zijn we, zoals je ziet, begonnen met de luiken amandelgroen te schilderen. Goeie kans dat mijn haar binnenkort ook die kleur aanneemt.

Decadent

Het zal in het noorden moeilijk zijn om te geloven, maar het is hier nog steeds zwemweer.

De thermometer in het zwembad geeft een comfortabele 27.3 graden aan, geloof me, da's warm. Zo warm dat het op een bewolkte en winderige dag als vandaag in het zwembad vijf graden warmer is dan erbuiten. En dat voel je. Het is alsof je in een warm bad stapt. Ik weet het, het klinkt een beetje decadent en wellicht is dat ook zo, maar o o o, het is zo lekker.

Dat alles hebben we aan twee dingen te danken. Om te beginnen aan het bubbeldek dat op het zwembad ligt, dat voorkomt vooral 's nachts het afkoelen van het water. Daarnaast bewijst de verwarming van het zwembad nu toch echt zijn nut. We hadden in eerste instantie zo onze bedenkingen, die verwarming deed niet zo veel dachten we. En eigenlijk was dat ook wel logisch. Als je hier met tien personen verblijft dan duurt het een hele tijd voordat de zonnepanelen de 400 liter water in de boiler opgewarmd hebben tot 80 graden, zo lang dat er weinig tijd over blijft om het zwembad op te warmen. Maar nu we weer met z'n tweeën zijn krijgt het zwembadwater alle aandacht. 

Als het zo doorgaat kunnen we nog tot ver in de herfst genieten van het zwembad, alleen iets verzinnen voor als je eruit stapt, terrasverwarmer of zo. Over decadent gesproken.

Blondine of brunette?

Ik had gedacht dat ik vandaag niet al te fris zou zijn, ik lag afgelopen nacht pas om twee uur in bed, moe maar voldaan. Gezellig avondje achter de bar doorgebracht, niet ervóór dus hé. Sinds mijn jonge tienerjaren had ik dat niet meer meegemaakt. Ik was toen vaste klant bij jeugdhuis Troelant in Sinaai, in België dus voor de niet-Belgen onder ons. Eigenlijk kan ik beter zeggen dat ik lid was, dat klinkt wat aardiger dan vaste klant, straks denken jullie nog dat ik me daar elke dag een stuk in mijn kraag dronk, zo erg was het ook weer niet. Ik heb daar heel wat uren doorgebracht, meestal vóór de bar maar soms ook wel eens erachter. Maar een tiener heeft een goed herstellend vermogen blijkbaar, ik had nooit een kater. Inmiddels ben ik een paar jaartjes ouder en is het met dat herstellend vermogen iets beroerder geworden. En niet alleen dat herstellend vermogen is minder geworden, als ik nu te lang moet staan gaat mijn rug protesteren. Tja, het zal de leeftijd wel zijn.

Maar deze meid is nog niet zo dom, op een half biertje na geen druppel gedronken gisteravond. Dus vandaag zo fris als een hoentje lekker bezig geweest. Mijn haar weer eens een ander kleurtje gegeven, ik ben in een half uur tijd omgetoverd van blondine naar brunette. Ik weet nog niet wat me beter bevalt, het blonde is meer mijn natuurlijke haarkleur, ik moet nog even wennen aan het donkere.

Laat maar horen wat je er van vindt. Volgende keer bepalen jullie de kleur, de meeste stemmen gelden.

Gaaaaaap

Bardienst gehad in de bar van Vaour ... laat geworden ... geen fut meer om te bloggen ... morgen verder .... bedje toe ... gaaaaaaap ... welterusten.

Fontanelletje

De winters duren hier niet zo heel erg lang, maar ze kunnen wel goed koud zijn. Zestien graden onder nul komt 's nachts wel eens voor. En als het er ook nog bij sneeuwt en waait dan voelt dat nogal frisjes aan, ook al zitten we hier 1150 kilometer zuidelijker dan Amsterdam. Half oktober mag er wel af en toe een kacheltje aan 's avonds, tot die tijd is het hier warm, warmer of warmst.

Tot nu toe stoken we het hier warm met een houtkachel. Reuze gezellig, dat wel, maar het heeft ook zo zijn nadelen. Om te beginnen produceert het ongelooflijk veel stof. Ik ben al niet zo'n enorme poetser, één keer vind ik nog OK, maar dan mag het daarna niet meer vies worden. Tja, zo werkt dat niet, dus ik heb het er niet zo op. Maar met dit nadeel valt nog wel te leven. Een ander nadeel is dat die kachel het niet een nacht lang volhoudt, 's ochtends is dat kreng uit en is het steenkoud in huis. Voor het weer een beetje comfortabel warm is binnen, is het alweer ruim na de middag. Afgelopen winter waren we elke dag druk aan het werk in wat de gite moest gaan worden en hadden we er eigenlijk weinig erg in. Maar dat zal niet elke winter zo zijn, we willen ook wel eens een dagje niks doen, boekje lezen, filmpje kijken of gewoon lui op de bank hangen. En dat het liefst zonder dat je neus er af vriest.

Nu we ons oude huis gaan vernieuwen grijpen we meteen de kans om er een degelijke centrale verwarming in aan te leggen. Het moet vloerverwarming worden, wel zo comfortabel en omdat we een mezzanine willen gaan maken de enige manier om de zaak behaaglijk warm te krijgen.

Maar dat betekent dus wel dat de oude vloer er uit moet. Voor vloerverwarming moet je zo'n vijftien centimeter afgraven, er moet eerst isolatie gelegd worden, daarop komen de buizen en daar weer bovenop de vloertegels. Je kan ook niet afgraven en de hele zaak ophogen, maar je wil toch nog normaal door de deur naar binnen kunnen zonder je hoofd te stoten. Niet dat ik daar nu zo snel last van zal hebben, maar de heer des huizes is nogal aan de lange kant.

Vandaag eens even een tegel eruit gebikt, om te kijken hoe vast ze zitten, wat er onder zit en of we niet meteen op de rots terecht komen. Het ziet er gunstig uit, allicht voor deze tegel. We zitten meteen op de aarde, geen rots te zien. Nog niet hoe dan ook.

Alleen zitten we nu met een gat in de vloer, ik ben benieuwd wat er gebeurt als het binnenkort een keertje flink gaat regenen. Of we een fontanelletje erbij hebben, wat overigens niet méér betekent dan "fonteintje".