Pijnlijke vergissing

Oei, dat was een pijnlijke vergissing gisteren. Ik heb mijn oude liefde verward met zijn opvolger. Tja, kan wel eens gebeuren dat je in the heat of the moment de naam van je ex roept. Hoe heb ik kunnen denken dat je in die beauty frituurvet kon gooien, daar konden zijn zuigertjes helemaal niet tegen. Hij reed namelijk op super, liefst op gelode benzine maar bij gebrek aan beter deed hij het ook op ongelood. Hij deed het zelfs op gas, hij had een 80 liter tank in zijn kofferbak zitten. Met een verbruik van 1 op 7, ofwel 14 liter op 100 km was dat geen overbodige luxe, je liep er op leeg.

Zijn opvolger, de W123 300D was diegene met de slaolie. Deze keer vergis ik me niet. Heel gedoe nog trouwens, je koopt karren vol met literflessen bij de Lidl, want daar waren ze het goedkoopst, staat vervolgens die flessen één voor één in je tank te kieperen en daarna kon je meteen naar de stort om al die lege flessen weg te brengen. Handig was het niet en nog illegaler dan een illegaal maar je mag toch wel een béétje ondeugend zijn in je leven.

Die 300D was bij lange na niet zo sexy als de W114. Ik kan hem ook niet als een echte liefde bestempelen, meer als een goede kameraad. Hij was wel praktischer, moderner ook vooral. De W114 was 33 jaar oud toen hij overleed, de 300D was pas 29, jonkie dus, van alle gemakken voorzien. We hebben hem in Wenen voor een appel en een ei gekocht en hem naar Amsterdam gereden. Hij rilde en trilde, precies zoals het hoort bij deze oude taxi.

Drie jaar was het ons dagelijks vervoer, tot het moment kwam om ook van hem afscheid te nemen. De reden was geen overlijden in dit geval, de blauwe buffel had zijn intrede gedaan en twee van die oude karren onderhouden leek ons geen goed plan. Het blijven tenslotte sterretjes, alle onderdelen zijn nog te koop, maar at a price.