Verdwenen spoorwegen

Als je hier rondrijdt, rondfietst of rondloopt kom je altijd wel plekjes tegen waarvan je denkt dit is niet altijd zo geweest, er mist wat, of er is iets teveel, het is maar hoe je het bekijkt. Dat kan een bruggetje zijn wat nergens heengaat, een viaductje wat geen dienst doet of een kaarsrechte weg met spoorweghuisjes maar zonder spoor.

En dat komt allemaal omdat het hier vroeger vergeven was van de spoorwegen. Vroeger, daarmee bedoel ik dan tussen 1860 en 1950. Jammer genoeg zijn ze nu zowat allemaal verdwenen. De sporen zijn weggehaald en hebben plaats gemaakt voor een autoweg. De bruggetjes en viaductjes zijn de stille getuigen van een vervlogen tijd, ze liggen te vervallen en worden overwoekerd door de natuur.

Maar de oude spoorwegen zijn niet vergeten. Er was vandaag een expositie te zien in ons buurdorp. Wij, als liefhebbers pur sang van die oude tijd, erheen natuurlijk. We hadden er best wel veel van verwacht, miniatuurtreintjes, landschappen, oude kaarten, een buurt met zo'n rijk spoorverleden moet toch wel een behoorlijke voorraad hebben aan memorabilia.

Je begrijpt, we waren teleurgesteld. Het enige wat er te zien was waren een paar uitvergrote postkaarten. De rest van het "museum" stond vol met oude gereedschappen van de wijnbouw.

Maar toch hebben we genoten, vooral omdat we, eenmaal buiten, de slappe lach kregen, een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.