De appelboompjes staan sinds gisteren in de grond. Hoewel, mag ik dat eigenlijk wel zo noemen, ze staan eerder op de rots. Waar je hier ook graaft, nergens kom je dieper dan dertig centimeter de grond in. Ik hoop maar dat ze het gaan redden. Ze zullen ongetwijfeld een hoop TLC nodig hebben, vloeibare in dit geval, en die gaan we ze volop geven.
Het stukje tuin voor het terras van het huis is een beetje een boomgaard geworden. Er staan nu drie pruimenbomen, een kweepeer, een vijg en twee appelbomen. En daarmee staat dat stukje eigenlijk vol. Je moet de bomen toch een beetje de ruimte geven om te kunnen groeien.
Vlak voor het muurtje was nog wel wat plek over. Vandaag heb ik daar een meter grond vrijgemaakt. Dat muurtje zorgt voor een warm plekje, het onkruid tierde er dan ook altijd welig. Het stond er gemakkelijk een meter hoog als je niet oppaste. Het leek me een ideaal plekje om er de bessenstruiken neer te zetten die we nog hadden staan, een kruisbes op stam en twee witte bessen. Als die net zo hard gaan groeien als het onkruid hebben we niks te klagen.
Nu is het alleen nog een kwestie van koeien en schapen uit dit deel van de tuin weg te houden. Als die kans zien binnen te komen blijft er bar weinig over van de nieuwe aanplant vrees ik. Het enige wat ik zo snel kon verzinnen was om schrikdraad vanaf de paal van het zwembad helemaal tot aan de elektrapaal twintig meter verderop te spannen, in de hoop dat dat voldoende is mochten de dames ons weer eens met een bezoek komen vereren.
Vrees niet, er staat geen spanning op de schrikdraad, er wordt niets of niemand geëlektrocuteerd hier. Maar dat vertel ik lekker niet tegen de koeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten