La presbytie

We waren vandaag bij de oogarts, mijn wederhelft is toe aan een nieuwe bril en om dat vergoed te krijgen moet dat op voorschrift van een echte gediplomeerde oogarts. Iedereen die een aanvullende verzekering heeft met dit cadeautje erin gaat dus voor een brilletje niet langs de opticien maar gaat daarvoor bij de dokter langs.

Het blijkt hier geen populair beroep, God mag weten waarom. Klanten bij overvloed, dus moet toch lekker verdienen zou je denken. Maar nee, zo werkt het niet blijkbaar. Dientengevolge is de wachttijd voor een afspraak acht maanden, dus je moet het een beetje plannen wanneer je wat aan je ogen krijgt hier.

Hoewel nee, dat is niet helemaal waar, als er een medische noodzaak is kan je binnen een week al terecht. Dus zie je ineens scheel of sterretjes, geen paniek, je wordt snel geholpen.

Maar goed, ik was dus meegegaan hoewel ik daar niets te zoeken had. We zouden er een dagje Albi aan koppelen, lekker lunchen, even rondlopen, die dingen. In de wachtkamer hingen al lang verlopen affiches en half gescheurde posters over uiteenlopende onderwerpen die met ogen te maken hadden. Eentje trok mijn aandacht. Hij ging over la presbytie, over het fenomeen dat je ogen niet meer lekker willen focussen als je wat ouder wordt, het fenomeen wat ik nog altijd ten stelligste probeer te ontkennen maar desalnietemin wel de nare gevolgen ervan steeds vaker mag ervaren. Mijn armen worden te kort. Ik dacht, kom, laat ik nu eens niet lullig doen en gewoon aan de oogarts eens vragen wat ik ermee moet. Een armverlenging is wellicht geen reële optie denk ik, dus ooit zal ik toch aan een prothese moeten gaan denken.

En naast aan die prothese denk ik natuurlijk ook maar meteen aan mijn portemonnee. Dus laat ik mij maar liever een goeie bril voorschrijven dan het simpele plusbrilletje van de supermarkt, toch?

Over acht maanden ben ik aan de beurt, tot die tijd blijf ik stug ontkennen dat ik het nodig heb en daarna zien we wel weer verder.