Toen we nog in Nederland woonden verbaasden we ons altijd over het massaal en overdreven uitrukken van de strooiploegen. Zodra het kwik onder de tien graden dreigde te komen waren ze er al en strooiden alles en iedereen onder een dikke laag zout. Voor je weet maar nooit, niets zo onvoorspelbaar als het weer tenslotte. Ik weet niet of dat overal het geval was, maar waar wij woonden reden ze af en aan, met grote zwaailichten, rond een uur of zes 's ochtend. Meerdere keren passeerden de lichten onze slaapkamer waardoor wij steevast wakker werden door al dat gezwaai, we slapen altijd met de gordijnen open namelijk.
Maar hier kennen ze dat niet, ze laten de sneeuw gewoon liggen. Dat heeft zo zijn voordeel, geen vieze zwarte smurrie langs de weg, geen schoenen met lelijke witte zoutstrepen. Als er maar genoeg over de weg gereden wordt verdwijnt de sneeuw vanzelf wel.
Maar dat is nu juist waar het op ons weggetje aan ontbreekt, verkeer. Da's op zich hartstikke fijn, ik hou helemaal niet van een drukke weg, maar nu zou het wel handig zijn als er wat meer overheen gereden werd. Voor de deur is de weg nog vrij vlak, iets verderop wordt het echter nogal steil en da's onder deze omstandigheden niet fijn met het ravijn ernaast.
Vanochtend om negen uur vertrokken voor de tocht der tochten, glibberend naar beneden, in de laagste versnelling, voorzichtig de bochten nemend om maar niet te veel te glijden.
Och, ik overdrijf, zoals wel vaker, we hebben maar één auto in de berm zien liggen. Valt reuze mee allemaal dus.
1 opmerking:
In onze straat is sinds de uitvinding van de mensheid nog nooit gestrooid ... maar onze weg is wèl vlak. Desondanks heeft het betonnen paaltje op een bocht in de weg heel wat leed aan de daarachter geparkeerde auto's weten te voorkomen.
Een reactie posten