donderdag 16 februari 2012

Het kan dooien

Het kan vriezen, het kan dooien. Vandaag dooide het flink. We hebben de vorst overleefd, behalve in de gite geen bevroren waterleidingen gehad. We zijn er goed vanaf gekomen.

En waarom hadden we dan vanochtend geen water? Juist, omdat het dooide.

We zitten hier op de grens van twee gemeenten, Marnaves en Milhars. Een deel van Milhars, het deel wat hier boven op de heuvel ligt, krijgt zijn drinkwater van Marnaves. Om dat door te belasten aan de gemeente staat er ergens een meter. Die meter draaide overuren, hij tolde als een gek. Er zat overduidelijk een lek. Ergens was de hoofdleiding gescheurd. Ergens, maar waar?


En dus stonden ze vandaag ineens te graven op ons erf, onder toeziend oog van twee Milharse buurmannen. Maar daar kwam ik pas achter toen er al een heel gat zat. Er lag een plas water op die plek, een plas die daar altijd ligt als het een beetje vochtig weer is, maar dat wisten zij niet en dus dachten ze het lek gevonden te hebben. Jammer maar helaas.

Zodra onze burgemeester er trouwens achter was dat wij, als laatste Marnaafse huis wel weer water hadden heeft hij de toevoer naar Milhars maar helemaal afgesloten. Of ze daar nu blij mee zullen zijn ... wij wel hoe dan ook.

Geen opmerkingen: