De voorkant van het huis leek, na het werk wat uitgevoerd was met de mini-bulldozer, wel op een oorlogsgebied. De banden hadden diepe geulen achter gelaten, het grind was nagenoeg verdwenen en het lag er bezaaid met bouwafval. Met de vorst van de afgelopen weken was er nog niets aan gebeurd. Ik weet ook wel dat het allemaal tijdelijk is, we hebben de plannen voor het terras al klaar liggen, maar toch stoorde ik me mateloos aan die rotzooi.
Onder een warm zonnetje ben ik er eens aan begonnen. Afval naar de sechoir gebracht, geulen weer gevuld, grind aangeharkt en onkruid uitgetrokken. Het is al een hele verbetering, maar het is nog niet klaar. Ik wou voor alle zekerheid even de riolering checken op het punt waar de bulldozer wel honderd keer er overheen gereden is. Ik was bang dat het daar geschuurd zou kunnen zijn. Die angst bleek gegrond, helaas. We hebben wat te repareren.
Dat alles gebeurde onder het toeziend oog van wel zeker tien lammetjes, als het er al niet meer waren. Al sinds december lopen ze hier rond maar nu het wat warmer is geworden verlaten ze wat makkelijker de warme stal en komen ze dichterbij. Wat me opvalt is dat ze helemaal niet bang zijn. Als ik er vorig jaar naartoe ging liepen ze meteen weg, nu staan ze me aan te kijken alsof ze me al jaren kennen. Bij lammetjes lijkt me zoiets zeer onwaarschijnlijk.
1 opmerking:
Inleiding tot een nieuwe episode van "Schaap staren"?
Een reactie posten