Weg met de etiquette

Vandaag voor het eerst sinds ons Frans avontuur naar een begrafenis geweest. Van de vorige Franse eigenaar van ons huis (wiens familie het huis 500 jaar in bezit heeft gehad). De man was al langere tijd ziek en is op 81 jarige leeftijd overleden.

We hadden ons goed voorbereid. Het was een zonnige dag maar kerken zijn altijd koud, dus onze warmste jas uit de kast gehaald en een dikke trui aangetrokken. Ook even opgezocht wat de etiquette hier voorschrijft voor begrafenissen: je houdt je als buitenstaander afzijdig en gaat vooral niet mee naar de begraafplaats. Bovendien was ons al verteld dat het er in Frankrijk nogal kil aan toegaat. Kil in de zin van "inladen en begraven", weinig poespas.

De ceremonie vond plaats in ons kerkje, in Marnaves.

Prachtig gerestaureerd, niet groot, plaats voor zo'n 80 man schat ik. Het was afgeladen, tot buiten stonden de mensen. Naast de familie was het hele dorp er. Wij, met in ons achterhoofd de etiquette, bleven ook buiten staan. In de zon. Puffend en zwetend met onze dikke jassen aan.

Het was een mooie dienst. Zeker niet kil, in tegendeel. Kleinzoon legde mans alpinopet op de kist, kleindochters elk een kaarsje. De pastoor was een goede vriend van de familie, we hadden hem al eerder ontmoet bij het etentje bij onze buren trouwens, al hadden we toen nog niet meteen door dat hij priester was. Halverwege werd het halleluja gezongen. Tweestemmig. Geweldig! We wisten niet wat we hoorden. Het galmde door het kerkje en nog ver daarbuiten. Ik heb nog heel even overwogen om het stiekem op te nemen met mijn camera, maar dat kon ik niet maken. Etiquette, weet je nog. Het tweestemmig gezongen "Amen" was minder succesvol, hier en daar hoorde je gegniffel, ook wij hadden de meeste moeite om onze lachspieren in bedwang te houden.

Op het einde van de dienst, toen de kist naar buiten werd gedragen, gevolgd door pastoor en familie, kregen wij, als enigen, een hand van de pastoor! We stonden er een beetje onwennig bij. We moesten ons toch afzijdig houden? En ook nog een vriendelijk "bonjour" van de weduwe.

Omdat iedereen meeliep naar de begraafplaats, hebben ook wij de stoet maar gevolgd. We werden door onze buren aan iedereen voorgesteld die we nog niet kenden. Voici les nouveaux habitants des Fontanelles, ils sont Hollandais (ziehier de nieuwe bewoners van les Fontanelles, het zijn Hollanders). Voor de gelegenheid maar niet geprotesteerd dat ik eigenlijk Belge ben. Dat afzijdig houden werd met de minuut moeilijker, zei het niet geheel onmogelijk. We werden door de familie uitgenodigd voor een kopje koffie na afloop, in de salle de fêtes. Niet een zeer toepasselijke naam voor deze gebeurtenis, maar soit. We dachten, één kopje en snel weg. Niet dus. Het ene na het andere familielid stond er op om met ons kennis te maken.

Twee en een half uur na aanvang wisten we ons pas los we weken. Niks afzijdig, we voelden ons meer het middelpunt af en toe, wat we totaal niet wilden. Weg met de etiquette, da's meer iets voor de grote stad, daar doen ze hier niet aan.