Totale blokkade

Zeven uur, nog niet echt wakker, een vreemd geluid, ik negeer het, even later weer datzelfde vreemde geluid, klaarwakker, ik spring uit bed, kijk door de ramen, niets, kijk op de badkamer, niets, terug mijn bed in, nog veel te vroeg, het zal wel niets zijn.

En toen opeens, gorgelgorgel. Waaaaaahhh, wat is dat?!?

Het geluid kwam uit de badkamer, ik had de deur laten open staan, een luid geborrel, alsof er iets of iemand in het riool woonde. Ik weet ook wel dat dat niet kan, maar het was het eerste wat in me opkwam, dat er een beestje in de afvoer zat.

Was het maar zo simpel geweest, was het maar zo eenvoudig op te lossen geweest, het zou niet zo prettig worden, helaas.

Een rioolbuis bleek helemaal verstopt te zitten. Niet een klein beetje maar een totale blokkade. En waar loopt die buis? Juist ja, langs de hele voorkant van het huis, onder het net gestorte betonnen terras, onder de net aangelegde concassé. Moet ik nog vertellen dat we hier niet bepaald blij mee waren? Denk het niet zeker hé.

Halverwege zit een inspectieputje, het is daar dat we er met een lange slang op de hogedrukspuit achter kwamen waar de storing precies zat. Gelukkig niet onder het betonnen terras, dat was een drama geworden. We waren er al een hele tijd bang voor geweest, daar waar de ene betonauto na de andere het terrein op was gekomen was de buis totaal vernield.

Inmiddels zijn we al bedreven in dit soort klusjes. Het blijft vervelend maar het is alweer gebeurd, er is zowat niets meer van te zien. Vanaf nu komt er geen zwaar vervoer meer over die buizen, het is mooi geweest.

Zomerklaar

Het was eindelijk weer eens prachtig weer. Dan kan je wel weer binnen gaan zitten isoleren maar ja, de buitenlucht trekt dan toch wel. En laat het nou zo zijn dat er nog een buitenklusje op ons zat te wachten.

Warm weer betekent dat het winterdek van het zwembad gehaald moet worden. We hadden dat in maart al kunnen doen, toen het zomers warm was, maar op de een of andere manier was het er toen niet van gekomen. Of we vonden het te vroeg, dat herinner ik me niet meer. Maar nu was de tijd daar, geen uitstel meer mogelijk, geen smoezen meer voorhanden.

Ik zag er tegen op, dat dek is loodzwaar. Je moet zorgen dat het niet in het water van het zwembad valt want dan krijg je het er met geen mogelijkheid weer uit. Daarna moet het gedroogd en schoongemaakt worden voordat je het kan opvouwen. Naast dat het zwaar is is een lap van elf bij zes meter is ook nog eens onhandelbaar groot.

Maar hé, wat denk je, het dek ligt schoon en netjes opgevouwen binnen opgeborgen, de pompen draaien, de chloorchoc zit in de skimmers en de robot draait zijn rondjes. Over een paar dagen kan er gezwommen worden, voor de dapperen onder ons, mij nog veel te koud.

Eindelijk

En ook de eiken krijgen weer frisgroene blaadjes, eindelijk!

Hôtel des impôts

Het is bijna mei, de maand waarin de zon volop schijnt, het warm is, alles groeit en bloeit, het zwembad operationeel is en de eerste gasten komen.

Maar het is ook de maand van de belastingaangifte, niet onze favoriete bezigheid maar het moet gebeuren. En voor het eerst moeten we inkomsten van de gite opgeven. De hele avond zitten zoeken op internet hoe zoiets moet, in welk vakje moet je wat invullen, nog niet zo simpel allemaal. Zijn we nu wel of niet een entreprise, ik dacht van niet, maar we vallen wel onder hetzelfde regime, of toch niet?

En hoe zit het met aftrekposten? Die zijn er ook, maar welk percentage mag je toepassen. Tot voor kort was 71% van de inkomsten onbelast, tegenwoordig moet je daarvoor een giteclassificatie hebben. Die hebben we nog niet, dus het deel wat onbelast is wordt 50%. Het vreemde is alleen dat de rekenmodule van de fiscus uitsluitend de 71% hanteert. Vraag is wat onze belastinginspecteur gaat hanteren.

Hoe dan ook, het wordt weer een heel gepuzzel om het allemaal ingevuld te krijgen. Ik denk dat we maar weer alles moeten verzamelen en het hôtel des impôts binnenkort vereren met ons bezoek.

The doors

Zo, dat scheelt even, de deuren zitten er in! Wat een verschil, we hebben een paar maanden doorgebracht met planken en dekens die de enorme gaten dicht hielden. De kou hielden we daar niet mee buiten, de wind evenmin.

Moet je dat uitzicht zien. Dit zorgt er voor dat we weer volop zin hebben om door te gaan met de woonkamer. We waren een beetje uitgekeken op de eikenbomen aan de achterkant, dit is wel even different koek. En daar komt ook nog eens bij dat dit de zonkant is, veel licht, zeker in de winter niet geheel onbelangrijk.

Alleen ... er is een probleem ... één van de deuren kan niet dicht en dat kan niet de bedoeling zijn. Het frame is blijkbaar niet goed gemaakt, de bovenkant is een centimeter breder dan de onderkant. Constructiefoutje.

Wordt vervolgd.

Warmte-koude-isolatie

Het was geen slecht weer vandaag, ondanks dat de zon zich nauwelijks heeft laten zien was het een stuk warmer dan de afgelopen weken. En da's maar goed ook, we hebben het wel gehad met de kou en de regen.

En ondanks dat het een ietsiepietsie beter lijkt te worden en je zou denken dat het wellicht allemaal niet nodig zou zijn, zijn we druk doende geweest met het verder isoleren in de gite. Met rubberen keukenhandschoenen de glaswol op passende stukken knippen en met mondkapje voor het tussen de balken van het dak proppen. Echt, ik haat dat, alles kriebelt en prikt van het stof wat er uit komt. Het gaat overal zitten, vooral daar waar je het niet wilt hebben.

Vervolgens een worsteling met vijfeneenhalve meter lang doek wat over de stroken glaswol komt te zitten, wat je wel een beetje netjes moet doen omdat anders die stroken zodanig uit elkaar gaan lopen dat ze ofwel niet meer overlappen, ofwel te veel overlappen. Nog een hele kunst.

Ten slotte de planken op maat zagen en ze op de balken schieten met het pneumatisch spijkerpistool, nog het eenvoudigste van alles en eigenlijk geen vervelend klusje.

Zal je zien dat het over drie weken bloedheet is. Maar weet je, dan nog is die isolatie zinvol, maar dan tegen de warmte. Laten we het hopen.

En klaar zijn ze

Rafales

De dag begon vrij goed, het was droog en zo nu en dan was er een voorzichtig zonnestraaltje waar te nemen. De man met de graafmachine was al vroeg aan het werk. Dus wij ook, je kan niet achterblijven hé, zoiets schept verplichtingen.

Terwijl hij fijn aan het graven was zijn wij verder gegaan met de daken. Het dak van de buitenkeuken had nog wat aandacht nodig, hier en daar nog een balk afwerken en wat latjes erop spijkeren. Binnenkort maar eens op zoek naar pannen.

En met het dak van de gite nu maar eens serieus begonnen. Of eigenlijk het plafond dus. Het gaat best goed. De eerste zes vierkante meters zijn klaar, nog 44 te gaan. Moet in een week te doen zijn. Of eigenlijk denk ik dat het sneller klaar zal zijn. Het eerste stukje is het lastigste, even uitzoeken hoe het allemaal werkt, hoe het het vlotst gaat. Daar zijn we nu achter, vierkante metertjes maken maar.

En nu, terwijl ik dit zit te typen raast een stevige wind over het huis, rafales van 55 km per uur. De hoge eiken zwiepen gevaarlijk heen en weer, luiken klapperen. Ineens moet ik denken aan het boompje op de rotonde. Door al het graven van vandaag zijn de wortels bloot komen te liggen. Blijkt dat die maar tien cm diep zitten. Spannend of die boom de storm gaat doorstaan.

Vuurvingers

Kijk eens, dat begint er op te lijken. Het is me wel een klus zeg. De hele dag bezig geweest met af- en aanvoeren van puin en grind en als je dan de vierkante meters gaat tellen valt het weer tegen hoe weinig je eigenlijk maar doet. Maar goed, het zwaarste werk is nu achter de rug.

Ik heb het al eerder gezegd en ik meen het, sportscholen zijn hier totaal overbodig. Ik ben inmiddels voorzien van stevige spieren, het doet allemaal niet meer zo'n zeer, spierpijn heb ik nog zelden. Alle vet is verdwenen, ik verbrand meer calorieën dan ik ooit op een dag kan eten. Maar dat is niet alles, er is meer.

Ik begin vuurvaste vingers te krijgen. Er zit een laag eelt op waardoor ik zonder enige moeite warme borden aanpak, om maar iets willekeurigs te noemen. Het was me eigenlijk nog niet eerder opgevallen, maar nu ik er op zit te letten merk ik dat ik inderdaad minder gevoel heb in mijn vingertopjes, heel vreemd.

Misschien het moment om gitaar te gaan leren spelen. Of contrabas natuurlijk, maar alleen als ze daar ook kleine modelletjes van hebben.

We zullen doorgaan

We mogen dan wel twee extra dagen hebben om nog wat te redderen voordat de concassé erin gaat, de eerste is grotendeels verregend. Tussen de buien door nog wel wat grind van links naar rechts en andersom verplaatst en wat aarde weggeschept, maar met dit tempo schiet het niet echt op.

Hoewel, een deel is toch al klaar. Het stukje tussen het betonnen terras en de tuin wordt met schoon grind bedekt, wat er ligt is zo smerig geworden dat het niet meer te redden valt. Dat wordt voor de ingang van de sechoir gestort, zo lost het de modderpoel daar weer op en heeft het toch nog een doel. En het relatief schoon grind wat nu nog voor het zwembad ligt brengen we dan weer naar voorgenoemd stukje. Snappen jullie het nog?

Het valt me niet tegen. Dat is te zeggen, het resultaat valt me niet tegen, de moeite die het kost wel. Zeker nu alles doorweekt is, de aarde wordt zwaar en kleiig, je laarzen worden met elke stap hoger en de schep wordt zwaar door alles wat eraan blijft plakken.

Maar we geven niet op, morgen nog een dag. Regen of geen regen, we gaan gewoon stug door. We zullen wel moeten.

Sissy

Zit ik vanochtend in mijn badjes nog van een kopje koffie te genieten, staat er ineens een man met een graafmachine op de oprit. We wisten wel dat die zou komen, maar niet vandaag, maandag pas. Ik verslik me bijna, trek een sprintje naar de slaapkamer, trek de eerste de beste werkkleren aan, vergeet mijn haar te kammen, stel het tandenpoetsen uit, spring in mijn rubberen laarzen om als een gek de boel leeg te gaan ruimen buiten.

We laten namelijk een groot deel van de oprit aanleggen. Wat we de rotonde noemen, de brede toegang naar het huis en zwembad en het terrein voor het zwembad wordt concassé. Het spijt me zeer, maar ik heb werkelijk geen idee hoe je dat zou moeten noemen, ik zal het proberen uit te leggen. Het zijn hele fijne steentjes die aangestampt worden waardoor je een stevige laag krijgt die door water nog wat uithardt. Nou ja, ik maar er wel een foto van als het klaar is.

We hadden erop gerekend dat we het hele weekend zouden hebben om op ons gemakje de voorbereidingen te treffen. De tegels van de nieuwe woonkamer stonden daar in de weg, banken, stoelen, tafels weghalen en wat grind redden voor het deel naast het net gestorte betonnen terras. Maar niks van al dat. In de stromende regen als een gek staan buffelen met z'n tweeën.

Moest dat mannetje even weg om wat te halen, komt hij terug, denk je dat hij zegt? "Het regent me te hard, ik kom maandag terug ...". Pffff ... sissy.

Isolatieklus

Ik heb het nu wel gezien met dat broeikaseffect, of zou het daar niet door komen dat het al een een week lang regent? Voor de natuur is het wel goed, na de droogte van afgelopen winter grijpt die haar kans, alles groeit als gek. Maar voor de mens is het nu wel mooi geweest.

Maar het is niet alleen de regen, de temperatuur is hier ook niet bepaald normaal voor deze tijd van het jaar. Vorig jaar hoefden we vanaf half maart al niet meer te stoken, nu brandt de kachel weer op vol vermogen.

En dat begint ons een beetje zorgen te baren. Over drie weken ontvangen we onze eerste gasten in de gite. In drie weken kan er natuurlijk nog een hoop veranderen wat het weer betreft, maar ja, garantie heb je daar niet op. Dus er zat niets anders op, we hebben er een spoedproject bij.

Het plafond van de woonkamer in de gite was open gelaten zodat je de balken van het dak ziet. Heel pitoresk, maar tevens heel ongeïsoleerd. Omdat we niet verhuren in de koude periode kan dat absoluut geen kwaad en mei wordt hier niet bepaald als koude periode gezien. Maar ja, stel dat het wel fris blijft, dan moet je ook de woonkamer wel goed warm kunnen stoken.

Gisteren hout gehaald, vandaag isolatiemateriaal en meteen maar begonnen met dit klusje. 50 vierkante meter, moet lukken in een week.

Klaar, of niet?

Zo, dat terras is klaar. In de stromende regen de toplaag eraf gespoten vanochtend, wat geeft het, nat en vies word je toch bij dit klusje, je doet het tenslotte niet in je baljurk of je smoking. Het ziet er keurig uit. Er zijn niet zoveel kiezels zichtbaar geworden als we hadden gedacht, maar het heeft wel wat zo, het lijkt alsof het terras er al jaren ligt, het past prima bij de gevel van het huis. Helemaal blij mee.

Minder blij zijn we met de troep eromheen die achter is gebleven. Alle beton wat gisteren over was is over de rand van het terras gedumpt. Daar kwam vandaag ook nog de toplaag bij die er afgespoten moest worden. Tot overmaat van ramp kieperde er een volle kruiwagen met vers beton om vlakbij het zwembad zodat ook daar een bende van jewelste is ontstaan.

We zijn nog even zoet de komende dagen om dat weer gefatsoeneerd te krijgen. Dat gaat nogal wat spierkracht en vooral veel doorzettingsvermogen kosten, heel veel.

Nooit meer

We waren er helemaal klaar voor, alles lag en stond paraat, dit werd een eitje, toch?

Mijn god, viel dat even tegen. Vier kuub beton uitharken om daarna veertig vierkante meter af te reien. En dat onder een enorme tijdsdruk. We zijn kapot.

We hebben het overleefd, tenauwernood. Het ontbreekt me aan fut om uitgebreid verslag te doen.

Eens maar nooit meer.

Élection présidentielle

Ik hou me niet bezig met de Franse politiek. Ik zou dat als ingezetene eigenlijk wel moeten, ik weet het, maar als je op het platteland woont hou je je daar toch minder mee bezig dan wanneer je op kantoor zit in de grote stad.

En zo komt het dat ik er vandaag pas achter kwam dat het aanstaande zondag presidentsverkiezingen zijn hier. Ik wist al langer dat ze eraan zaten te komen, de datum was me alleen ontschoten of misschien dat ik die eigenlijk nooit geweten heb, zou zo maar kunnen.

Ik kijk wel nog elke dag trouw naar het Nederlandse journaal. Ik betrap me er de laatste tijd wel op dat het me steeds minder boeit wie het met wie doet in het Catshuis, ze doen hun best maar. Als Henk en Ingrid het maar snappen. En eigenlijk, waarom zou het me boeien, ik mag niet eens meer stemmen daar, invloed uitoefenen is er dus al helemaal niet meer bij.

En de Belgische politiek denk je nu misschien. Weet je, dat volg ik al niet meer sinds mijn 18e. Huh ... fout, dat heb ik eigenlijk nooit gevolgd, hoewel ik daar moest stemmen als er verkiezingen waren. En dus ik deed maar wat, een naam die me wel leuk leek, een knap gezicht, ik maakte er niet zo'n punt van. Ik ben een groot tegenstander van de kiesplicht zoals je wellicht begrijpt.

Maar vandaag, tot mijn stomme verbazing, zie ik een campagneschaap op onze wei lopen. Campagne niet in de zin van het Franse platteland, maar in de zin van verkiezingscampagne. Rood-wit-blauw geschilderd. Ik ben er alleen nog niet achter of het een campagne is voor Nicolas Dupont-Aignan, François Hollande, Eva Joly, Marine Le Pen, Philippe Poutou, Nathalie Arthaud, François Bayrou, Jacques Cheminade, Jean-Luc Mélenchon of Nicolas Sarkozy.

Ach, ineens wordt het me duidelijk, het is voor François Hollande natuurlijk, dat ik dat niet eerder in de gaten had.

Shaken, not stirred

Ik bbbben een bbbbbeetje ddddoor elkkkkkaar gesssschud. Ddddie rots was nnnnnog dddddiker dddddan ik geddddacht had. Er moest zelfs serieus materiaal aan te pas komen, de cango heeft zijn dienst hier al bewezen.

We hebben het stukje vloer wat tussen de ramen in zit, het stuk wat eigenlijk nog binnen ligt dus, voorzien van een laag beton. Dat maakt het afreien dinsdag wat gemakkelijker, hopen we.

Tijdens het afgraven kwam ik nog een klein padje tegen wat net uit zijn winterslaap kwam. Hij zat verscholen onder het zand, gelukkig heb ik hem kunnen redden voordat hij ingemetseld werd. Heb ik toch even mijn paddenangst overwonnen, ik ben er niet gek op, maar moedig heb ik hem opgepakt en hem naar veiliger oorden gebracht.

En weet je wat, ik ben er meteen vanaf, van die angst. Wie kan er nu bang zijn voor zo'n klein lief schatje.

Troosteloos

Het tweede raam in de nieuwe woonkamer is er nu ook uit.

We waren goed voorbereid deze keer, de toegang tot het gedeelte van het huis waar we nu wonen was hermetisch afgesloten. Vorige keer hadden we daar niet genoeg aandacht aan besteed met als gevolg dat alles onder een dikke stoflaag lag. Kijk, en daar kan ik dan dus behoorlijk chagrijnig van worden. Deze keer was dat gelukkig niet nodig.

Dat raam, en vooral de stenen daaronder, moesten er nu al uit. Als dinsdag het beton gestort wordt kan dat stukje tot aan de binnenvloer worden meegenomen. Zijn we in één keer klaar, toch wel makkelijk. Morgen nog het laatste beetje rots weghakken en de kuil van het terras-in-wording wat egaliseren.

Het ziet er wel troosteloos uit nu. Het lijkt alsof de hele gevel gesloopt wordt en wat ooit een grindterras was ziet er al niet veel beter uit. Het is dat we weten dat het alleen maar beter wordt, want anders ...

Voor als de zon schijnt

Ken je dat, ga je op stap voor wat kleine dingetjes, dus je neemt het kleine autootje, kom je uitgerekend dan vanalles tegen wat je niet wilt laten liggen.

En zo komt het dus dat we compleet afgeladen van Albi terug reden naar huis, waarbij ik dubbel gevouwen achterin zat met mijn knieën in mijn nek, zonder dat de bestuurder ook maar het minste of geringste zag door het rechterraam en hopend dat we niet met de gendarme geconfronteerd zouden worden.

We hadden vorig jaar de fout begaan om niet op tijd parasols te kopen. Toen we erachter kwamen dat we ze nodig hadden hebben we stad en land afgereisd, zonder succes, ze waren nergens meer te bekennen, het was immers al juni. En nu lopen we ze bij stom toeval tegen het lijf. Dus je begrijpt, meteen fors ingeslagen. Twee grote met een zij-arm voor bij het zwembad en een gewone rechthoekige voor de gite.

Nog een gelukje dat we op ons eigen terras een natuurlijke parasol hebben, anders hadden we er nog eentje bij moeten proppen en echt, dat was dus niet meer gelukt.

Tarn 20

Zo, de kogel is door de kerk. Vandaag het beton besteld. Het wordt het mengsel Tarn 20, met vrij grote kiezels. Dinsdag wordt het geleverd, tenminste, als het droog is dan. Niet als het beton droog is hé, ik bedoel, als het niet regent dan. En dat is nog een beetje onzeker.

Het was nog een heel gedoe om een leverancier te vinden die aan een particulier wilde leveren. Ook raar, we zijn nu al twee jaar met de verbouwing bezig, maar toch maakt dat niet voldoende indruk. Ach ja, als we zelf maar weten dat we het aankunnen, toch? Ze beweren dat het niet zo makkelijk is om gewassen beton te storten, we zullen het zien. We doen ons best, we bereiden ons goed voor, dat moet het maar zijn. En bovendien, volgens mij is het geen rakettechnologie, kwestie van het juiste moment uitkiezen om de toplaag eraf te spuiten.

En daarvoor hebben we een oplossing. We laten een proefstukje storten. Daarop kunnen we proefspuiten als we denken dat het ongeveer zover is. Vliegen de kiezels je om de oren dan ben je te vroeg, dan moet je nog even wachten. Hoe moeilijk kan het zijn.

Van de regen in de drup

Net nu we klaar zijn met het afgraven van het terras regent het en het ziet er niet naar uit dat het de komende dagen beter wordt.

En dat is een klein beetje vervelend. Om gewassen beton te kunnen laten storten moeten we 24 uur droog weer hebben en dat zit er niet in voorlopig. Het weerbericht is onverbiddelijk, regen, regen en nog eens regen.

Dat het niet mag regenen komt omdat je op het beton wat gestort wordt een laagje smurrie sproeit wat voorkomt dat de toplaag uithardt. Na 24 uur spuit je met de hogedrukspuit die toplaag eraf waardoor de kiezels zichtbaar worden. Maar ja, als die smurrie er meteen af spoelt doordat het regent wordt die toplaag toch hard en is er van afspuiten geen sprake meer.

Er zit niets anders op dan af te wachten en uit te stellen.

Wat minder

Er zijn maar weinig dingen waar ik een hekel aan heb maar dit is er één van, meters snoeren en kabels die achteloos rond apparatuur liggen te slingeren. Soms onderneem ik nog wel eens een poging om ze op te ruimen, ze netjes op te rollen, ze bijeen te binden maar eigenlijk is het tevergeefs, je hebt nu eenmaal een hoop snoeren nodig en wat je ook doet, het wordt altijd weer een rommeltje.

En dat is nu precies de reden waarom ik het plan heb opgevat om het in onze nieuwe woonkamer meteen goed aan te pakken. Nu we met de gipsmuren met daarachter isolatie bezig zijn hebben we daar alle mogelijkheid toe.

En dus ben ik aan het passen en meten om handige nissen te maken waar de TV in past en ruimtes waar alle snoeren in verstopt kunnen worden. Kost wel weer wat extra moeite, maar dan heb je ook wat. Of nee, dan heb je wat minder, nietwaar?

Er was eens ...

Na de actieve voorbije dagen maar eens een dagje rust ingelast. Da's goed voor de spiertjes en de peesjes. Die hebben behoorlijk op hun donder gekregen de afgelopen tijd.

Nu denken jullie bij het zien van deze foto, noem je dat rust? Met een kettingzaag op een ladder dode takken uit de kers snoeien. Maar wees gerust, deze is gisteren genomen, een foto van niets is ook maar niets en om de een of andere reden wil ik er altijd een foto bij doen, dat zegt tenslotte meer dan duizend woorden.

Duizend woorden? Hemel, ik mag er niet aan denken om zoveel te moeten typen, dat mag ik jullie niet aandoen, dat leest niemand meer. Soms krijg ik wel eens reakties dat ik schrijfster had moeten worden. En ik geef toe dat het me ergens wel vleit en het best een uitdaging zou zijn. Ik kreeg in mijn middelbare schooltijd geen twee zinnen op papier, het ontbrak me totaal aan inspiratie. Of zou dat gekomen zijn omdat er toen nog geen computers waren? Hoe dan ook, nu gaat dat een stuk vlotter en barst ik soms van de fantasieën maar ik heb nooit de tijd genomen om die fantasiewereld op te schrijven.

Weet je wat, als alles hier klaar is waag ik misschien eens een poging. Kan nog even duren overigens.

Bizar bankje

Genoeg gewerkt de afgelopen dagen, tijd voor wat ontspanning.
Hoewel ...

Deze middag naar Cordes-sur-Ciel gereden. Voor wie het niet weet, Cordes is een pittoresk dorpje hier vlakbij, het telt zo'n duizend inwoners en ligt tegen een steile rotsheuvel geplakt. Het werd in 1222 opgericht door Raimond VII, de graaf van Toulouse. Hiermee wilde hij een bastion oprichten tegen het leger uit Noord-Frankrijk wat naar het zuiden was gekomen om de katharen uit te roeien. Al snel werd Cordes zeer welvarend, wat een rijke architectuur heeft opgeleverd die na al die jaren goed bewaard is gebleven.

Maar om al dat moois te zien moet je wel een flink stukje klimmen door de steile straatjes. Je kan dat uiteraard met een toeristentrammetje doen of zelfs met je eigen auto, maar dat is meer iets voor watjes. Nee, echt, wil je het goed kunnen bekijken dan zit er niets anders op dan wandelschoenen aan te trekken en de tocht te wagen.

En dan kom je halverwege een oud stenen bankje tegen en gebeuren er ineens vreemde dingen met je.

Of het lag aan de fotograaf, daar zijn we nog niet achter.

Het regent, so what

Het weer zat niet bepaald mee, het regende de hele dag zowat. Als ons dat overkomt als we alleen zijn is dat meteen een reden om weinig of niets te doen, lekker onderuit te hangen, een beetje te internetten, boek te lezen, facebookvrienden te vervelen en veel koffie te drinken. Maar onze vrienden hier, ze laten zich werkelijk door niets of niemand afschrikken. Hup, werkkleren gaan aan, regenjasjes, laarzen en ze gaan gewoon buiten aan de slag alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Een ware werkcultuurshock voor ons zoals u begrijpt. Maar ja, dan kunnen wij natuurlijk niet achterblijven. We hebben nog even voorgesteld om er een luie dag van te maken, maar tevergeefs. Even lopen zoeken naar geschikte waterdichte werkkledij, dan maar snel wat uit de kast getrokken en mee naar buiten.

En dus werd het onverwachts toch weer een productieve dag. Nog wat restanten afgegraven voor het terras, wat plantjes in de grond gezet, andere planten op een gunstiger plek neergezet en zooi opgeruimd. Allemaal erg zinvol en noodzakelijk zelfs.

Aan het einde van de dag nog even ons favoriete restaurantje bezocht, op amper tien minuutjes rijden hier vandaan voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd bij uitermate aardige Fransen. Altijd goed om zo de dag af te sluiten. Welk restaurantje dat is? Dat vertellen we niet verder. Diegenen die er al geweest zijn zullen het aan de foto herkennen, de anderen, tja, die hebben gewoon pech. Voor je 't weet wordt het daar veel te druk.

Verrekt goeie timing

Er is goed doorgewerkt vandaag. De voorbereidingen die nodig zijn voordat het beton van het terras gestort kan worden zijn zo goed als gereed, de gisteren aangeschafte planten zijn gepot, de oleanders staan bij het zwembadterras, de struiken zijn gesnoeid, het noorderterras is opgeruimd, de irissen die al een jaar langs de kant stonden zitten eindelijk in de grond en ik vergeet nu in de gauwigheid nog vanalles.

Los van het feit dat we het altijd heel gezellig vinden als er vrienden langs komen is het ook erg prettig dat het ineens opschiet met klussen waar je tegenop ziet. Dat terras bijvoorbeeld, dat is best een zware klus. Een betonnen rand maken klinkt simpel, maar het betekent wel dat er eerst een geul geraven moet worden in een bodem van voornamelijk stenen, een bekisting op de goede hoogte gemaakt moet worden en dat vervolgens vol te storten met beton. Om er vervolgens achter te komen dat er toch nog aardig wat aarde afgegraven moet worden om de vereiste tien centimeter diepte te verkrijgen.

En dan zijn een extra paar sterke armen zeer welkom. Zeker als ondergetekende een verrekte spier heeft in haar schouder. Verrekt goeie timing.

Groene vingers

Ik wou dat ik ze had, groene vingers. Plantjes doen het niet goed bij mij, of ik geef ze te veel water, of te weinig, of geen mest, of te veel, hoe dan ook, als ze bij mij overleven zijn het weinig eisende sterke rakkers. Nu wil het toeval dat ik planten en vooral bloeiende planten wel leuk vind. Daar hebben we een klein probleempje te pakken.

Een ander probleem is dat, wanneer ik uiteindelijk een plant in leven heb weten te houden, ze door onze grote viervoetige vrienden regelmatig worden opgegeten of vertrapt. Dit afhankelijk of het grote bruine viervoetige vrienden zijn met horens of kleine witte viervoetige vrienden met een dikke vacht. Hoe dan ook, in beide gevallen is het einde plant.

Maar ik heb me vandaag laten adviseren, door vrienden die hier logeren die wel degelijk groene vingers hebben. In Villefranche hebben we een karretje volgeladen, een klein karretje maar en da's welbewust. Zolang die plantenverslinders niet van het terrein geweerd kunnen worden heeft het geen enkele zin om leuke dingen neer te zetten en dus beperken we ons tot die tijd tot een paar oleanders voor bij het zwembad en wat klein grut voor in potten.

Nog maar even geduld dus en voor nu maar weer even aankijken hoe lang deze het bij me volhouden.

Life is beautiful

Toeval of niet, maar onze buurman kwam even een kijkje nemen hoe het met ons en onze werkzaamheden ging. Heel normaal, zoiets gebeurt hier regelmatig en vinden wij zeer prettig. Je zal maar drie dagen geleden van je ladder gevallen zijn en al die tijd gillend hebben liggen wachten tot er een toevallige voorbijganger je in de smiezen kreeg. Kan je lang wachten en hard gillen hier. Dus nee serieus, een beetje sociale controle kan helemaal geen kwaad als je afgelegen woont.

En als het toeval dan ook nog eens wil dat je grote en zware stenen te versjouwen hebt wat voor het mini-trekkertje echt te hoog gegrepen is, dan kan dat dubbel geen kwaad. Onze buurman staat namelijk altijd paraat om te helpen, de beste buurman die je je kan voorstellen. Een half woord was genoeg of hij was al op weg om een grote trekker te halen.

Die grote stenen waren onderdeel van een zeer oude picknickset, tafel en banken van natuursteen. Het blad van de tafel was helaas gesneuveld tijdens het bomen snoeien, kan gebeuren. En omdat het eigenlijk een beetje in de weg stond allemaal, pal voor het huis, daar waar er aan het terras gewerkt moet worden, moest het daar weg.

We hebben een goeie nieuwe plek verzonnen, bij de brandstapel. Met de westenwind in je rug je spiesje lamsvlees zitten grillen terwijl je uitkijkt over de vallei met een prachtig vergezicht op Cordes. Life is beautiful.

Zuidterras

We zijn begonnen aan het terras, het terras aan de zuidkant van het huis, ons eigen terras. Er ligt nu overal lelijk grind. O wacht, grind kan wel mooi zijn hoor, maar niet zoals het er hier bij ligt, da's een drama.

We willen 40 vierkante meter veranderen in beton lavé. Het is een beetje het effect van een gewassen grindtegel, maar dan fraaier. Dat terras komt pal tegen het huis te liggen, bij de deuren van de woonkamer. Maar voor het beton erin kan moet er eerst fundering worden gemaakt en, erger, een gedeelte worden afgegraven. Met de fundering zijn we inmiddels begonnen, dat valt tot nu toe wel mee allemaal. We kwamen nog wel een obstakel tegen, een megadikke wortel van een van de 100 jaar oude bomen. Daar werken we maar even omheen dan, het lijkt ons niet echt verstandig om die door te gaan zagen.

De volgende stap is de exacte hoogte bepalen zodat we een betonnen rand kunnen storten. En dan weten we hoeveel er waar moet afgegraven worden.

Daar gaan we dus weer. Hoe vaak hebben we dat nu al open gehad daar? Maar één troost, hierna is dat gedeelte af en hebben we er geen omkijken meer naar voor de rest van ons leven. Kijk, da's toch een voordeeltje zou ik denken.

En nu maar hopen dat dat afgraven mee gaat vallen. Al zijn onze ruggetjes inmiddels wel wat gewend, dit is toch een klus waar je liever niet al te lang over doet.

Eugène et Alphonse

Ik heb jullie al eerder verteld over de oude bomen die voor ons huis staan, de twee bomen geplant ter ere van de twee zonen die naar de oorlog vertrokken in 1914. Welnu, ik heb nieuws.

Vandaag stonden er drie mensen voor de deur, het bleken familieleden van de vorige Franse eigenaren van Les Fontanelles. Sterker nog, de man was hier zelfs geboren, op het plekje waar straks onze nieuwe woonkamer komt. Zoiets is voor een man van 80 best een emotioneel moment. Hij was hier samen met zijn vrouw en dochter. Ze zijn lang geleden geëmigreerd naar Canada, waar ze nu nog steeds wonen.

Iemand die hier is opgegroeid kent de historie van het huis wat beter en dus zijn wij ook weer wat slimmer geworden vandaag. Zo staat er op het terrein een hele oude perenboom van een bijzonder ras. Hij bleek verscholen te zitten tussen andere bomen en heeft zelfs nog bloesem, al moet ik zeggen dat er niet echt veel van over is. Het overgrote deel is afgestorven, maar ik ga zeker in de gaten houden of er fruit op komt dit jaar.

We weten nu ook exact waar die ene truffel is gevonden. Namelijk daar waar nu een enorme stenen drempel ligt en waar we een betonnen terras gaan maken. Da's pech hebben, maar we laten een truffeltje ook weer niet onze plannen in de war schoppen.

En we zijn ook de namen te weten gekomen van de twee zonen die naar de oorlog zijn vertrokken, Eugène en Alphonse. Alphonse is trouwens wel degelijk teruggekeerd, Eugène had minder geluk. Overigens zijn die bomen al in 1912 geplant en niet zoals we in eerste instantie dachten aan het begin van de oorlog. Dat maakt ze dit jaar precies 100 jaar oud. Reden genoeg voor wat extra TLC.

Domotica

Het duurt nog maar een paar dagen en het winterdek kan weer van het zwembad worden afgehaald. Het water wordt te warm eronder nu de zon er de godganse dag op staat te branden en je kan er op wachten dan dat er zich algen gaan vormen. Die vinden dat wel lekker in dat warme water.

En algen is het laatste wat je in je badje wilt hebben. Los van het feit dat het er niet fris uitziet wordt het nog een heel gedoe om ze er weer uit te krijgen daarna. Hoewel sommigen juist algen willen kweken ... hoe zou het zijn met de opkoper van ons opbouwzwembad van vorig jaar ... die wilde spirulina erin laten groeien. Niets meer van gehoord.

Maar goed, stilaan begint dat zwembad dus naar ons te lonken en wij lonken terug, uiteraard. We zien een frisse duik wel zitten. Maar voor het zover is moet er nog het een en ander gebeuren. Zoals gezegd moet om te beginnen dat winterdek eraf. Dan moeten alle pompen, filters en leidingen weer worden aangesloten en het bad worden bijgevuld tot skimmerhoogte. Wat chloortabletten erin en draaien maar.

Maar er is meer! Er zitten twee grote lampen in de zijwand, hartstikke leuk als je op een zwoele zomeravond laat nog wilt zwemmen of gewoon met een roseetje in een ligstoel aan de rand wilt vertoeven. Het enige probleem was dat je onder het dek moest klauteren om die lamp aan te zetten. Nog tot daar aan toe, maar iemand was altijd de pineut om die lamp weer uit te doen na afloop en die pineut was nergens te bekennen als het erop aankwam uiteraard.

Maar we hebben de oplossing. Vanaf nu wordt er domotica ingezet zodat de pineut met een simpele druk op de knop vanaf het huis de lampen kan in- en uitschakelen.

What will they think of next ...