Weten jullie nog dat ik graag op daken bivakkeer? Vast wel, ik heb het er al zo vaal over gehad. Mocht je het nog niet weten dan kan dat alleen maar komen omdat je nieuw bent op dit blog. Lees eens wat historie zou ik zeggen, je komt er vanzelf wel achter dan.
Er was nog een laatste inspanning nodig om het dak van de buitenkeuken af te maken. Iets wat liefst nog voor de winter gedaan moest worden. De faîtière lag nog los. Noem je zoiets de nokpannen? Ik denk het wel eigenlijk.
Dus iemand had de schone taak om de pannetjes met cement te verankeren zodat ze niet bij de eerste de beste storm naar beneden komen zetten. De laatste keer dat de heer des huizes, ondanks zijn hoogtevrees, op dat betreffende dakje liep hoorde je bij elke stap KRAK. Die oude pannetjes kunnen niet veel gewicht verdragen dus de enige oplossing was dat ik de schone taak op mij nam en een uurtje het dak op ging.
Ik ben ietsie lichter namelijk, dat komt omdat ik ook ietsie kleiner ben. Ik moet niet dat dak op gaan als het erg waait, er is bij mij altijd een kans dat ik er vanaf waai dan.
Dat is me één keer overkomen. Het is alweer minstens twintig jaar geleden en ik stond gelukkig met beide voeten op de grond toen. Maar als ik me niet had vastgehouden aan een lantaarnpaal was ik gegarandeerd een paar meter verderop op de grond beland. Ik moet toegeven dat dat een hele vreemde ervaring was. Sindsdien hou ik daar toch een beetje rekening mee.
3 opmerkingen:
Nokpannen indeed! Ziet er mooi uit. Wat een mooi dak. Het mooiste van het hele huis.
Inderdaad Rein :-)
Nokpannen ... bij ons werden/worden dat "nokvorsten" genoemd.
Wat het vastzetten betreft: een dikke klodder cement doet wonderen, en wanneer die bijna droog is smeer je 'm aan de buitenkant af met gekookte(!) lijnolie, aldus onze klusjesman.
Of je drukt de nokvorsten "zwevend" in kant-en-klare Flexim strips (duur maar snel).
Je begrijpt ... onze nokvorsten staan sinds kort weer als een huis. In cement en lijnolie.
Een reactie posten