Wacht op me

Verdorie, nu ik zo immobiel ben loop ik wel een hoop mis. Ik kan me nog wel voortbewegen, zij het met een hoop gehinkel en gezwaai. Ik kan zelfs auto rijden, dat gaat uitstekend met één been in een automaat, als je eenmaal in die auto ziet te geraken dan. Maar toch lukt niet alles.

De lammetjes worden geboren, al een week geleden is het begonnen, de buurman kwam het trots vertellen. De ene na de andere zet zijn eerste stapjes. Er zijn er zelfs een paar die met het flesje grootgebracht worden en als er iets is wat ik echt geweldig vind dan is het wel zo'n mini-schaapje voeren.

Maar ik kan er niet geraken, allicht niet zonder dat mijnheer de dokter ernstig zou fronsen als hij me bezig zou zien. En omdat ik niet wil dat ik langer dan de verplichte drie weken gehandicapt ben hou ik me maar rustig.

Maar het kost moeite. Ik heb een zwak voor pasgeboren lammetjes. Van die verschrompelde witte viervoetertjes die nog veel te ruim in hun vel zitten. En van die schatjes lopen er op amper een paar honderd meter hier vandaan inmiddels waarschijnlijk een stuk een twintig rond, als het er al niet meer zijn. Ik kan je verzekeren dat het niet echt gemakkelijk is om die te negeren, Maar goed, over drie weken zullen ze er ook nog wel zijn.

Niet te snel groot worden jongens, wacht op me.