Vandaag onder druk van vrienden toch maar de dokter eens bezocht. Die knie van me wil nog niet echt meewerken. Niet dat ik me er heel veel van aantrek, ik huppel vrolijk, zei het een beetje hinkelend, in en om het huis. OK, gisteren was het iets te veel geweest van dat gehuppel en gehinkel waardoor het op het einde van de dag een behoorlijk pijnlijke knie geworden was.
Vanochtend, ondanks dat de meeste pijn wel weer verdwenen was na een goede nachtrust, toch maar een afspraak gemaakt. Een paar uur later kon ik terecht bij een vervanger van onze huisarts. En piepjonge kerel (weet je moeder wel dat je hier bent), maar toch wel ter zake kundig voor zover ik dat kon beoordelen, betastte mijn beide knieën uitgebreid. Beide inderdaad, de gezonde als referentieknie werd me verteld. Er is aan mijn geabimeerde knie getrokken en geduwd, gedraaid en geknepen, zonder dat ik noemenswaardige pijn voelde. Alleen buigen, dat wil nog niet echt, heel ver kom ik niet. Maar ja, dat vind ik na zo'n val niet zo heel verwonderlijk, het is pas zes dagen geleden tenslotte.
Maar toch vertrouwde de dokter het niet. Er moet bewezen worden dat alles in orde is. Dat betekent zoveel als dat er over een paar dagen een echo en een foto van mijn knie gemaakt gaat worden. Allemachtig, voor mijn gevoel heb ik niet meer dan een kneuzingetje, maar vooruit, als meneer het wil dan doen we dat braaf.
Het is bekend, de medische zorg hier in la douce is uitstekend. Niets wordt aan het toeval overgelaten, meten is weten. Bovendien hebben ze een hekel aan pijn, nergens goed voor. Dus gewapend met een recept voor paracetamol, ibuprofen en een kniebrace droop ik af naar de apotheek. Tot mijn eigen grote verbazing verscheen er op het beeldscherm achter "total à payer" een grote nul, oftewel, ik krijg alles ook nog eens vergoed! Dit middagje kost me alles bij elkaar enkel mijn eigen bijdrage aan de dokter, te weten de enorme som van één hele euro.
Vive la France.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten