Ik had een paar dagen terug al verteld over mijn harde kennismaking met het Midi-Pyrenéese asfalt waar ik tot de dag van vandaag hinder van ondervind. Geen pijn overigens, maar eerder een knie die niet elke medewerking biedt die je van een knie mag verwachten. Het geval wil niet goed buigen en wiebelt alle kanten op. Komt dat doordat ze nog een beetje gezwollen is of omdat ik een beetje stijf ben door mijn funny walk van de afgelopen twaalf dagen, waarschijnlijk door beide. Op verzoek van de huisarts dus toch maar naar Albi naar het ziekenhuis daar om een foto laten maken.
De wachtkamer zal behoorlijk vol. Zo te zien zou het wel even kunnen duren. Maar he, na amper een paar minuten was ik al aan de beurt. Ik bewoog me voorzichtig richting de ontkleedkamer langs een indrukwekkend groot apparaat wat rare bewegingen maakte. Eenmaal ontdaan van broek en schoenen meldde ik mij weer bij de verpleegster. Ik mocht met mijn onbuigbare knie via een uiterst wankel en smal krukje op het apparaat klimmen wat in een zodanige stand was gekanteld dat ik rechtop kon staan voor het nemen van de röntgenfoto. Tot mijn aangename verbazing kon ik op een beeldscherm naast mij mijn innerlijke knie bewonderen. Vreemd, bizar, maar tevens uitermate interessant, alsof het een knie van een ander betrof.
Twee foto's later mocht ik alweer plaatsnemen in de wachtkamer om, toen ik amper zat, weer opgeroepen te worden voor nog een andere foto. Ze konden er blijkbaar niet genoeg van krijgen. Weer een minuutje of wat later, toen ik bij de radioloog geroepen werd, snapte ik pas waarom. Er zit, totaal tegen mijn verwachting in, toch een klein breukje in mijn knieschijf, of zoals het op zijn Frans in mijn dossier staat "une fracture non déplacée du tiers inférieur de la patella".
Gevolg, drie weken knie niet buigen en plechtig beloven dat ik de kniebrace netjes omhou gedurende die tijd. Daar zijn we mooi klaar mee.
1 opmerking:
Dat is niet leuk, veel sterkte!
Een reactie posten