Aftellen

We zijn er helemaal klaar voor.  De gitaar staat paraat, de tapas zijn gemaakt, de bubbels staan koud, meer heeft een mens niet nodig op een avond als deze.

Vuurwerk zie je hier niet veel. Zeker niet zo veel als in het noorden. Daar was het altijd wel knallen, iets wat wij liever met kurken doen. Veel lekkerder en bovendien nog eens goed voor het milieu. Of allicht niet slecht. Zou het gas wat vrijkomt bij een knallende kurk schadelijk zijn? Nee toch? Ik weet het eigenlijk niet en ik ga het ook niet opzoeken.

Maar goed, ik hou het kort vandaag, het aftellen is begonnen en anders raak ik de tel kwijt.

Bulldozertje

En toen was de rots aan de beurt. We dachten nog dat het wel mee zou vallen maar heus, niets is minder waar. Elke centimeter is een gevecht. Gelukkig hebben we een sterke vent die ons hiermee helpt, maar ook voor hem is het zwoegen.

En omdat die sterke man ook niet veel kan zonder het juiste materiaal staat er nu een bulldozer in wat onze woonkamer gaat worden. Goed, het is dan wel een kleintje, maar toch wel indrukwekkend genoeg.

Ook wel indrukwekkend zijn de dieselwalmen die er vanaf komen. En met deze temperaturen ga je niet lekker luchten de hele dag. Waarom zijn we dit project ook alweer in de winter begonnen?

Meten is weten

We zijn al een tijdje met de badkamer bezig, de wastafel is klaar, de douche is aan de beurt. De douchebak zit er in, alle tegels zitten tegen de muur. En dan kom je erachter dat de vloer niet zo recht is als je gedacht had. En dat blijkt dus niet alleen voor het afschot van het douchewater een probleem op te leveren. De douchedeur komt helemaal uit het lood te staan.

Da's niet goed. Er zat niks anders op dan de zaak weer te slopen. Ik weet het, zoiets is bepaald niet goed voor het moraal, en nu druk ik me nog voorzichtig uit. Maar wat moet dat moet, als we het nu niet doen krijgen we er gegarandeerd spijt van. Dus hup, niet denken maar doen, slopen die handel.

Dat slopen ging iets te hard. Niet alleen de tegels kwamen los, in stukken uiteraard, maar de hele gipsen muur kwam mee. Verdraaid goeie lijm gebruikt blijkbaar. Als je iets goed vast wilt hebben dan lukt het niet, maar als het iets is wat je weer los wilt hebben dan kan je het gevoeglijk vergeten.

Maar goed, inmiddels is de muur weer gerepareerd en zit de bak weer zoals het hoort, recht deze keer.

Wel een goede les voor de volgende keer. Vertrouw nooit iets blindelings, meten is weten.

Eyjafjallajökull

Alle balken voor de nieuwe eerste verdiepingvloer zitten er in. Morgen worden ze nog even met cement goed vast gelegd en daarna staat ons niets meer in de weg om de vloerdelen er op te leggen. Behalve dan dat we die nog even moeten ophalen. Die vloerdelen gaan we zelf leggen, hebben we al eens op kunnen oefenen op onze slaapkamer, dus dat wordt kinderspel. Denk ik. Hoop ik.

Om die balken er in te krijgen moest er wel weer een hoop stof gefabriceerd worden. Stenen die geslepen moesten worden met een enorme slijpschijf. Het leek verdraaid veel op de uitbarsting van de Eyjafjallajökull, de IJslandse vulkaan, weet je nog wel? Ik kan me nu voorstellen dat je daar niet doorheen mag vliegen. Je zag werkelijk geen hand voor ogen.

En niet alleen in het voorhuis, ook in onze woonkamer en keuken was het bingo. En dat terwijl ik een paar dagen geleden nog zo mijn best had gedaan om alles weer schoon te krijgen hier. Ik had er niet snel genoeg aan gedacht, en dus kwamen de dikke wit-grijze wolken alweer binnen drijven. Niet alleen door de deur, maar ook door een gat in de muur. Beetje lastig uit te leggen maar er zit een gat ter grootte van een hand waardoor je nu van de ene kamer naar de andere kan kijken. Niet de bedoeling trouwens en het wordt ook weer dicht gemaakt, maar het is groot genoeg om dikke wolken stof door te laten.

Niet alleen dat gat moet ik uitleggen, ook die deur. Het is niet echt een deur. Dat wordt het nog wel ooit, maar voorlopig hangt er een gordijn om de kou tegen te houden. En nu dus ook het slijpstof.

Snel een kussen in het gat gestopt en een paar dekens aan het gordijn gehangen. Het hielp trouwens wel, ook tegen de kou. We laten het voorlopig maar even zo, het ziet er wel kleurrijk uit.

Ruzie

Voor het huis staat een linde. Een mooie grote boom die in de zomer prachtig in het blad staat.

Voor het huis hangt ook een kabel van de EDF, de Energie De France. Die kabel zorgt er voor dat we stroom hebben.

En die twee maken ruzie. De linde doet er alles aan om die kabel het leven zuur te maken, hij groeit te hard en dreigt de hele kabel te verslinden. Ach ja, het valt allemaal nog wel mee, ik overdrijf graag een beetje af en toe, noem het maar dichterlijke vrijheid, maar feit is wel dat het een beetje krapjes aan het worden is daarboven. Zeker bij storm hou ik mijn hart vast. En dus moest er wat aan gebeuren.

De steiger neergezet en de snoeischaar erbij gehaald. Ik weet het, eigenlijk moeten er een paar dikkere takken weg, maar ik durfde niet hoger. Dat ding wiebelde vreselijk, ik kon er met de zaag niet bij komen.

Voorlopig moet het maar even zo, volgend jaar zien we wel weer verder.

Zuurkool

Het was een rustig dagje vandaag, beetje bijkomen van de afgelopen dagen, beetje niks doen. Dat beviel uitstekend.

Maar de hele dag niks doen is ook maar weinig. Daarom toch maar een kleinigheidje aan de badkamer gedaan nog. Een kleinigheidje maar niet bepaald een onbelangrijk kleinigheidje. We hebben de afvoer aangesloten. We kunnen vanaf nu tanden poetsen en handen wassen. In theorie kunnen we daar nu ook douchen, maar we zitten nog even met de tegels die nog niet allemaal op de muur zitten en bovendien nog niet gevoegd en gekit zijn. Niet heel verstandig dus. Maar lang kan het allemaal niet meer duren nu.

Toen de afvoer eenmaal klaar was en we weer verder gingen met niks doen kwam er plots een walm van veel te oude zuurkool binnen drijven. Het bleek de nieuwe afvoer te zijn ... je moet dus wel water in de sifon laten lopen ... oeps.

Kerst

Stoffige pijp

Die spierballen, dat eelt, het zat er niet in vandaag. En ik ga gelijk vertellen hoe dat zo kwam.

Zoals gezegd wordt er hier al een paar dagen hard gewerkt, werk waarbij het er nogal heftig aan toe gaat. Slopen, slijpen en hakken vooral, zoiets gaat gepaard met een stofproductie waar je U tegen zegt. Gevolg is dat alles, en met alles bedoel ik ook alles, onder een enorme laag stof ligt. Deels is dat nog steeds zo, maar ik kon het niet langer aanzien. Ik ben dus maar begonnen met een soort van tussentijdse grote schoonmaak, met tegenzin, maar het moest.

En hoewel ik zoiets eigenlijk haat word ik een perfectionist als ik eenmaal begin. Elk hoekje, elk kiertje wordt aangepakt. Met als gevolg dat het totaal niet opschiet. Een ander gevolg is dat ik na een serieus aantal uren er schoon genoeg van heb en de stoffige pijp aan Maarten geef.

En omdat die Maarten er ook geen zin in had zit er niets anders op dan morgenochtend door te gaan.

Happy

Niks chagrijnig meer, ik heb me vol overgave op mijn taken gestort. Wat mopper ik nou, het is wel goed zo. Ik kan uitslapen, lang koffie drinken en lekker koken. En dat heb ik dan maar gedaan, met plezier.

Ik ben niet zo'n fan van koken, zeker niet als het alledaagse kost is. Als het wat bijzonders is vind ik het nog wel leuk. En dus had ik besloten om er wat meer aan te doen vandaag. Niet met meerdere gangen hoor, kom, het is tenslotte gewoon vrijdag. Ik heb wat wij noemen Italo Karbo gemaakt, afkorting voor Italiaanse karbonades. Voor wie het wil proberen: spekjes bakken, karbonades meebakken, kruiden met peper en parikapoeder, apart paprika, uien en champignons bakken en bij karbonades doen, verse gepelde tomaten en tomatenpuree toevoegen en dat lang laten sudderen tot de karbonades bijna uit elkaar vallen.

En daarbij hoort pasta. En omdat ik op dreef was heb ik die maar weer eens zelf gedraaid.

Ik ben weer helemaal happy, maar zo is het mooi geweest. Morgen gewoon weer aan het werk, het echte werk, waar je spierballen van krijgt en eelt op je vingers.

Chagrijnig

En de mannen, zij ploegden voort. Zagen, hakken, breken, slopen, niets was te gek.

De enige overgebleven muur is nu ook verleden tijd. Weer een hoop puin erbij, ik word er een beetje gek van. Het wordt er hier bepaald niet fraaier op nog. Het is zelfs zo erg dat ik er langzamerhand chagrijnig van aan het worden ben, niks voor mij. Over het algemeen zie ik het allemaal wel positief in, maar vandaag kostte dat behoorlijk wat moeite, sterker nog, vandaag lukte dat gewoon niet.

Een klein lichtpuntje is dat er wel begonnen is met de balken van de nieuwe vloer. Vooruit maar weer.

Wat ook niet bepaald helpt is dat ik de hele dag de huisvrouw heb lopen spelen. Opstaan, koffie zetten, koffie drinken met de mannen, opruimen, eten koken, eten met de mannen, opruimen, koffie en thee zetten, koffie en thee drinken met de mannen, opruimen.

Grrrrrrrrrrrr, daar word ik pas chagrijnig van.

Dieptepunt

Zo, vandaag een professional over de vloer gehad en dan schiet het dus op. De balken van de verdiepingsvloer zijn er uit. Het kostte hooguit een uurtje. Wij gaan daar eerst over staan debatteren, hoe zoiets moet, hoe we voorkomen dat de kettingzaag vast komt te zitten, hoe we de zaak moeten stutten en tegen de tijd dat we daar uit denken te zijn is het alweer tijd voor een koffiepauze. Daarna blijkt dat de ketting van de kettingzaag eerst geslepen moet worden en zijn we weer een uur verder en is het dus de hoogste tijd om aan het middageten te gaan denken. Nu was die vloer met balken en al er al uit vóór de koffiepauze.

En nu zitten we met al dat sloopafval binnen. Het is geen doen om dat door de deur naar buiten te manoeuvreren, daarom is maar meteen een raam gesloopt en het gat groot genoeg gemaakt voor de toekomstige openslaande glazen deuren.

Zo, dat scheelt even. Wat een licht, en wat een mooi uitzicht. Er was daar met het barre weer van vandaag weinig van te zien, maar het wordt echt wel wat. Alleen ligt er nu overal puin en bouwafval. We moeten er even doorheen, het is echt wel een dieptepunt op het moment. Vannacht lekker slapen en morgen met vernieuwde moed weer verder.

Lief beestje

Ik heb vandaag eigenlijk helemaal niets te vertellen, dat komt wel eens voor. Er is best wel hard gewerkt, dat is het probleem niet, maar om nu wéér hetzelfde te vertellen ... En dus ben ik even in het archief gedoken, het foto-archief, en ik kwam deze foto tegen.

Hij is gemaakt afgelopen zomer toen ik weer eens gewapend met camera door de tuin liep. Ik herinner me nog dat ik een vlinder zag die ik nog niet eerder was tegen gekomen en die ik wilde proberen te vereeuwigen. Ik ben gewend daar toch enig moeite voor te moeten doen, maar het was zo gepiept. De vlinder poseerde vol trots, zijn vleugeltjes wijd open spreidend, een makkie dus.

En omdat het zo snel ging keek ik nog even om me heen en viel mijn oog op een lief beestje.

Het lieveheersbeestje ofwel het pieternelleke. Maffe naam hé, pieternelleke, maar wel lief, toch? Pieternelleke is Vlaams, maar denk nu niet dat die vlamingen als enigen de vreemde benamingen hebben uitgevonden. Wat denk je hier van:

Nederlands
kapoentje, oliebeestje, stippelbeestje, zonnekoekje, pim-pam-poentje
Brabants
boerinnetje, boterbeestje, fowieltje, hemelbeestje, hennetje, kezenmolletje, jezusjesbeestje, koffiekuikentje, liefhennetje, liefvrouwebeestje, liefvrouwemuisje, lieve marijtje, lieveheerhennetje, lieveheerspaardje, lievehereminnetje, lievelammetje, mariabeestje, poppennonnetje, eerebeestje
Fries
krûpelhintsje, ingeltsje, earmpiekje
Limburgs
sjmautwurmke, levenierepaerdje, hemelbeestje, pimpernelletje, smoutwormpje, tierenhennetje, vliegmusje, onzelievevrouwpulletje, mulderinnetje, molentandje, muuëletêntje, (Weert), moedergodssterretje, lieveherebolletje, kevelewormpje, kaevelebieësje (Nederweert), draaihennetje, goudbeestje, hemellammetje, oliebeestje, lievrouwbiske (Sint-Truiden), slivveniersbieske (Maastricht), oliebeestje
Nedersaksisch
kukeluusjen, kukeluutjen (Nunspeets), kukelesaantje (Bunschoten), keukediefien, kukediefien (Urkers), koekediefje (Kampens), koekediefien (Kampers), mariabeestje, zönnekuukske (Twents), zönnekuuknje (Rijssens), kroontien, herenhoentien (Stellingwerfs), laiveneertiekje (Gronings), armmarmottie (Drents)
Vlaams
(onze)lieveheer(s)(e)beestje, (onze)lievevrouw(e)beestje, piempampoentje, hemelbeestje, pieternelleke, pieternellebeestje, piepauw(tje), piepebontje, pimpajoen(tje), pimpaljoen(tje), pimpompulletje
Zeeuws
kok'aentje, kok'aontje, lieve vrouwke, lie:vevrouwebêêstjen, pàpoe:nebêêsje, pampoe:ntje, piempampoe:ntje,  pimpampoe:ntje
Frans-Vlaams
piepebontje

Keuze genoeg, maar tenzij iemand me op andere gedachten kan brengen hou ik het op pieternelleke.

Leroy Merlin

Hoewel we wel heel veel tijd doorbrengen in de BD, de Bricodepot, is het natuurlijk niet de ideale winkel voor mooie dingen. Alles waarbij kwaliteit niet heel belangrijk is moet je vooral daar kopen, de prijs is laag en ze hebben best veel. Hoewel, dat dacht ik, tot vandaag.

Vandaag zijn we helemaal naar het verre Toulouse gereden. Deze keer niet omdat ik weer wilde vliegen, maar omdat daar Leroy Merlin zit. En zal ik je nog eens wat vertellen, er zitten er wel drie.

Daar kwamen we vandaag achter. Er zit er eentje voor je Toulouse inrijdt, maar als we dan toch zover rijden wilden we ook wel eens naar het centre commercial in Roques-sur-Garonne, het mega winkelcentrum net voorbij Toulouse, waar ook een Leroy Merlin zit. Maar hoe we ook reden, we konden het maar niet vinden. Tot opeens, uit het niets een wegwijzerbordje "Leroy Merlin" langs de weg stond. En dan denk je, "Ha, gevonden". Je raadt het al, nog een andere filiaal dus.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk zijn we er geraakt. Was het de moeite waard? Mwah.

Terug naar Leroy Merlin, daar kwamen we tenslotte voor. Die is groooooooot. Man man man, je kijkt je ogen uit. En echt met mooie dingen. Naast wat klein spul tegels voor de douche en een douchedeur gescoord die uiteraard met speels gemak in de blauwe buffel pasten, gewoon plat in de laadruimte.

Maar echt, dit was echt de moeite van de trip waard. BD, Praxis  en Gamma samen, eat you're heart out!

Tegels en zo

Even een tussenstand van de badkamer-to-be.

De douchebak zit er in, of had ik dat al gemeld? Hoe dan ook, hij zit er echt in. Het blad van de wastafel is inmiddels ook geplaatst en de wastafel zelf was gemonteerd. Was, inderdaad, we hebben hem weer even weggehaald want eerst de muur erachter betegelen was toch wel gemakkelijker. In de douche zijn we nu ook begonnen met tegelen, we doen graag dingen simultaan, zie je. Het stukje muur achter de wastafel en de achtermuur van de douche worden betegeld met kleine zwarte tegels, op de overige twee douchemuren moeten grote witte tegels komen te zitten.

We hebben die combinatie niet zelf verzonnen. We hebben inmiddels stapels van wat we noemen huizenporno, tijdschriften waarin alles perfect is, en daar hebben we het uit gekopieerd. Niet dat het bij ons perfect moet worden, doe me een lol. Hier wordt gewoond, gewerkt en geleefd en dat dat een hoop rommel met zich meebrengt nemen we voor lief.

Maar volgend jaar, als het huis klaar is, wordt alles anders, dan ruimen we elke dag de rommel op. Misschien.

Biceps

Ik ben weer met voegen begonnen. De muur waarvan laatst met veel pijn en moeite het cement is verwijderd moet nog even ingevoegd worden. Even, ik hoor het me alweer zeggen, het kost altijd meer tijd dan gedacht. Maar ik vind het wel aangenaam werk. Verstand op nul, blik op oneindig en die smurrie erin stampen.

Juist ja, erin stampen. Het kost best nog wel wat kracht, het moet er stevig ingepropt worden af en toe. Elke keer als ik daarmee bezig ben voel ik de spieren van mijn rechterarm opzwellen. Mijn biceps begint serieuze proporties aan te nemen.

En hoewel het best handig is om wat kracht te hebben in je armen ben ik hier helemaal niet zo blij mee. Kijk, een gespierde man vind ik wel mooi, zolang het maar binnen bepaalde grenzen blijft. Een plat buikje, een stel goed gevormde billen en een beetje gespierde armen, daar valt weinig weerstand aan te bieden. Maar bij een vrouw, nah. Die buik en billen nog wel, graag zelfs, maar een vrouw met duidelijk aanwezige biceps is nu niet bepaald aantrekkelijk te noemen vind ik zelf.

Misschien dat ik de rest maar met mijn billen moet gaan voegen ...

Le bar

Ik stond deze avond weer achter de bar, de hippiebar. Nou ja, hippies zijn er tegenwoordig niet meer, maar het heeft er wel wat van weg. Iedereen behoorlijk in de olie, allicht de meesten, maar op een vrolijke manier. Ik weet overigens niet wat er allemaal in het eten zat, maar twee onbekenden vielen als een blok voor elkaar, komt vast door dat biogedoe, vrije radicalen of andere vreemde vibes.

Hoe dan ook, het was een prachtig schouwspel. Zeker als je zelf niets gedronken heb en het nuchter kan aankijken allemaal. Ik denk dat er morgen wel een paar bij lopen die een vreselijke kater hebben of zich doodschamen of allebei.  Ach ja, als ze maar lol gehad hebben en ik kan je garanderen, dat hebben ze.

Ik ook overigens, maar nu is de koek op. Het is bijna half drie, tijd om onder de wol te gaan. Trusten.

Schoorsteenpijp!

Herinner je je nog het blogje van 15 november waarin ik melding maakte van de levering van de schoorsteenpijp, maar niet heus. Welnu, hij is eindelijk geleverd!

Ja, het heeft even geduurd. Nadat de lelijke kachel weer linea recta terug was gestuurd naar de leverancier stond onze pijp bij diezelfde leverancier te wachten om naar les Fontanelles verzonden te worden. En daar heeft hij een maand staan wachten op ... ja, op wat eigenlijk. Dat wisten ze bij die leverancier ook niet meer.

Er moest een telefoontje aan te pas komen om de zaak weer op gang te krijgen. Duizendmaal excuses en weet je wat, we sturen een kadootje mee.

Wauw, een kadootje bij de schoorsteenpijp, een extra stukje pijp misschien? Spannend hoor.

Maar nee, het is iets praktischers, al moest ik wel even nadenken toen ik het zag. Een doos vol van dit spul. Leuk he.

Miles & More

Ik had nooit gedacht dat het nog eens zo ver zou komen, maar ik ben een frequent flyer geworden. Nou ja, zo frequent fly ik nu ook weer niet, maar omdat ik nu toch drie a vier keer per jaar fly noem ik dat maar frequent.

Alleen is het zo dat ik bij de concurrent frequent flyer ben geworden, ouch, dat doet een beetje pijn, maar heus, ik heb geen keus. He, dat rijmt. Ik had natuurlijk bij de blauwe club lid moeten worden, alleen is het probleem dat die niet op Brussel vliegen vanaf Toulouse. Ik zou nog over Parijs kunnen gaan, maar serieus, da's echt niet handig, ik doe er uren langer over dan wanneer ik rechtstreeks fly, dus zat er niets anders op.

Het is Miles & More geworden, het frequent flyer programma van Star Alliance, waar Brussels Airlines onder valt. Maar ook Lufthansa. En dus kreeg ik vandaag mijn frequent flyer pas in de bus met een begeleidende brief:
   "Sehr geerhrte Frau Meert, herzlich wilkommen beim weltweiten Vielfliegerprogram Miles & More"

En dat terwijl ik opgegeven heb dat mijn voertaal Nederlands is, ik in Frankrijk woon en geen woord Duits spreek. Hoe moeilijk kan het zijn?

Kunst- en vliegwerk

Ik ben weer met isoleren bezig, echt, het is waar. Het moet ook wel, die stenen muren zijn behoorlijk koud in de winter. Ook in de zomer, maar dan is het juist wel lekker. Geen airo nodig hier, als je de ramen en deuren maar gesloten houdt, iets wat ook voor de winter wel een aanrader is trouwens.

Maar het schiet niet echt op. En dat komt vooral omdat ik uren zit na te denken over hoe ik het allemaal zal aanpakken. En nu zou je verwachten dat ik intussen toch wel al wat ervaring heb met frames bouwen waar isolatie in en gipsplaat op past. Niets van dat alles blijkbaar, elke keer is er wel weer een nieuwe uitdaging die om een oplossing vraagt.

Ook deze keer, muren die scheef staan, ramen die recht zitten, nissen die moeten blijven bestaan maar wel geïsoleerd moeten worden. Het lukt altijd wel, zij het met het nodige kunst- en vliegwerk.

Klara 1

Niet alleen reeën komen tegenwoordig op visite, sinds een paar dagen hebben we een koe als vaste gast.

Meestal komen die hier met tientallen tegelijk, misschien wel honderd, een wei vol hoe dan ook en zoveel koeien is een beetje te veel van het goeie. Maar deze keer is het een enkeling. Al meerdere keren is ze opgehaald door de eigenaar en ik heb ze zelf ook al een keertje teruggestuurd, maar mevrouw blijft terugkomen. Blijkbaar is het gras hier groener dan thuis.

Of ze vindt het hier gewoon gezellig. En daarin is ze niet alleen, ik vind het eerlijk gezegd ook wel een mooi gezicht. Ze staat de hele dag te grazen en kijkt je met haar pretoogjes belangstellend aan als je bij haar in de buurt komt.

Ik denk dat ik haar Klara 1 ga noemen, da's allicht beter dan Koe, tenzij iemand een beter idee heeft.

La vie en rose

Deze tijd van het jaar loopt er elke dag wel wild in de tuin als we opstaan. Er staat meestal een ree, soms twee, de afgelopen dagen zelfs drie. Ze staan rustig te grazen op een meter of twintig van het woonkamerraam. Je moet wel vroeg op zijn overigens, na acht uur zijn ze meestal verdwenen.

Ik kom er de laatste tijd mijn bed niet meer voor uit, je kan wel bezig blijven. Ik merk dat ik begin te wennen aan al dat moois, vreemd is dat. Niet dat ik het niet waardeer, zo is het ook weer niet, maar al anderhalf jaar is dit onze leefomgeving en zijn we een beetje verwend geraakt denk ik.

Pas als je weer in de stad bent mis je het ineens, de rust, de bloemen, de oude bomen, de stilte, de konijntjes, de vogels, de schone lucht, het gras, de weilanden, de vergezichten en op een dag als vandaag de blauwe lucht en de zon. Beneden hing een dikke mist, terwijl we hierboven genoten van een strakblauwe lucht.

En dan besef je het weer, aux Fontanelles, c'est la vie en rose.

Brandje blussen

Vandaag stonden de brandweermannen weer op de stoep voor de jaarlijkse beste wensen voor het nieuwe jaar. In werkelijkheid gaat het gewoon om de gulle bijdrage die ze hopen te ontvangen, in ruil voor de kalender van 2012.

Die gulle bijdrage krijgen ze maar die kalender mogen ze van mij houden. Het is nu niet bepaald iets wat je in je woonkamer gaat hangen. Van voor tot achter staat hij vol met de ergste rampen, schuren die in de fik staan en zelfs hele huizen in lichterlaaie sieren de maanden. Da's de goden verzoeken.

Over het algemeen laat de heer des huizes mij dit soort klusjes opknappen, maar vreemd genoeg was hij er vandaag als de kippen bij. Ik had het niet meteen in de gaten, maar wat bleek, de oude leider, die met zijn grijze lokken, heeft wegens verplichte pensionering plaats gemaakt voor een jonge knappe meid. En tja, die stond daar wel in volledig brandweeruniform natuurlijk ...

Ik heb angstvallig de lucifers verstopt, je weet maar nooit wat iemand al niet doet om een brandje te laten blussen.

Sneak preview

Even een update over de nieuwe badkamer. Die begint namelijk nu ook vorm te krijgen. De douchebak zit er in, de wastafel en kranen liggen klaar om gemonteerd te worden, het houten blad ligt te wachten om gezaagd te worden, de tegels voor de achterwand zijn er al en zelfs een vensterbank is aan gedacht.

Het was de bedoeling om vandaag ook een douchedeur in huis te hebben. Alleen is dat plan mislukt. Waarom? Omdat een half uur voor de middagsluiting niemand er nog zin in had om die uit het magazijn te gaan halen ... tja, middageten is hier heilig en blijkbaar begonnen ze er vroeg aan vandaag.

Maar toch even een sneak preview, al is er nog weinig te zien. Bovendien heb ik geen groothoeklens op mijn digitale camera, in een badkamertje van 2,5 bij 2,5 valt geen foto te maken van enige betekenis.

Groter broertje

Onze garage begint een beetje vol te geraken. Naast alle gereedschap dat je in een garage meestal zoal aantreft en waarin we buitengewoon goed zijn voorzien, zowel van nuttige als nutteloze zaken, stond er al een boiler van vierhonderd liter, een waterontharder, een nieuwe kachel wachtend op installatie, een enorm expansievat van hondervijftig liter en nu is er nog een boiler van duizend liter bij gekomen, weer een onderdeel van de toekomstige centrale verwarming.

Die boiler was al een weekje geleden geleverd, we hadden alleen geen idee hoe we hem naar binnen moesten krijgen. Het is namelijk bepaald geen kleintje, een kuub is niet niks. Het kreng weegt ook nog eens tweehonderd kilo, leeg wel te verstaan. Hij stond nu al twee dagen in de regen en daar hou ik niet zo van. Ik weet het wel, een waterboiler kan wel tegen wat vocht, maar toch.

Vandaag met behulp van een trekker en een buurman hem naar binnen getild. Eenmaal daar zijn jas maar open gedaan zodat hij wat kan uitdrogen.

Het is wel een schattig gezicht, alsof de "kleine" boiler er een groter broertje bij gekregen heeft.

Sjakoske

Nu die schoorsteen helemaal weg is kan het plafond dicht. Dat was ook de reden dat ik vandaag op zolder zat. Denk bij zolder niet aan een ruimte waar je rond kan lopen en al je rommel kwijt kunt, deze zolder is nauwelijks een meter hoog. Op handen en voeten kruipend heb ik me een weg gebaand tussen oude rockwool, oude en nieuwe elektra, muizenkeutels en ... eeeeeeek ... een slangenhuid.

Ik ben bepaald niet bangig aangelegd, een muis deert me niet. Een slang op zich ook nog niet, maar daarvan hou ik wel gepaste afstand. Deze jongens kunnen bijten als je ze aanvalt. Ik ben bepaald niet van plan om ze aan te vallen, maar zij denken daar vast anders over als ik er per ongeluk bovenop zou gaan staan. Dus erg op mijn gemak was ik ineens niet meer.

Maar wat doen die slangen op onze zolder, hoe komen ze daar terecht? Maar vooral ... zitten ze daar nog??? Ik wil het niet weten. Hoewel, laten ze maar oppassen, als ik ze vind laat ik er mischien wel een slangenleren sjakoske van maken.

Ho ho f***ing ho

Nog drie weken en het is weer Kerst. Wat gaat de tijd toch snel, ik herinner me de vorige Kerst nog alsof het gisteren was maar inmiddels zijn we alweer een jaar verder én ouder. Niet dat ik veel met Kerst heb trouwens. Ik zet eigenlijk nooit een kerstboom, teveel gedoe, zeker als die naalden gaan uitvallen en een nepperd vind ik dan weer niks. Eigenlijk is Kerst verworden tot een groot eetfestijn, of zoals een vriendin het ooit noemde, vreten op aarde.

Maar denk nu niet meteen dat ik een hekel heb aan Kerst, zo erg is het niet, alleen háát ik kerstliedjes. Nog drie weken en nu al hoor je ze overal, in elke winkel, in elke straat, aaaarrgghhh. Voor mij een reden om vooral het huis niet meer uit te gaan. Die weëe jingle bells, die zeurderige white Christmass, alsjeblieft, doe me een lol.

Maar als het dan toch moet ...

Zwarte Miet

5 december ... Sinterklaas ... ik heb er niets mee. Nog nooit in mijn leven hebben ze me weten te vangen voor het maken van surprises. OK, vooruit, één keer kwam ik er niet onderuit, maar aan mij is het niet besteed. Ik geloof niet in Sinterklaas, niet meer.

Als kind natuurlijk wel. Een grote man met een lange baard. Er liepen er meerdere tegelijk door het dorp en toch had je niet in de gaten dat er iets niet klopte. Goedgelovig als ik was dacht ik echt dat dat witte paard over de daken liep en dat al die kadootjes door de Zwarte Pieten door de schoorsteen werden gegooid. Waarom die pakjes niet verbranden of op zijn minst zwart werden van het roet stond ik niet bij stil. Het was zo en daarmee uit.

Ik weet nu beter, Sinterklaas heeft geen lange witte baard, dat paard kan helemaal niet over de daken lopen en die Pieten zijn helemaal niet zwart.

Hoewel, een paar jaar geleden heb ik Sinterklaas gezien, de enige echte, het was het jaar dat ik zelf Zwarte Piet was, of heet dat dan Zwarte Miet?

Bye bye Belgium

XXXXX

Zo, de laatste dag zit er op, tijd om weer huiswaarts te keren. Ik ben al ingechekt, stoel 7F wordt de mijne. Ik zit graag aan het gangpad maar daarvan was er alleen nog een stoel tien rijen meer naar achter. Omdat ik graag vlot dat vliegtuig weer uit ben heb ik voor deze keer maar een uitzondering gemaakt en wordt het een stoel bij het raam. Ach ja, ook wel weer eens leuk.

Ik heb alleen wel een probleem, mijn koffer kan niet meer dicht. Ik kwam hier aan met een niet helemaal volle koffer en nu puilt hij aan alle kanten uit. Ik snap er niets van. Wat heb ik nou helemaal gekocht, bijna niks. Alleen maar dikke warme sloffen, een leuk warm vestje, vijf grote potten met vitaminen, twee zakken xxxxx en twee dozen yyyyy.

Ja, die xxxxx en yyyyy kan ik hier niet vertellen, da's een verrassing  voor thuis, dus je begrijpt ...

Oude liefde roest niet

Het zal voor de lezers hier geen verrassing zijn dat ik in België op school heb gezeten. De kleuterschool en lagere school in Sinaai, de middelbare school in Sint-Niklaas. Ik heb daar de richting scheikunde gevolgd, op Sint-Carolus. Een school die erom bekend stond, en staat, dat ze zeer streng was. Niks mocht en alles moest. Dat lijkt een ramp als je het zo hoort, maar het tegendeel was waar. Juist doordat het er allemaal zo streng aan toe ging hadden we met de klasgenoten een hele hechte band, met z'n allen tegen de leiding. Het zesde en laatste jaar zaten we met slechts twaalven in de klas. Serieus, dat was een hele leuke tijd.

Zoals je kan zien op de foto zaten er alleen maar meisjes in die klas. Niet alleen in die klas maar op de hele school liepen er geen jongens rond. Vonden we toen natuurlijk wel jammer, maar misschien was dat maar goed. Ik denk dat ik te veel afgeleid zou geweest zijn, zeker als er een paar van die knappe bij hadden gezeten.

En dan zit ik zo op die foto te kijken en besef met een schok dat ik van de helft van die meiden de naam vergeten ben. Da's toch ook wat. Drie jaar lang hebben we lief en leed gedeeld als tieners en 30 jaar later weet ik eigenlijk niets meer van ze. Behalve dan van mijn beste schoolvriendin, diegene die aan mijn linkerhand zit. O ja, even voor de goede orde voor als je me niet herkent, ik zit midden voor. Ook haar had ik al die tijd niet meer gezien, maar sinds kort hebben we de banden weer aangehaald. En natuurlijk hebben we heel wat jaren in te halen, maar het klikte weer als vanouds.

Het is waar wat ze zeggen, oude liefde roest niet.

Petrus of Pieter

Als jullie mijn geboortekaartje op 2 november goed hebben bekeken dan weten jullie dat ik voluit Marleen Martha Petrus heet. Geen rare naam, het is een goed Belgische gewoonte om je doopmeter en -peter als tweede en derde naam mee te krijgen. Vandaar de Martha, mijn grootmoeder aan vaders kant en de Petrus, mijn grootvader aan moeders kant.

Ik was afgelopen dinsdag bij mijn neefje op bezoek.  Ik heb hem sinds mijn vroege jeugd niet meer gezien maar dankzij facebook (hoe anders) hebben we elkaar weer teruggevonden. Ontzettend gezellig, het klikte nog beter dan vroeger. De hele familie is even doorgenomen, wat is er van iedereen terecht gekomen en hoe zijn onze levens de afgelopen dertig jaar verlopen.

We kwamen ook op onze namen, ik ken natuurlijk zijn voor- en achternaam en hij de mijne, niet zo vreemd lijkt me. Maar die tweede en derde naam, tja, die weet je eigenlijk van niemand. Hij vertelde dat hij vernoemd is naar zijn grootvader aan vaders kant. Laat dat nou mijn grootvader zijn aan moeders kant. Ook weer niet zo raar, die twee zijn broer en zus. Maar nu komt het, je zou dus denken dat we alletwee dezelde derde naam hebben. NIET DUS! Mijn derde naam is zoals eerder gezegd Petrus, de zijne is Pieter. Hier klopt iets niet. Ik was ervan overtuigd dat de mijne klopte. We kunnen het de goede man niet meer vragen, al jaren geleden is hij overleden.

Vandaag het trouwboekje van mijn ouders erbij gepakt. De man heette dus Pieter, ik loop eigenlijk al 48 jaar rond met een verkeerde naam. Tot overmaat van ramp vertelde mijn moeder ook nog dat ik eigenlijk niet Marleen had moeten heten, maar mijn vader was vergeten wat het wel had moeten zijn toen hij bij de burgerlijke stand aanklopte om me aan te melden.

Je zou verdorie van minder een identiteitscrisis krijgen.

Bye bye schoorsteen

Zo, de schoorsten is verleden tijd, in een paar uur tijd was hij er helemaal uit. Alles wat rest is weer een stapel puin.

Nu kunnen we de eindelijk het plafond gaan afwerken, het dak gaan isoleren, de muur gaan isoleren en gipsplaat ertegen gaan zetten, de andere muur gaan voegen, de eerste verdiepingvloer eruit gaan halen, de verlichting in het plafond gaan maken en alle andere zaken die ik nu even vergeten ben. O ja, ook nog snel even het restant van de ramen schilderen.

We zijn weer van de straat de komende weken.

Antwerpen

Dagje Antwerpen vandaag. Het blijft een mooie stad. Ik heb het geluk gehad er een half jaar te mogen wonen, toen ik nog jong was. Zeer jong.

Op mijn 18e heb ik Antwerpen verruild voor het verre Nederland. Waarom? Omdat mijn toenmalig lief me vroeg of ik meeging. Daar dacht je twee seconden over na en antwoordde toen volmondig ja. Zo gaat dat als je jong bent, je neemt beslissingen die je hele leven op zijn kop zetten in twee seconden. Naarmate je ouder wordt worden die seconden omgezet in uren, dagen, soms jaren. Maar vroeger, ach, wat kon je gebeuren, daar stond je niet bij stil.

Maar Antwerpen dus, die mooie stad is erg veranderd. Ten goede moet ik zeggen, ik vind de stad nu aangenamer dan in de tijd dat ik er woonde. Het is er mooier geworden, vriendelijker. De grootste metamorfose heeft het centraal station ondergaan naar mijn idee, megagroot geworden, met verschillende niveaus waar de treinen staan. Het gebouw is zeer fraai opgeknapt.  Ik heb mijn ogen uitgekeken.

Isolatieprofessional

Wie denkt dat ik hier in België alleen maar ben om te feesten die heeft het goed mis. Er wordt hier hard gewerkt.

Mijn ouders hebben een stal, een niet-geïsoleerde stal wel te verstaan. Ze hebben ook een poes, een wel-geïsoleerde poes. Nu is dat niet zo heel raar, alle poezen zijn goed geïsoleerd, tenzij het een kale poes is. Hm, dit dreigt een dubbelzinnig verhaal te worden en da's niet de bedoeling. Hoe dan ook, die poes zit vaak in die stal, ze heeft daar en hele wereld gebouwd lijkt het wel, het is daar spannend met alle hoekjes en doosjes. Maar poeslief komt ook graag naar de woonkamer en dus blijft die deur eigenlijk altijd open staan, zomer en winter. En in die winter wil het nog wel eens fris worden in die stal.

Daarom hadden mijn ouders het plan opgevat om een professional in te huren om het dak te isoleren. Goed idee, ik ben van het principe hoe meer isolatie hoe beter. Maar ik ben ook van het principe, wat je zelf kan doen moet je zelf doen. Dus heb ik me belangeloos aangeboden als werkman ... huh ... werkvrouw.

Afgelopen vrijdag wat rollen glaswol gehaald en vandaag in drie uurtjes al meer dan de helft gedaan. Not bad. Ik begin onderhand zelf een professional te worden.

Ouballenfuif

Zoals elk jaar het geval is was er ook gisteren weer op de laatste zaterdag van november een oud-ledenfuif in het jeugdhuis waar ik als tiener altijd kwam. Acht jaar geleden ben ik er pas voor het eerst geweest, daarna kwam het er niet meer van. Gisteren dus maar weer eens naartoe gegaan.

Samen met mijn tien jaar jongere nicht de hele nacht op de spreekwoordelijke tafels gedanst en gezongen tot we schor waren. Als één van de laatsten het pand verlaten om om vijf uur 's ochtends eindelijk ons bed in te kunnen rollen. En vandaag, zoals verwacht zo brak als een ... huh ... tja, als wat eigenlijk.

De leeftijd eist zijn tol maar het was het meer dan waard. Volgend jaar weer.

540 dagen later

Kijk, zo moet dat, hoe moeilijk kan het zijn zou je denken, maar toch heeft het 540 dagen geduurd.

Ik hou me nauwelijks met politiek bezig, da's niet te doen. Moet ik dan drie landen gaan volgen? Daar wordt een mens alleen maar somber van, niets dan negatieve berichten, wanneer heb je nou voor het laatst leuke berichten uit die kant gekregen. Bezuinigen, de broekriem aanhalen, somberheid, schulden, crisis en meer van dat soort narigheid. Nee, laat maar.

Maar vandaag is er eindelijk een sprankje hoop. Na 540 dagen ziet het er naar uit dat België weer een nieuwe regering gaat krijgen. En dat hoor ik terwijl ik in datzelfde België naar het journaal zit te kijken.

Zou dat nu echt toeval zijn dat zo'n akkoord er komt terwijl ik daar verblijf?  Nooit geweten dat ik zo'n enorme invloed heb ... :-)

40

Speciaal voor mijn kleine zus:

Hiep hiep hoeraaaaaa!

Je wordt tenslotte maar één keer in je leven 40.

De maat is vol

Alweer twee dagen geleden zaten we zoals wel vaker naar "de wereld draait door" te kijken. Beetje bijhouden wat er zoal speelt in Nederland.  Alleen werd de uitzending halverwege plots afgebroken. We hadden om onverklaarbare redenen geen satelietontvangst meer.

Onze schotel staat ver weg, verscholen tussen de struiken. Dat gaat wel goed, zolang je niet de zaak moet afstellen. Het grote probleem is dat je vanaf die plek de TV niet ziet en dus ook niet de kwaliteit van het ontvangen signaal. Als dat toch moet gebeuren gaat dat als volgt.

We nemen elk een telefoon en bellen elkaar. Bert staat aan de schotel te draaien, ik sta naar de TV te kijken. We krijgen daar altijd maffe gesprekken door. "En nu?" "Ja, nee, 83, stop, nee, terug, ho, terug, ..." "Ja daar kan ik niks mee, en nu" "Bijna, nee toch niet, nu, 63". Goed, zo gaat dat een tijdje door tot we er alletwee schoon genoeg van krijgen en we maar genoegen nemen met wat er op dat moment wel gelukt is.

En dat tafereeltje heeft zich dus weer afgespeeld. Niet door een windvlaag, maar door een kudde koeien die zo nodig hun rug moesten schuren tegen de schotel. Bovendien is Les Fontanelles weer eens in Artis veranderd door de achtergelaten kadootjes van de dames. En tot  mijn woede hebben ze de grote lavendelstruik van de rotonde half opgegeten.

Hier moet iets gebeuren, nu is de maat vol.

Smoke smoke smoke

Over enkele dagen wordt er weer een begin gemaakt met slopen. Slopen van het restant schoorsteen, slopen van de enige overgebleven muur, slopen van de vloer. En als er veel gesloopt wordt komt er veel puin vrij. Al eerder vertelde ik dat we dat puin als ondergrond voor een toekomstige betonnen vloer van de sechoir willen gaan gebruiken. Het enige wat ons daarbij tegenhield was dat daar waar die vloer moet komen een oude laag hooi lag van bijna een halve meter dik, lekker ingeklonken door de jaren.

En inderdaad, zoals je al merkt praat ik in de verleden tijd want vandaag heeft onze buurman een handje geholpen met het leeghalen. In dezelfde tijd dat wij eerder met de hand amper een vierkante meter wisten weg te scheppen heeft hij de hele sechoir hooivrij gemaakt.

En nu ligt die enorme stapel hooi nog te branden in het donker. Dat gaat nog dagen duren. Regen wordt er niet verwacht, maar ik hoop alleen dat niemand de brandweer gaat bellen ...

Liiiief

22 november, 21 graden, de lente is begonnen.

Heerlijk als je de eerste lammetjes hoort. Ik word daar altijd zo vrolijk van. Ik had ze eigenlijk nog niet verwacht. Vorig jaar was het half december voordat het zover was, nu zijn ze er wat vroeger bij. Maar geef ze eens ongelijk, ik zou ook die buik uit kruipen met deze temperaturen, veel te warm om binnen te blijven.

Gold ook voor ons vandaag, maar weer eens buiten geluncht, kon makkelijk. Niks dikke truien, gewoon T-shirtje, nog net geen korte broek.

Die lammetjes nog even, wat een schatjes. Het is een soort die ik nog niet eerder gezien heb, met een zwarte vlek rond hun ogen en zwarte oortjes. En dat hebben ze allemaal. Zo liiiief.

In geval van nood

Je zit boordevol inspiratie, je hebt niet eens een echt verhaal in je hoofd maar de woorden stromen als vanzelf uit je vingers en verschijnen op je beeldscherm. Je geniet er zelf van, het gaat zo lekker tot plots ... POEF ... alles weg, stroomstoring. Uiteraard had je nog niet gesaved, daar was je te druk voor. Opnieuw beginnen heeft geen zin, het moment is weg, de inspiratie is verdwenen als sneeuw voor de zon. Grrrrrrrr.

Maar toch moet je, zo werkt dat als je verslaafd bent aan dat dagelijkse stukje. Alleen, het enige wat je kan doen is lijdzaam toezien hoe de klok de uren wegtikt. Als je tenminste het geluk hebt om een mechanische klok in huis te hebben of een exemplaar wat op batterijen werkt. Grrrrrrrrrrrrrrrr.

Maar ha, voorbij die tijd. Sinds vandaag hebben we onze eigen noodgenerator. Geen exemplaar wat een kerncentrale draaiende kan houden, maar net genoeg om de PC weer tot leven te wekken. En de livebox natuurlijk, geen livebox geen internet en dus geen blog.

O ja, je kan er ook nog de koelkast en de vriezer op aansluiten, maar da's bijzaak.

Schattig slangetje

Poezen zijn jagers, dat is een algemeen bekend verschijnsel. Ook de onze voldoen geheel aan deze beschrijving, geen vogeltje is veilig voor ze, geen muis is zijn leven zeker. Sinds we hier wonen zijn ook hagedisjes gewillige slachtoffers. Maar waar ze nu toch mee aan kwamen zetten ...

Een SLANG! Ik zweer het. Mini was el eerder binnen gekomen met een hagedis in de bek die ik nog net op tijd te pakken kon krijgen en hem met staart en al naar buiten kon brengen, ja, levend ook nog. Geen twee minuten later staat ze daar weer. Ze maakt altijd een beetje maffe miauwgeluidjes, je hebt meteen door wat er aan de hand is. Alleen deze keer lag er een slang voor haar pootjes.

En daar sta je dan. Ik heb totaal geen moeite om een vogel, muis of hagedis op te pakken en buiten neer te zetten, of ze nu levend zijn of dood, maar een slang, daar moet ik toch nog even wat moed voor verzamelen. Ik heb het niet met blote handen gedaan, nog niet, daar moet ik nog even op oefenen.

Het lijkt nu allemaal erger dan het was hoor, het was een jonkie, de dikte van mijn pink, maar wel een hele meter lang al. Ze lag mooi opgerold op de vloer, niet bepaald in de aanvalshouding. Tenminste, dat denk ik, ik weet eigenlijk niet hoe die aanvalshouding er uit zou moeten zien behalve bij de cobra, maar ik weet één ding, een cobra was het niet. Wel dat het een echte slang was, dat zie je aan het gespleten tongetje.

Een bokaal over het beestje gezet, een blaadje eronder geschoven en haar buiten uitgezet. Na een lichte aarzeling ging ze er als een speer vandoor. Eigenlijk best wel schattig.

Too hot

Het is nu 19 november, voor mijn gevoel moet er bijna sneeuw gaan vallen of minstens zou het 's nachts moeten vriezen.

Dat gevoel komt doordat ik nog een beetje een noorderse erfenis met me meesleep, na 47 winters in Nederland en België wil het nog niet geheel tot me doordringen dat de winter hier later begint en bovendien ook nog vroeger ophoudt. Ze kunnen wel koud zijn, dat weer wel. Vorig jaar zaten we een paar dagen ingesneeuwd hier.

Maar zover is het nog niet. Ik moest daar vandaag ineens aan denken en dat was niet toevallig. We zaten buiten op een bankje op ons terras, in het zonnetje te puffen toen me opeens iets opviel. De roos staat weer in bloei! Nou ja zeg. Wie is hier van slag?

Kanjer

Deze keer is de goeie kachel gearriveerd. Mooi dingetje. Het hele pakket werd afgeleverd voor de garage, alles bij elkaar een dikke 200 kilo.

En daar stond hij dan. Een paar onderdelen konden we nog wel naar binnen dragen, een expansievat is niet zo zwaar, wat ander klein grut ook niet, maar dan die kachel zelf. 180 kilo in één stuk. Dat tillen we dus met z'n tweeën niet meer op. En toch wilden we hem niet buiten laten staan. OK, ik vooral, ik krijg meteen visioenen van roest ook al wordt er geen regen verwacht maar je weet maar nooit. Dus dat ding moest en zou naar binnen. Klein probleempje was dat de man die overal raad mee weet, onze buurman, niet thuis was. Er zat niets anders op dan zelf een list te verzinnen.

En die hebben we verzonnen. Ons kleine trekkertje heeft de kachel in zijn bakje vervoerd. Ik had er een foto van moeten maken maar we waren te druk en te opgewonden op dat moment. Het ging maar net, wheelies makend zijn we met trekker en al de garage in gereden.

Wat een kanjer.

12 juli 1996

Als we binnenkort de centrale verwarming gaan aanleggen wordt er ook een leiding gelegd naar onze slaapkamer en badkamer. Wel zo prettig als het daar ook aangenaam warm is. Daarvoor moest er een gat gemaakt worden in de muur van de woonkamer, zo'n muurtje van een meter dik dus. We hebben dat al eerder gedaan, het is geen prettig werkje maar het lukt altijd wel.

Zo ook nu begonnen we met goede moed te boren en zo ook nu eindigde dat in een hoop gemopper. Het is nogal een klotewerk om het zo maar eens te noemen. Alleen voelde het raar deze keer, het eerste stuk was niet zo hard, de stenen leken wel hol.

En dat klopte, er stond een muurtje van holle bakstenen voor de dikke stenen muur gemetseld. En dus hadden we er weer een klusje bij, weg met dat ding. Nu is het slopen van zo'n muurtje kinderspel, een paar rake klappen met de moker en het ligt er uit. Puin afvoeren kost meer tijd, maar ook dat verliep eigenlijk best voorspoedig. Die voorzetmuur is ergens in de zomer van 1996 gebouwd, allicht  niet eerder. Hoe we dat zo zeker weten? Er kwam een oude krant tevoorschijn, de Tarn Libre van 12 juli 1996, aangevreten door de muizen maar op één van de snippers was de datum nog zichtbaar.

En nu zitten we dus met een kale muur en pierre. Mooi zou je zeggen. Is het ook, ware het niet dat deze muur zo krom staat als een hoepel en gevaarlijk bol staat ook nog. Maar weer eens even kijken wat we daarmee gaan doen. Mooie uitdaging.

France 1 2 3 4 5 6

Sinds vandaag hebben we Franse TV. Mag het, na 18 maanden. We hadden natuurlijk al langer beeld en geluid, naast de 35 Britse, 126 Duitse, 9 Nederlandse en 1 Vlaamse hadden we nog duizenden anderstalige pulpzenders die allemaal op de satteliet zitten. Op het erf staat namelijk een schotelantenne die gelukkig netjes verscholen zit achter de bosjes, niks lelijker dan zo'n enorm bord aan je gevel.

 Hoewel, zo'n ouderwetse antenne op je dak is het ook niet helemaal. En da's nou net wat je nodig hebt om de Franse zenders te kunnen ontvangen. We zagen dat niet zitten, vandaar dat het zo lang geduurd heeft. Nu is het ook nog eens zo dat de uitzending van analoge TV wordt stopgezet. We hoorden al wilde verhalen over de overgang naar digitale ontvangst, peperdure ontvangers nodig, absoluut een professionele installateur voor de installatie, kortom een kostenpost van honderden euros. En daar hadden we geen zin in, we hebben hier niet zo'n ezeltje in de tuin staan waar gouden muntjes uit komen.

En dan blijkt er toch weer een andere oplossing te zijn, gevonden op internet. Wat heb je nodig? Twee blikjes bier en een stukje plastic regenpijp. Lach niet, dit is uiterst serieus wat ik hier vertel. Geloof je 't niet? Probeer het zelf maar, het werkt echt.

 Zo gaat het. Je drinkt eerst de blikjes bier leeg, dat lijkt me niet de zwaarste klus. Vervolgens boor je in de bodem van 1 blikje een gaatje, daar steek je een coaxkabel doorheen tot hij aan de bovenkant eruit komt. De mantel van de coax soldeer je aan de bovenrand vast. De kern van de coax soldeer je aan de onderrand van het tweede blikje. Let op, er mag maar anderhalve centimeter tussen de twee blikjes zitten, da's dus een beetje krap met solderen, maar het lukt wel. Je maakt twee schijfjes van piepschuim wat je als isolatie tussen die twee blikjes in propt. Dat geheel stop je in een stukje regenpijp en je spuit de uiteinden vol met purschuim, niet echt nodig maar dan wordt het geheel wat stabieler. En nu is je antenne eigenlijk klaar. Zet hem ergens op een hoog plekje, sluit een ontvangertje aan (16,90 euro bij E. Leclerc) en hopla, France 1 2 3 4 5 6 en een handvol commerciele zenders spatten kraakhelder van je scherm af.

 Is dat easy of is dat makkelijk.

Schoorsteenpijp?

Ik had toch al verteld dat we een kachel hadden besteld op een internetsite en schoorsteenpijp bij een andere? Of niet? Ik weet het zo onderhand niet meer, het zal de leeftijd wel zijn maar ik heb van die momenten dat ik niet meer weet of ik het echt al geschreven heb of dat ik gedacht heb dat ik het moet schrijven. Ik heb dat ook met dromen, die zijn soms zo echt dat ik denk dat ze echt gebeurd zijn. Ik heb over het algemeen prettige dromen dus erg vind ik dat niet echt.

Vandaag zou de schoorsteenpijp afgeleverd worden en inderdaad, rond één uur stond er een vrachtwagen voor de deur. Aan boord een pallet van 200 kilo ...

200 kilo?! Da's verdraaid zware schoorsteenpijp, maar ach, wat weten wij er nou van, dus het zal wel. Het hele zaakje met moeite uit de vrachtwagen gekregen en daar stond hij dan, een pallet van anderhalve meter hoog. Hadden we zoveel besteld? We konden het zaakje nu van wat dichterbij gaan bekijken en begonnen ineens toch wel argwaan te krijgen. Zat er een oven bij die pijp?!?  Onze naam en adres stonden toch onmiskenbaar op de verpakking en zelfs dat het om schoorsteenpijp ging.

Serieus, hier klopte iets niet, zelfs de chauffeur begon nu ernstige twijfels te krijgen. Een telefoontje naar de leverancier bracht de oplossing. Onze kachelpijp is bij een klant terecht gekomen die deze kachel had besteld, want dat was het dus, een kachel, en nog wel een hele lelijke.

Voedertijd

Onze poezen zijn in winterslaap. Niets deert ze. Terwijl we toch de hele dag herrie lopen te maken hier. Geen pneumatische beitel of kango krijgt ze nog wakker. Soms trekken ze één oog open of zie je een oortje nauwelijks merkbaar bewegen. Ze liggen de godganse dag te luieren voor de kachel, op een stoel.

Er is maar één moment waarop de prinsessen klaarwakker zijn.  Als het voedertijd is. Door niets of niemand laten ze zich tegen houden, er moet en zal NU eten in het bakje komen, come hell or high water.

En dan blijkt dat ze uitstekend klok kunnen kijken. Alleen, hun klok ziet er ietsie anders uit dan de onze. Er zitten vreemd genoeg maar 23 uren in....

Grens bereikt

We zijn weer met veel te veel dingen tegelijk bezig. Wat zoal? Met het kaal maken van de ene muur, het bouwen van de andere muur, het afmaken van het plafond, het slopen van de schoorsteen en nu ook nog met het weghalen van de oude tegelvloer. Die tegelvloer begon heel gemakkelijk, antieke tegels die los op de aarde liggen. Netjes eruit getild en aarde weggeschept totdat ... de rots zichtbaar werd ... oeps. En toch moet daar nog een centimeter of tien vanaf. We hebben al eerder ruzie gehad met diezelfde rots, dus we kennen het gevecht. Dit vraagt om een professionele aanpak, dit red je niet meer met je strandschepje.  Allicht niet zonder een hoop fysieke ongemakken waar je later spijt van krijgt. De handdoek in de ring gegooid en besloten het uit te besteden. Je moet je grenzen kennen.

Kriebels

We zitten weer helemaal in de opbouwmood. Vandaag een eerste muur gemaakt, van gipsplaat met zeven centimeter dik glaswol erachter, voldoende om de warmte binnen te houden en de kou buiten.

Een moeilijkheid is dat we hier eerst het stuk muur aan het maken zijn wat eigenlijk straks het bovenste deel wordt van die muur. Goed, ik snap het als je het niet snapt. Ik leg het even anders uit. We staan hier nu nog op de vloer  van de eerste verdieping te werken, die is er straks niet meer. Dus eigenlijk zou het logisch zijn om vanaf de benedenvloer te beginnen met het opbouwen van die muur. Maar ja, dan maken we het onszelf wel een stuk moeilijker omdat we dan met steigers moeten gaan werken. Nu die vloer boven er nog in zit is het natuurlijk wel makkelijk werken. Probleem is wel dat je die muur nu niet op een vloer kan laten rusten zoals je normaal zou doen.

Maar ook hier is natuurlijk wel weer wat op te verzinnen. Balkje tegen de muur geschroefd zodat je daarop weer het frame voor de gipsen muur kan bouwen.

En meteen weet ik weer waarom ik een beetje een hekel heb aan muurtjes bouwen. Het is die vreselijke, kriebelende, jeukende, irritante, nare, vervelende glaswol die ondanks rubberen handschoenen, stofmasker en veiligheidsbril je de kriebels geeft over je hele lijf. YEK!

Schat wat kost een zoen van jou

En omdat ik vandaag totaal geen inspiratie heb krijgen jullie de laatste aanwinst voor de juke-box te horen.

Inderdaad ja, wéér een erbij, uit België deze keer. Nog even en er moet een tweede juke-box bij, er passen jammer genoeg maar 50 singles in deze.

Wat ouderwets eigenlijk, tegenwoordig met die nieuwerwetse dingetjes passen er miljoenen liedjes op iets wat de grootte heeft van een luciferdoosje en wat je altijd in je broekzak bij je hebt. Probeer dat maar eens met een Wurlitzer van 160 kilo. Daar moet je toch een verdomd grote broekzak voor hebben.

Eigenlijk is het helemaal niet meer spannend. Vroeger moest je nog echt wel goed nadenken over je aanschaf, voor je het wist had je een huis vol met lp's en singels. Waar moest je het in hemelsnaam allemaal laten. Bovendien was het nog behoorlijk aan de prijs ook. Tegenwoordig pluk je een hele discografie van internet af van een artiest die je eigenlijk helemaal niet zo bijzonder vindt, maar ja, het is er dus je doet het maar, voor de heb.

Het is wel gemakkelijker geworden, maar eerlijk is eerlijk, de romantiek is er wel een beetje af zo. Iedereen staat met een oortje in zijn of haar oor naar veel te harde muziek te luisteren, of het nu bij de bushalte is, in de trein, in de supermarkt of op de plee. Vertel me eens, wanneer hebben jullie voor het laatst een slow gedanst op een nummer als dit, terwijl je vriendje de tekst in je oor meezong? Kijk, dat waren nog eens tijden.

"Schat wat kost een zoen van joooouuuuu
  vertel het me heel gaaaauuuuw"

Dank!

Het houdt maar niet op, er kwam vandaag weer een kadootje aan op Les Fontanelles.

Een tijdje terug had ik een oproep gedaan, ik miste de grootste Vlaamse hit aller tijden in de juke-box. Tot mijn enorme verbazing zat hij vandaag in de bus. Helemaal uit het verre Nederland nog wel!

Dank dank dank gulle gever! Ik ben er echt onwijs blij mee.

Schoorsteen with a view

Mooie dag vandaag, alle reden om op het dak te gaan zitten.

Dat deed ik niet voor het mooie uitzicht, hoewel het alleen daarvoor al de moeite waard was. WOW, echt schitterend, ik heb even zitten genieten daar. Het is dat ik geen camera bij me had want anders ...

Nee, ik zat daar om de schoorsteen af te breken. Nu dat tablet  gearriveerd is wil ik natuurlijk voorkomen dat Piet erachter komt dat hij het door de verkeerde schoorsteen heeft gegooid en het weer via dezelfde weg komt terughalen als ik even niet kijk. Een andere reden, maar die komt absoluut op de tweede plaats, is dat de pijp van de nieuwe kachel er niet doorheen past.

Ik ben overigens onverrichterzake weer naar beneden geklauterd, het lukt me niet, het ontbreekt me niet zozeer aan lef maar ik mis de spierballen ...

Tabletje

Ik werd vandaag wakker met een pijnlijke rug. Hoewel, nee, eigenlijk was er toen nog niet veel aan de hand, het kwam pas toen ik uit bed rolde en de eerste stappen zette. Ineens had ik een pijnlijke onderrug. Ik weet eigenlijk niet goed waar dat vandaan kwam, niet dat dat erg interessant is, ik zou liever weten hoe je er vanaf komt. Maar goed, een pijnstiller en een warme kruik verder ging het wel weer.

Hard werken zat er niet in vandaag, het zag er naar uit dat het een saaie dag zou worden. Tot deze beauty afgeleverd werd.

Je begrijpt het, de hele dag niets anders gedaan dan zitten spelen en vooral zoeken hoe het allemaal werkt. En da's verdorie nog niet zo eenvoudig. Apps die wel of niet werken, handleidingen die ergens worden opgeslagen maar geen idee waar, camera's die het meteen goed doen. OK, dat laatste was erg simpel. De rest ben ik ook achter gekomen inmiddels en ondanks en beetje gemopper in het begin ben ik er reuze blij mee.

Dank je wel Sinterklaas.

Zondvloed?

Ik voel me genoodzaakt hier even wat over het weer te schrijven. Ik merk dat er vrienden zijn die ongerust beginnen te worden na alle verhalen op TV en in de krant.

Je leest rampscenario's als "2000 evacués door noodweer in de Franse regio".

We hebben hier geen natte voeten, laat staan dat we geëvacueerd zouden zijn . We zitten nog gewoon bovenop onze pukkel. Goed, het miezert een beetje zo nu en dan, maar het mag geen naam hebben. De rivieren staan wel hoog, de kans dat die buiten hun oevers gaan treden is er natuurlijk wel, maar dit soort taferelen hebben we hier nog niet gezien, althans niet sinds we hier wonen.

De vigilance is trouwens alweer opgeheven, we zijn weer groen. Krokodil en haai zijn weer veilig opgeborgen in hun doosje.